به گزارش مشرق، 8 سال دیالیز فقط بخشی از زندگی پردرد جانبازی است که این روزها دوستان و همرزمان سیاهپوش نبودنش شده‌اند. «محمد جعفری‌منش» 31 سال با رنج جانبازی توی یکی از محله‌های قدیمی شهر ورامین زندگی کرد و سرانجام 16 مرداد ماه 93 به کاروان شهدا پیوست. شهید جعفری‌منش سال 62 در عملیات والفجر4 و در ارتفاعات 1904 بر اثر برخورد ترکش به سرش مجروح شد. روزگار جانبازی او از 22سالگی آغاز شد. موج انفجار و فشار ترکش به مغزش او را آزار می‌داد. وقت و بی‌وقت تشنج می‌کرد و این تشنج برایش بسیار حادثه آفرین بود.

کم‌کم عوارض مجروحیت هم به سراغش آمدند. سمت چپ بدنش لمس شد. چشم چپش را تخلیه کرد، کامش را از دست داد. لگنش چندین بار عمل شد، کلیه‌هایش را از دست داد، پای راستش از زیر زانو قطع شد و 8 سال دیالیز شد. جعفری‌منش در این مدت هفته‌ای سه بار و هر جلسه چهار ساعت زیر دستگاه دیالیز بود و هر بار تنها پسر او رضا جعفری‌منش، پدر را در این ساعات همراهی می‌کرد.

سال‌ها گذشت و خانواده او نتوانست با وجود همه مدارک و شواهد این مجروحیت‌‌ها را برای مسئولینی که پرونده بنیاد شهید زیر دستشان بود به اثبات برسانند. 65 درصد جانبازی داشت و 10 سالی طول کشید تا 70 درصد جانبازی که حق چندین ساله‌اش بود به او تعلق بگیرد. اما خانواده دردکشیده جعفری‌منش فقط 5 ماه توانستند از تسهیلات ویژه جانبازان 70 درصد استفاده کنند و او نهایتاً به‌سوی یاران شهیدش پرکشید. خانه‌ او این روزها اگرچه درگیر غم فراق پدر شده اما به‌رنگ مقاومت و ایستادگی است.

فیلم «مردی به رنگ مقاومت» گوشه‌ای از جانبازی‌های او در ادامه می‌آید: