به گزارش مشرق، سوء هاضمه را می توان با بررسی کامل تاریخچه پزشکی و با انجام چندین معاینه فیزیکی به ویژه از طریق آندوسکوپی، تشخیص داد. عفونت هلیکوباکتر پیلوری (H. pylori) در معده و دستگاه گوارش فوقانی نیز در ایجاد سوء هاضمه مزمن دخیل است. روش های اصلی تشخیص سوء هاضمه در ادامه با جزئیات بیشتر مورد بحث قرار خواهند گرفت.

به گفته کارشناسان، گرفتن تاریخچه پزشکی دقیق می تواند هنگام تشخیص سوء هاضمه بسیار مهم باشد، زیرا داروها و انتخاب های مختلف در شیوه زندگی می تواند بر احتمال و علت ایجاد سوء هاضمه تأثیر بگذارد. به عنوان مثال، غذاهای تند و چرب می توانند باعث تحریک مخاط معده و ایجاد سوء هاضمه، شوند. همچنین سیگار کشیدن و نوشیدن الکل می تواند با تضعیف اسفنکتر مری و اسیدی شدن معده، احتمال ابتلا به سوء هاضمه را افزایش دهد. سوء هاضمه ناشی از این منابع خارجی سوء هاضمه عملکردی است در حالی که سوء هاضمه ناشی از اختلال عملکرد بدن، مانند بیماری ریفلاکس (GERD)، زخم معده یا حتی استرس مزمن، به عنوان سوء هاضمه ارگانیک شناخته می شود.

معاینه فیزیکی برای علائم سوء هاضمه مداوم می تواند علت سوء هاضمه را نشان دهد. به عنوان مثال، فرسایش دندان نشان دهنده رفلاکس اسید است. در عین حال، فشار خون پایین و خون در مدفوع ممکن است نشانه خونریزی گوارشی ناشی از ریفلاکس یا زخم معده باشد.

از آندوسکوپی دستگاه گوارش فوقانی برای تشخیص انواع بیماری ها از جمله ورم معده، زخم معده و سرطان و شرایطی که ممکن است باعث سوء هاضمه شوند، استفاده می شود. به طور کلی، آندوسکوپی برای افراد بالای ۵۵ سال و کسانی که از سوء هاضمه رنج می برند و همچنین مشکلات بلع، خونریزی دستگاه گوارش، استفراغ مکرر، کاهش وزن یا سابقه خانوادگی سرطان را تجربه می کنند، توصیه می شود. نمونه برداری دستگاه گوارش فوقانی نیز گاهی در حین آندوسکوپی انجام می شود که در آن قطعه کوچکی از بافت پوشش داخلی شکم یا معده برداشته می شود و برای بیماری های دستگاه گوارش از جمله عفونت هلیکوباکتر پیلوری آزمایش می شود.

تست تنفس اوره شامل بلعیدن کپسول یا مایع حاوی اوره با برچسب کربن ۱۳ یا ۱۴ است. باکتری هلیکوباکتر پیلوری قادر به متابولیزه کردن اوره با استفاده از آنزیم های اوره آز است که دی اکسید کربن را به عنوان محصول تولید می کند. به بیماران توصیه می شود برای جلوگیری از تداخل، چندین ساعت قبل از آزمایش چیزی نخورند و ننوشند و از آنجایی که آزمایش بستگی به حضور باکتری دارد می تواند تحت تأثیر مصرف داروهایی مانند آنتی بیوتیک ها باشد.

وجود باکتری هلیکوباکتر پیلوری را نیز می توان در مدفوع، معمولاً با روش های ایمونواسی آنزیمی (EIA) یا ایمونوکروماتوگرافی (ICA) تأیید کرد. پاسخ به عفونت هلیکوباکتر پیلوری را می‌ توان با افزایش آنتی ‌بادی‌ها در خون نیز شناسایی کرد که می ‌توان آن را با آزمایش‌های سرولوژیکی مختلف و عمدتاً با روش ایمونواسی آنزیمی شناسایی کرد. اختصاصی بودن آنتی بادی های سرم بیمار نسبت به آنتی ژن های هلیکوباکتر پیلوری، شواهد قوی از عفونت گذشته و مداوم است.

منبع: سیناپرس