به گزارش مشرق، آبی پوشان تهران در آخرین دیدارشان از لیگ برتر مقابل میهمان خود نتیجه‌ای بهتر از تساوی بدون گل به دست نیاوردند تا با ۱۹ امتیاز در جایگاه سوم جدول قرار بگیرند.
نسبت امتیاز آنها به بازی کمتر از ۲ امتیاز به ازای هر بازی است که نحوه امتیاز گیری برای تیم‌های مدعی قهرمانی مطلوب و ایده آل نیست. با این حال استقلال با قرار گرفتن در رده سوم جدول همچنان یکی از شانس‌های مسلم قهرمانی در این فصل از رقابتهای لیگ برتر است.
با اینکه آبی پوشان در رده سوم جدول قرار داشته و فاصله امتیازی شان هم با صدر جدول آنقدر زیاد نیست که آنها را از دستیابی به آن ناامید کرده باشد، اما برخی آمارها و نحوه بازی این تیم باعث شده تا قشری از هواداران شان نگران باشند؛ آمارهایی مثل تعداد گل‌های زده، خورده و افزایش مساوی‌ها.
یکی از نکاتی که در بازی‌های استقلال به چشم می‌خورد این است که آنها با اینکه برتری شان در حفظ توپ و مالکیت را بر حریفان خود دیکته می‌کنند، اما کمتر پیش می‌آید که از این برتری برای خلق موقعیت‌های خطرناک استفاده کنند.
بیشتر بخوانید:
واکنش ساپینتو به پیشنهاد فتح‌الله‌زاده
تعداد شوت‌ها به سمت چارچوب کم، شوت‌های در چارچوب بسیار کم و نرخ تبدیل موقعیت به گل هم چندان مطلوب نیست؛ و این در حالی است که مدیران قبلی باشگاه در فصل نقل و انتقالات تا توانستند مهاجم به خدمت گرفتند. مهاجمانی که امروز روی هم تعداد گل‌های زده شان از انگشتان یک دست هم تجاوز نمی‌کند.
دقت به نحوه بازی استقلالی‌ها نشان می‌دهد خط میانی آنها آنطور که باید و شاید توان بازی سازی ندارد و برای همین خلق موقعیت و شوت به سمت چارچوب در این تیم کمتر دیده می‌شود. از همین رو آنها به استفاده از یک شیوه منسوخ و قدیمی برای رسیدن به دروازه حریفان خود استفاده می‌کنند و آن هم بازیسازی با توپ‌های بلند از خط دفاعی است که معمولاً این وظیفه را رافائل سیلوا، مدافع برزیلی شان بر عهده دارد.
در بازی‌های استقلال به کرار دیده می‌شود سیلوا با پاس‌های بلند و قطری از خط دفاعی دو وینگر سرعتی و تکنیکی تیمش را صاحب توپ می‌کند تا محبی و قایدی با توانایی‌های فردی شان به دروازه حریفان نزدیک شده و خلق موقعیت کنند. شیوه‌ای که بعضاً جواب می‌دهد، اما در بسیاری از مواقع تیم‌های مقابل قادر به خنثی کردن این تاکتیک قدیمی، ساده و البته منسوخ می‌شوند. تاکتیکی که در گذشته و به خصوص در دهه ۶۰ به آن «فوتبال علی اصغری» می‌گفتند.
اگر امروز ساپینتو چاره‌ای جز اتکا به این سیستم قدیمی و نخ نما شده ندارد، تنها دلیلش این است که تیم تحت هدایتش در فصل نقل و انتقالات بالانس بسته نشده. آنها در برخی پست‌ها با تراکم و در برخی دیگر از پست‌ها با کمبود بازیکن مواجه هستند و از جمله پست‌هایی که کمبود بازیکن در آن احساس می‌شود، هافبک بازیساز و خلاق است که همین کمبود و یا بهتر است گفته شود فقدان بازیکن، ساپینتو را بر آن داشته تا وظیفه بازیسازی و طراحی حملات را هم به مدافعان میانی اش واگذار نماید.