به گزارش مشرق، علی مهدیان استاد حوزه و دانشگاه، طی یادداشتی در روزنامه همشهری نوشت: سال گذشته جمعیت حاضر در راهپیمایی ۲۲بهمن نسبت به سال۹۸ یعنی سال قبل از کرونا، ۳۰درصد افزایش داشت. برآوردها جمعیت ۲۱میلیون نفر را برای سال گذشته نشان می‌داد. امسال نیز معاون امنیتی وزارت کشور گفت براساس آمار جمع‌آوری‌شده، تعداد شرکت‌کنندگان راهپیمایی ۲۲بهمن بیش از ۲۰درصد نسبت به سال گذشته افزایش یافته یعنی بیش از ۲۵میلیون نفر در راهپیمایی امسال شرکت کرده‌اند.
اما چرا؟ این افزایش جمعیت راهپیمایی در این دو سال پی‌درپی چه دلیلی دارد؟ عدد ۲۵میلیون نفر عدد بسیار بالایی است، یعنی از هر سه، چهار نفر ایرانی یک نفر روز ۲۲بهمن در خیابان‌ها بوده. اگر این جمعیت با همه ارتباطات اجتماعی و خانوادگی‌شان ملاحظه شوند،یعنی تقریبا در ایران هرکس خودش یا نزدیکانش به‌گونه‌ای متوجه این راهپیمایی بوده‌اند. این یک قدرت‌نمایی تمام‌عیار است. همه هم می‌دانند عایدی این حضور نه به جیب این دولت و آن دولت بلکه به جیب اصل انقلاب و اصل نظام اسلامی می‌رود.
تازه این آمارها شور و نشاط و کیفیت حضور مردم را نشان نمی‌دهند. آن را باید از نزدیک دید و توصیف کرد.
چرا اینطور است؟ مگر مردم در فشار نیستند؟ مگر هنوز فشار تورم ۴۰درصد باعث کوچک‌شدن سفره‌هایشان نمی‌شود؟ مگر فشار جنگ روانی و رسانه‌ای مردم را بمباران نمی‌کند؟ پس چطور اکثریت این جمعیت را طبقه متوسط و محروم ایران که بیش از دیگران زیر بار فشار هستند، تشکیل می‌دهند؟ ماجرا از چه قرار است؟
واقعیت آن است که این نظام و انقلاب به چیزی گره‌خورده که عمق قلب و وجود همه ایران را شکل می‌دهد.
بازی‌های تیم فوتبال را دیدید، سجده‌ها، ذکرها، دعاها، ایران‌ایران گفتن‌ها، مقابل توهین‌ها سینه‌سپرکردن‌ها. سخنان هنرمندان را در جشنواره فجر دیدید؟ رابطه عاشقانه با شهدا و خانواده‌هایشان، عقیده دینی داشتن. جمعیت نسل نوجوان و جوان ما را در اعتکاف دیدید. ایران یک بنمایه مستحکم دارد به نام ایمان. ایرانی از کسانی که ظاهرفریبی کنند به نام دین دلخوشی ندارد. از این جماعت زیاد هم ضربه خورده. برای همین به هر کس دم از دین و ایمان بزند راحت اعتماد نمی‌کند اما و صد اما، ایرانی ایمانش را با هیچ‌چیز عوض نمی‌کند. این آن چیزی است که چشم ظاهربین دشمن نمی‌بیند و محاسبه نمی‌کند. ایرانی‌جماعت اگر در کسی صداقت در ایمان ببیند مثل شهدا مثل حاج قاسم، با همه وجود طرفدار است.
اما این دو سال چه رخ داده؟ آنچه در این دو سال بیش از قبل مشاهده شده خباثت دشمنان انقلاب است. سال گذشته اغتشاشات را همه لمس کردند، حمله به شاهچراغ را دیدند. فحاشی و زشت‌گویی را دیدند. دست‌به‌یکی‌کردن اراذل و اوباش داخلی و خارجی را دیدند، مظلومانه شهید شدن آرمان و روح‌الله را دیدند. امسال هم مردم غزه را دیدند، کودک‌کشی را دیدند، حمله به زائران حاج قاسم را دیدند. اینها یک اثر روشن دارد و آن اینکه راه ما درست است. دشمن ما که این همه خباثت را در خود جمع کرده حقیقت تمدن خود را نشان داد و واقعیت مسیر ما هم خون مظلومان و معصومان کوچکی است که فقط عزتشان را می‌خواهند. اگر مردم نیایند باید تعجب کرد.
روزگار عجیبی است. دنیا صحنه تربیت نسل‌هایی مومن و مجاهد شده. گویی همه با هم به سمت بازشدن چشم‌ها و ظهور حق پیش می‌رویم. این ۲۲بهمن هم ماند در تاریخ به یادگار.
حضور مردم مثل روحی است که نه فقط به ایران بلکه به پیکره کل جبهه مظلومان دمیده می‌شود.
چند هفته تا انتخابات مجلس باقی است. آمارها نشان‌دهنده حضوری پررنگ‌تر نسبت به انتخابات نوبت قبل مجلس است.
با همه اعتراض‌ها و دردها و با همه فشارهای بدخواهان، مردم همین که درک کنند کار نظام و انقلاب لنگ حضور در انتخابات است پای کار خواهند آمد. هر چه صحنه پر از نور «تبیین» و «تواصی» شود، و همگان رابطه بین «افزایش مشارکت» با «ضربه زدن به دشمن کودک‌کش» و «حفظ ایمان انقلابی‌شان» را بیشتر درک کنند و ببینند، این حضور و مشارکت نیز بیشتر خواهد شد و همگان از برکات آن بهره خواهند برد. ان‌شاء‌الله.