به گزارش مشرق، سیدعباس صالحی، مدیر مسئول روزنامه اطلاعات با انتشار مطلبی در صفحه اینستاگرامی خود نوشت:
مجموعه‌ای از پاسخ به استفتائات از آیت الله شیخ عبدالکریم حائری در سال ۱۳۹۱ به کوشش استاد احمد عابدی منتشر شد.
در یکی از سوالات فردی که خود را از فرزندان علما و دارای تحصیلات حوزوی معرفی می‌کند، خدمت ایشان می نویسد که با مطالعه کتابها و مباحث مسیحیان« ایمان به دیانت مسیحیت آورده‌ام و مدتی است که پیروی مذهب مسیحیت را دارم» در ادامه اسباب گرایش مسیحیت و ادله خویش را برای آن ذکر می‌کند و در پایان از مرحوم حائری می‌خواهد که پاسخ این مکتوب را بدهد.
موسس حوزه قم با این جملات پاسخ‌شان را شروع می‌کنند:
«عرض می‌شود مرقومه شما واصل و بسی موجب تأسف گردید، از دو جهت: یکی ازجهت آن که یک برادر دینی بدون سبب عقلی و عقلایی از دیانت اسلام منحرف به دیانت دیگر شود و دیگر از جهت آنکه در بلاد اسلام با وجود علمای مذهب جعفری یک نفر پیدا نشود که به زبان خوش یک بیچاره را دستگیری کند»
جالب توجه این که نوکیش پس از دریافت پاسخ ایشان، مجددا نامه دیگری می‌نویسد و اظهار می‌کند که « هیچ امیدواری نداشتم تا به زودی جواب سوالات را مرقوم فرمایید»
این پرسش و پاسخ از چند زاویه نکته آموزند:
نخست این که موسس حوزه قم و مرجع عالی جهان تشیع ، اهتمام به پاسخ داشته بلکه چنان تسریع در آن دارند که نوکیش یادشده را هم به شگفتی وامی‌دارد که چگونه با حجم اشتغالات علمی و مرجعیتی ، چنین بسرعت پاسخ را نوشته و ارسال داشته‌اند.
و دوم این که شاید موضوع سوال و نیز معرفی که سوال‌کننده از خود داشته است، انتظار ادبیات تکفیری و یا حداقل توبیخی شدید را دربر داشته باشد که چطور فردی عالم زاده و با تحصیلات حوزوی سطوح عالی در وادی تغییر دین فرو غلتیده است.
و سوم نکته آن که نه تنها ادبیات تهاجمی و تکفیری ندارد بلکه با جمله مودبانه و تکریمی« عرض می‌شود مرقومه..» شروع می‌کنند.
و چهارم این که توجه به نقطه آسیب درونی شده است، این که چرا و چطور علمای جعفری نتوانسته‌اند به زبان خوش دستگیری ذهنی و معرفتی کنند. این تعبیر « زبان خوش » هم مهم و کلیدی است! صرفا پاسخگویی کافی نیست این که باید بتواند با زبان نرم راهی هم به ذهن و هم به جان بگشاید.
به نظر می‌رسد که این مراوده وپاسخ، در روزگاری که نوکیشی یک استثنا بود و نه یک پدیده متکثر، بسی درس‌آموز این روزگار است، این که در روزگاری که نوکیشان متفرد بودند و شاید نوکیشان با ادبیات طرد منزوی می‌شدند، مرحوم حائری چنین عبارات و مواجهه‌ای را برمی‌گزیند ، اما اینک که دامنه این‌گونه تغییرات دینی بس گسترده‌ترند، چگونه می‌توان با ادبیات طرد از دامنه آن کاست؟!
انتهای پیام/