به گزارش مشرق، منصفانه قضاوت کنیم فدراسیون فوتبال طی سال‌های گذشته سعی کرده به فوتبال پایه توجه کند اما اساس کارش را بر پایه تیم‌داری گذاشته بود، بدین شکل که مربیان تیم‌های ملی مدتی را صرف استعدادیابی از تیم‌های باشگاهی استان‌ها کرده و سپس گروهی از بازیکنان را تحت عنوان تیم ملی برای آن رده سنی تشکیل می‌دادند. این تیم‌ها در اردوهای مختلف شرکت می‌کردند تا حضور در مسابقات قهرمانی آسیا را از مرحله مقدماتی آغاز کنند. هرچند در این بین شاهد بکارگیری بعضی مربیان یا عوامل بر اساس روابط هم بودیم اما خطا در انتخاب‌ها کمتر از بخش‌های دیگر بود. با وجود آنکه ماهیت کار سازندگی بود اما مربیان بر مبنای نتیجه‌گیری‌هایشان ارزیابی می‌شدند که طبعا اگر نتایج دلخواه را در مسابقات بین‌المللی کسب نمی‌کردند، جایشان را به مربیان دیگر می‌دادند.
اما اساس کار فدراسیون برای فوتبال پایه با تکیه بر ساختار و نظام اصولی مستمر متشکل از برنامه‌ریزی‌های منطقی برای رشد و توسعه فوتبال نبود و حتی آکادمی فوتبال هم که چند سالی است به طور جدی مشغول شده، فعالیت‌هایش را در سطح ساماندهی مدارس فوتبال پیگیری می‌کرد. در این بین البته فدراسیون جور باشگاه‌ها که عموما آکادمی و تیم‌های پایه به معنای واقعی را ندارند هم می‌کشد اما شیوه کارش اشکالات عمیقی دارد.
فدراسیون عموما هرچه سن تیم‌ها بالاتر می‌رود سعی در توجه جدی‌تر دارد اما رده سنی امید یا زیر 21 سال که سقف سنین پایه به شمار می‌آید بخاطر مشکلات حل نشده قدیمی، همواره دچار کشمکش بوده و فدراسیون هیچ‌گاه نتوانسته برنامه‌ریزی بلندمدت و باثباتی را برای امیدها فراهم کند. ایران بیش از 40 سال است به المپیک صعود نکرده است!
البته این تمام مشکل نیست. حذف تیم امید در وضعیتی غیرقابل باور برای فوتبال ایران زنگ خطر بزرگی را به صدا درآورد، حذفی غیر قابل باور و به شکلی عجیب و تحقیر آمیز. شاید در وهله اول وینگادا و کسانی که او را برای تیم امید انتخاب کردند مشکل اصلی باشند اما نکته ای پیش و بیش از وینگادا هم وجود دارد که به دلیل حذف تیم امید توسط وینگادا و جبهه گیری مربیان وطنی علیه این مربی خارجی مغفول خواهد ماند و آن نکته این است که کارخانه بازیکن سازی لیگ ایران به نابودی کشیده شده و تا حدی ضعیف شده که از ویتنام چهار گل دریافت می کند و قرقیزستان را هم نمی تواند شکست دهد!
حرکت نزولی و رو به زوال فوتبال ایران در رده‌های سنی پایه در سال‌های گذشته این زنگ خطر را به صدا درآورده است که ممکن است در سال‌های پیش‌رو نتایجی مشابه نتایج تیم امید برای تیم‌های بزرگسال ایران رخ بدهد.
منبع: تابناک
اما اساس کار فدراسیون برای فوتبال پایه با تکیه بر ساختار و نظام اصولی مستمر متشکل از برنامه‌ریزی‌های منطقی برای رشد و توسعه فوتبال نبود و حتی آکادمی فوتبال هم که چند سالی است به طور جدی مشغول شده، فعالیت‌هایش را در سطح ساماندهی مدارس فوتبال پیگیری می‌کرد. در این بین البته فدراسیون جور باشگاه‌ها که عموما آکادمی و تیم‌های پایه به معنای واقعی را ندارند هم می‌کشد اما شیوه کارش اشکالات عمیقی دارد.
فدراسیون عموما هرچه سن تیم‌ها بالاتر می‌رود سعی در توجه جدی‌تر دارد اما رده سنی امید یا زیر 21 سال که سقف سنین پایه به شمار می‌آید بخاطر مشکلات حل نشده قدیمی، همواره دچار کشمکش بوده و فدراسیون هیچ‌گاه نتوانسته برنامه‌ریزی بلندمدت و باثباتی را برای امیدها فراهم کند. ایران بیش از 40 سال است به المپیک صعود نکرده است!
البته این تمام مشکل نیست. حذف تیم امید در وضعیتی غیرقابل باور برای فوتبال ایران زنگ خطر بزرگی را به صدا درآورد، حذفی غیر قابل باور و به شکلی عجیب و تحقیر آمیز. شاید در وهله اول وینگادا و کسانی که او را برای تیم امید انتخاب کردند مشکل اصلی باشند اما نکته ای پیش و بیش از وینگادا هم وجود دارد که به دلیل حذف تیم امید توسط وینگادا و جبهه گیری مربیان وطنی علیه این مربی خارجی مغفول خواهد ماند و آن نکته این است که کارخانه بازیکن سازی لیگ ایران به نابودی کشیده شده و تا حدی ضعیف شده که از ویتنام چهار گل دریافت می کند و قرقیزستان را هم نمی تواند شکست دهد!
حرکت نزولی و رو به زوال فوتبال ایران در رده‌های سنی پایه در سال‌های گذشته این زنگ خطر را به صدا درآورده است که ممکن است در سال‌های پیش‌رو نتایجی مشابه نتایج تیم امید برای تیم‌های بزرگسال ایران رخ بدهد.
منبع: تابناک