«جو سیمپسون» در دوره 16 ساله حبس خود در سلول انفرادی در زندان خلیج «پلیکان» ایالت کالیفرنیا به سر برد و تنها موجود زنده‌ای که او تماس با آن داشت، یک قورباغه بود.
بر اساس این گزارش، جو یکی از 25 هزار زندانی آمریکایی به حساب می‌آیند که در زندانهای انفرادی و انزوای مطلق در 44 ایالت سراسر آمریکا و در سیستم فدرال آمریکا محبوس هستند.
از میان این تعداد، 3 هزار نفر در سلولهای انفرادی با امنیت بسیار بالا موسوم به سلولهای امنیتی در کالیفرنیا محبوب هستند. کالیفرنیا بیشترین زندانی محبوس در سلولهای انفرادی را دارد به طوریکه بیش از 78 نفر در زندانهای این ایالت وجود دارند که هر کدام بیش از 20 سال است که در سلولهای انفرادی هستند.
کارشناس عفو بین‌الملل که از زندان پلیکان و دیگر سلولهای امنیتی در اواخر 2011 دیدن کرده‌اند، می‌گویند که زندانیان بیش از 22 ساعت و نیم در روز در سلو‌هایی به اندازه کمتر 8 متر مربع، بدون هیچ پنجره‌ای و دسترسی ضعیف به نور طبیعی و هوای تازه، به صورت انفرادی محبوس می‌شوند.
بر اساس این گزارش، یکهزار فردی که با جو در زندان پلیکان محبوس هستند، تنها اجازه دارند به مدت یکساعت و نیم در روز برای ورزش در یک حیاط عاری از درخت با دیوارهایی به اندازه 20 فوت که با سقف پلاستیکی پوشانده شده بود، حضور پیدا کنند.
برنامه‌های توانبخشی تقریباً در این زندان‌ها وجود ندارد، فعالیت‌های گروهی به هیچ عنوان وجود ندارد و تماس با افراد دیگر بسیار محدود است.
خلیج پلیکان در بخش دور افتاده ایالت کالیفرنیا است و بسیاری از زندانی اگر دیداری داشته باشند، بسیار اندک است. تنها تماسی که اکثر زندانیان با جهان بیرون دارند از طریق نامه است. حتی مشورت با پزشکان به صورت روزنامه از پشت میله‌های زندان و یک صفحه شیشه‌ای صورت می‌گیرد که زندانیان را از خانواده یا وکلای آنها وقت ملاقات جدا می‌کند. تماس تلفنی زندانیان با خویشاوندان آنها به طرز وحشتناکی محدود است.
برخی از زندانیان بیش از یک دهه نمی‌توانند با خانواده خود ملاقات داشته باشند. انزوا به اندازه‌ای شدید است که یک زندانی به هیأت عفو بین‌الملل که به خلیج پلیکان رفته بود، گفت که هیأت سازمان عفو بین‌الملل تنها افرادی هستند که در طول سالها با آنها ملاقات کرده‌اند.
منطقی که مقامات آمریکایی برای ساخت زندان پلیکان ارائه می‌‌دهند این است که منزوی کردن خطرناک‌ترین و اخلال‌گرترین زندانیان، باقی مکان‌های زندان را امن‌تر می‌کند ولی این در حالی است که بسیاری از این زندانیان که در سلولهای انفرادی به سر می‌برند به بیماری‌های روحی یا اختلالات رفتاری دچار می‌شوند.
زندانیان در سلولهای انفرادی با امنیت بالا زندان پلیکان دچار مشکلات پزشکی روانشناسی از جمله وخیم شدن وضعیت بینایی می‌شوند زیرا در این سلول‌ها نور کافی وجود ندارد.
بیماری‌های دیگری چون آسم، بی‌خوابی و از دست دادن قدرت حافظه نیز از دیگر مشکلاتی است که گریبانگیر زندانیانی می‌شود که در سلولهای انفرادی به سر می‌برند.
بر اساس این گزارش، یکی از زندانیانی که بیش از 16 سال در زندان انفرادی پلیکان بود، به سازمان عفو بین‌الملل گفت: قرار گرفتن در سلول امنیتی مرا شبیه به یک روح کرده و رنگ چهره‌ام بسیار پریده است زیرا مثل خیلی از زندانی‌های دیگر نوری را دریافت نمی‌کنیم.
بر اساس این گزارش، پیامدهای روحی این سلول‌ها در طولانی مدت نشان می‌دهد که بسیاری از این زندانیان در سلولهای انفرادی اقدام به خودکشی می‌کنند.
طبق گزارش‌ها، 42 درصد از خودکشی‌ها در زندانهای کالیفرنیا بین 2006 و 2010 صورت گرفته است و به طور میانگین 34 مورد در سال در سلولهای امنیتی به وقوع می‌پیوندد.
سازمان عفو بین‌الملل با اشاره به وضع اسفناک سلولهای انفرادی در زندانهای آمریکایی از مقامات آمریکایی خواست تا از سلولهای انفرادی بعنوان آخرین راه‌حل استفاده کنند و زندانیان در انزوا را که برای مدتهای طولانی است در سلولهای امنیتی به سر می‌برند، از این واحدها خارج کنند و وضعیت زندانیان که جدا از دیگر زندانیان هستند را بهبود دهند.