به گزارش مشرق، خولیو ولاسکو، چهره فراموش نشدنی والیبال ایران است و تا زمانی که در ایران والیبال بازی می‌شود کسی نام او را فراموش نمی‌کند. این سرمربی آرژانتینی - ایتالیایی، پتانسیل نهفته والیبال کشورمان را شناخت و به خوبی از آن استفاده کرد تا جایی ایران را به یک شگفتی در دنیای این ورزش تبدیل کرد.
مناسبات سیاسی و حس ناسیونالیستی ولاسکو، اجازه فعالیت بیشتر در ایران را به او نداد و چهره‌ای آرام‌تر و جوان‌تر به نام اسلوبودان کواچ ملقب به «بوبان» جانشین او شد. کار بزرگ و درخور توجه کواچ این بود که تیمش را از مرحله شگفتی‌سازی عبور داد و به یک قدرت جهانی تبدیل کرد. مقام چهارمی لیگ جهانی 2014 و عنوان ششمی مسابقات قهرمانی جهان در همین سال، مهر تأییدی بر کارنامه بوبان است.
در این بین نمی‌توان و نباید تمام افتخارات اخیر والیبال ایران را به نام این 2 مربی ثبت کرد. تیم‌های والیبال پایه ایران، خیلی قبل‌تر از این سابقه قهرمانی، نایب قهرمانی و سومی جهان را داشته‌اند، بنابرین والیبال ایران با سکوهای جهانی، غریبه نیست. در این بین می‌توان به حضور تأثیرگذار مربیانی مثل ایوان بوگاینکوف، یوویتسا سِوِتکوویچ و مصطفی کارخانه و البته زوران گاییچ اشاره کرد.
اولین جرقه‌های جوان‌گرایی و تغییر نسل تیم ملی والیبال ایران توسط گاییچ زده شد. «گایو» در مدت زمان کوتاه حضورش در ایران نتوانست به عنوان قابل توجهی برسد و با فشار منتقدان، فدراسیون مجبور به فسخ قرارداد او شد. راه گاییچ به خوبی توسط زنده یاد حسین معدنی ادامه پیدا کرد و تیم ملی با این سرمربی جوان پا به میادینی گذاشت که تا آن موقع حتی در رویای بازیکنان نیز جایی نداشت. ادامه فعالیت گایو در ایران، حسرت همیشگی حسین معدنی بود.
راز موفقیت فعلی والیبال ایران چندان پیچیده نیست و البته فراتر از این نام‌هاست. فدراسیون والیبال ایران و در رأس آن رئیس این فدراسیون، اصرار ویژه‌ای دارند که تیم‌های پایه ایران همیشه روی سکوی نخست آسیا قرار داشته باشند. همین پافشاری باعث می‌شود تا یک مربی مثل ایرج مظفری و همکارانش، تمام ایران را به دنبال جوانان بلند قامت و مستعد والیبال جست‌وجو کنند و در نهایت حدود 1000 رزومه از نوجوانان با استعداد در آرشیو فدراسیون قرار بگیرد.
تیم نوجوانان ایران، چکیده این هزار استعداد و تغذیه کننده اصلی تیم جوانان است. جوانان و نوجوانانی که اولین حضور در میادین بین المللی را با قهرمانی در سطح قاره آغاز می‌کنند در آینده نیز نباید به کمتر از این عنوان قانع باشند.
پس از بازی‌های آسیایی 2014 اینچئون و البته قبل از آن خیلی‌ها والیبال را با بسکتبال مقایسه می‌کردند که چطور تیم ملی والیبال به راحتی در میادین بین المللی ظاهر می‌شود و قهرمانیش در بازی‌های آسیایی تضمین شده است اما تیم ملی بسکتبال با اما و اگر به فینال می‌رسد و در نهایت مغلوب کره جنوبی می‌شود.
در درجه اول، شرایط این 2 ورزش در کشور با هم متفاوت است ولی در درجه دوم می‌توان به قدرت تیم‌های پایه این 2 رشته اشاره کرد که شاکله اصلی تیم ملی را در سال‌های بعد می‌سازند. در حال حاضر، هیچ بازیکنی برای جانشینی 5 ستاره اصلی تیم ملی بسکتبال وجود ندارد و در واقع تصور یک تیم ملی بدون صمد نیکخواه، حامد حدادی، مهدی کامرانی، اوشین ساهاکیان و حامد آفاق غیر قابل تصور است. این نقطه ضعف بسکتبال، نقطه قوت تیم ملی والیبال است که 6 بازیکن ذخیره آن چیزی از ترکیب اصلی کم ندارند.
بازیکن‌سازی و استعدادیابی یکی از اصول و اولویت‌های غیرقابل چشم‌پوشی فدراسیون والیبال ایران است. رعایت این اصل باعث می‌شود تا منابع تغذیه کننده تیم ملی همیشه تازه و قدرتمند باشند.
مناسبات سیاسی و حس ناسیونالیستی ولاسکو، اجازه فعالیت بیشتر در ایران را به او نداد و چهره‌ای آرام‌تر و جوان‌تر به نام اسلوبودان کواچ ملقب به «بوبان» جانشین او شد. کار بزرگ و درخور توجه کواچ این بود که تیمش را از مرحله شگفتی‌سازی عبور داد و به یک قدرت جهانی تبدیل کرد. مقام چهارمی لیگ جهانی 2014 و عنوان ششمی مسابقات قهرمانی جهان در همین سال، مهر تأییدی بر کارنامه بوبان است.
در این بین نمی‌توان و نباید تمام افتخارات اخیر والیبال ایران را به نام این 2 مربی ثبت کرد. تیم‌های والیبال پایه ایران، خیلی قبل‌تر از این سابقه قهرمانی، نایب قهرمانی و سومی جهان را داشته‌اند، بنابرین والیبال ایران با سکوهای جهانی، غریبه نیست. در این بین می‌توان به حضور تأثیرگذار مربیانی مثل ایوان بوگاینکوف، یوویتسا سِوِتکوویچ و مصطفی کارخانه و البته زوران گاییچ اشاره کرد.
اولین جرقه‌های جوان‌گرایی و تغییر نسل تیم ملی والیبال ایران توسط گاییچ زده شد. «گایو» در مدت زمان کوتاه حضورش در ایران نتوانست به عنوان قابل توجهی برسد و با فشار منتقدان، فدراسیون مجبور به فسخ قرارداد او شد. راه گاییچ به خوبی توسط زنده یاد حسین معدنی ادامه پیدا کرد و تیم ملی با این سرمربی جوان پا به میادینی گذاشت که تا آن موقع حتی در رویای بازیکنان نیز جایی نداشت. ادامه فعالیت گایو در ایران، حسرت همیشگی حسین معدنی بود.
راز موفقیت فعلی والیبال ایران چندان پیچیده نیست و البته فراتر از این نام‌هاست. فدراسیون والیبال ایران و در رأس آن رئیس این فدراسیون، اصرار ویژه‌ای دارند که تیم‌های پایه ایران همیشه روی سکوی نخست آسیا قرار داشته باشند. همین پافشاری باعث می‌شود تا یک مربی مثل ایرج مظفری و همکارانش، تمام ایران را به دنبال جوانان بلند قامت و مستعد والیبال جست‌وجو کنند و در نهایت حدود 1000 رزومه از نوجوانان با استعداد در آرشیو فدراسیون قرار بگیرد.
تیم نوجوانان ایران، چکیده این هزار استعداد و تغذیه کننده اصلی تیم جوانان است. جوانان و نوجوانانی که اولین حضور در میادین بین المللی را با قهرمانی در سطح قاره آغاز می‌کنند در آینده نیز نباید به کمتر از این عنوان قانع باشند.
پس از بازی‌های آسیایی 2014 اینچئون و البته قبل از آن خیلی‌ها والیبال را با بسکتبال مقایسه می‌کردند که چطور تیم ملی والیبال به راحتی در میادین بین المللی ظاهر می‌شود و قهرمانیش در بازی‌های آسیایی تضمین شده است اما تیم ملی بسکتبال با اما و اگر به فینال می‌رسد و در نهایت مغلوب کره جنوبی می‌شود.
در درجه اول، شرایط این 2 ورزش در کشور با هم متفاوت است ولی در درجه دوم می‌توان به قدرت تیم‌های پایه این 2 رشته اشاره کرد که شاکله اصلی تیم ملی را در سال‌های بعد می‌سازند. در حال حاضر، هیچ بازیکنی برای جانشینی 5 ستاره اصلی تیم ملی بسکتبال وجود ندارد و در واقع تصور یک تیم ملی بدون صمد نیکخواه، حامد حدادی، مهدی کامرانی، اوشین ساهاکیان و حامد آفاق غیر قابل تصور است. این نقطه ضعف بسکتبال، نقطه قوت تیم ملی والیبال است که 6 بازیکن ذخیره آن چیزی از ترکیب اصلی کم ندارند.
بازیکن‌سازی و استعدادیابی یکی از اصول و اولویت‌های غیرقابل چشم‌پوشی فدراسیون والیبال ایران است. رعایت این اصل باعث می‌شود تا منابع تغذیه کننده تیم ملی همیشه تازه و قدرتمند باشند.