به گزارش مشرق، امروز (شنبه مصادف با 23 ماه آگوست 2014) نود و یکمین روزی است که کشور لبنان بدون رئیس جمهور به سر برده و در سایه خلأ سیاسی، بارقه امیدی برای حل بحران‌های متعددی این کشور در افق تیره تحولات سیاسی بیروت به چشم نمیخورد. اعتصاب اتحادیه‌های کارگری، شبه تعطیلی فعالیت پارلمان و عدم تصویب قوانینی از جمله قانون انتخابات و قانون افزایش حقوق و دستمزد، برگزاری انتخابات آینده پارلمان و تحولات عرسال و همچنین ربوده شدن شماری از نظامیان ارتش و نیروهای امنیتی توسط افراد مسلح وابسته به گروهک‌های تروریستی «داعش» و «جبهه» النصره عمده‌ترین این چالش‌ها به شمار می‌روند.
پارلمان لبنان در تاریخ 21 مرداد در حالی دهمین ناکامی خود در پرونده انتخاب رئیس جمهور جدید را تجربه کرد که بسیاری از شهروندان این کشور به علت بازگشت «سعد حریری» رئیس جریان المستقبل به کشور، انتظار داشتند که دهمین جلسه پارلمان بر خلاف 9 جلسه گذشته با تحولات جدیدی روبرو شود. منابع آگاه نزدیک به حریری از احتمال حضورش در دهمین جلسه پارلمان سخن گفته بودند ولی رئیس جریان المستقبل در لحظه‌های پایانی، عدم حضور در جلسه نمایندگان را ترجیح داد. فرزند ارشد نخست وزیر فقید لبنان چند روز گذشته در جلسه با نمایندگان فراکسیون متبوعش در پارلمان اعلام کرده بود که مأموریت اصلی وی از بازگشت به بیروت نه پرونده انتخاب رئیس جمهور جدید، بلکه نظارت بر هزینه کردن هدیه یک میلیارد دلاری پادشاه عربستان به ارتش و نیروهای امنیتی لبنان است.
این نخستین بار نیست که لبنان با خلأ ریاست جمهوری در تاریخ سیاسی خود رو به رو شده است بلکه پیش از انتخاب «میشل سلیمان» به عنوان رئیس جمهور، این کشور مدتی را بدون رئیس جمهور سپری کرده بود.
بر اساس نظام تقسیم قدرت در لبنان، رئیس جمهور باید از مسیحیان مارونی، نخست وزیر سنی و رئیس پارلمان شیعه باشد.
مردم لبنان صبح امروز در حالی طلوع خورشید در نخستین روز چهارمین ماه خلأ سیاسی کشورشان را به نظاره نشستند که علاقه‌‌ای جدی از سوی سیاسیون لبنانی به منظور انتخاب سکاندار بعدی کاخ بعبدا به چشم نمیخورد. شاید بتوان «نبیه بری» رئیس پارلمان لبنان و «ولید جنبلاط» رئیس حزب دروزی سوسیالیست ترقی خواه را تنها سیاسیونی خواند که تا کنون گام‌هایی عملی برای به جریان انداختن پرونده انتخاب جانشین «میشل سلیمان» برداشته‌اند.
موضع حزب الله در این زمینه از همه جریان‌های سیاسی روشن‌تر بوده و اعلام کرده است که از نامزدی ژنرال «میشل عون» رئیس جریان مسیحی «ملی آزاد» حمایت می‌کند ولی جریان 14 مارس با وجودی که می‌داند که «سمیر جعجع» رئیس حزب نیروهای لبنانی هیچ شانسی برای راهیابی به کاخ ریاست جمهوری ندارد ولی به منظور طولانی‌تر شدن مدت خلأ سیاسی بر کاندیداتوری وی اصرار می‌ورزد. جعجع متهم اصلی ترور «رشید کرامی» نخست وزیر اسبق لبنان است و نامزدی وی برای تصدی پست ریاست جمهوری با مخالفت‌های مردمی و جریان‌های سیاسی لبنان مواجه شده است. جعجع در مصاحبه با روزنامه «الشرق الاوسط» مدعی شده که کناره گیری‌اش از کاندیداتوری برای انتخاب رئیس جمهوری به مثابه انتخاب سیاسی است. این در حالی است که در رأی گیری نخستین جلسه پارلمان لبنان که برای انتخاب جانشین میشل سلیمان برگزار شده بود، حتی نتوانست با آرای سفید رقابت کند.
روزنامه سعودی «عکاظ» در نسخه 11 تیر ماه گذشته به نقل از منابع دیپلماتیک ادعا کرد که رئیس جمهور جدید لبنان طی دو ماه سپتامبر و اکتبر (شهریور و مهر) انتخاب خواهد شد و این تاریخ حداقل زمان لازم برای قانع شدن گروه‌های سیاسی لبنان مبنی بر لزوم توافق بر یک شخصیت جهت تصدی سمت ریاست جمهوری است. این منابع آگاه همچنین همه سخن‌ها و مواضع درباره اجرای انتخابات پارلمانی قبل از انتخاب رئیس جمهور را بی ارزش خوانده و تاکید کردند که پارلمان فعلی، رئیس جمهور جدید را انتخاب خواهد کرد و موضوع تمدید عمر این پارلمان اجتناب ناپذیر است. بیان چنین مواضعی از سوی یک روزنامه سعودی نشانگر میزان نفوذ و نقش ریاض در پیشبرد و همچنین سنگ‌اندازی بر سر پرونده‌های سیاسی بیروت است. اقامت سعد حریری در جده نیز چنین امری را تاکید می‌کند.
با ورود این کشور به چهارمین ماه «خلأ سیاسی» به نظر می‌رسد که توافق برای انتخاب رئیس جمهور لبنان فقط وابسته به توافق جریان‌های داخلی نبوده و طرف‌های خارجی نیز باید در این خصوص به نوعی توافق دست یابند. این در حالی است که ناظران سیاسی معتقدند که پافشاری جریان 14 مارس بر کاندیداتوری «سمیر جعجع» رئیس حزب نیروهای لبنانی و متهم اصلی ترور «رشید کرامی» نخست وزیر اسبق لبنان، عامل اصلی ورود کشور به خلأ سیاسی است.
اینکه کدامیک از نامزدهای فعلی برای راهیابی به کاخ «بعبدا» از شانش بیشتری برای بر تن کردن ردای ریاست جمهوری برخوردارند، در مجال این نوشتار نمی‌گنجد ولی با توجه به چالش‌های نسبتا زیادی که فرا روی رئیس جمهور بعدی لبنان وجود خواهند داشت، این کشور برای عبور از مرحله سختی که در آن گرفتار شده و با توجه به نزدیک شدن خطر تروریسم داعشی به مرزهای لبنان و قدرتنمایی اخیر افراد مسلح در منطقه مرزی عرسال، به نظر می‌رسد لبنان بیش از هر زمان دیگری به داشتن رئیس جمهور مقتدر و ملی‌گرا و به دور از سیاست‌های غربی و صهیونیستی نیاز دارد. چنانچه به حافظه تاریخ مراجعه‌ای داشته باشیم و مواضع هر کدام از سه نامزد مطرح برای تصدی ریاست جمهوری (میشل عون، سمیر جعجع و هنری حلو) طی جنگ 33 روزه را مرور کنیم به این نتیجه می‌رسیم که لبنان امروز به ژنرال میشل عون‌هایی برای رویارویی با چالش‌های موجود نیازی مبرم دارد.