به گزارش مشرق، با فراگیر شدن استفاده از وسایل ارتباط‌جمعی اعم از فیسبوک، وایبر، واتس‌آپ و... دریچه تازه‌ای برای تبادل اطلاعات باز شده است. هر چند رونق گرفتن این ابزارهای ارتباطی دارای مزایای گسترده‌ای است، ولی مشکلات و دردسرهایی را هم با خود همراه دارد.
یکی از این دردسرها، افشای اطلاعات شخصی است که آگاهانه یا ناآگاهانه از سوی منتشرکنندگان انجام می شود.
اطلاعات بیماران در فضاهای مجازی به شکل گسترده ای از سوی افراد مختلف اعم از پزشک و غیرپزشک در حال انتشار است.
این اطلاعات در دو گروه کلی تبلیغات درمان کننده و تبادل تجربه یا مشاوره های آموزشی همکاران پزشک در حال انتشار است.
بسیاری از درمان کننده ها برای تبلیغ مهارت خود در درمان های انجام شده مبادرت به انتشار عکس های قبل و بعد از درمان بیماران در فضاهای مجازی می کنند. انتشار این تصاویر حداقل دو اشکال عمده ممکن است بروز دهد.
مهم ترین مساله در انتشار این تصاویر به خطر افتادن حق بیمار درباره حفظ اسرار وی است که با دست به دست شدن تصاویر او ولو با پوشاندن چشم بیمار در گروه های اجتماعی انجام می شود.
مساله دیگر آن است که اصولا در درمان های پزشکی و دندانپزشکی درمان بیماران حتی با خصوصیات مشابه ممکن است، نتایج درمانی متفاوتی را در پی داشته باشد که این مساله بخصوص در درمان های با ماهیت زیبایی که وابسته به نظرات شخصی است، اهمیت بسیار زیادتری پیدا می کند.
تصمیم گیری درباره درمان های زیبایی با توجه به نمونه های مشابه فقط به عنوان یک راهنمای کلی قابل استفاده است.
در گروه دوم همکاران درمان کننده بسیار زیادی برای تبادل اطلاعات اقدام به راه اندازی گروه های وایبری، تله گرام و... کرده اند که در آن مبادرت به انتشار مدارک درمانی بیماران برای کسب مشاوره یا امور آموزشی می کنند.
هر چند ماهیت تبادل اطلاعات و مشاوره اقدام مثبت و قابل بررسی است، ولی قرار دادن اطلاعات بیماران در فضاهای مجازی روش مناسبی برای این کار به نظر نمی رسد، بخصوص این که در اغلب موارد احتیاط های لازم درباره انتشار مدارک درمانی صورت نگرفته و چه بسا بسیاری از بیماران از انتشار مدارک درمانی خود در فضای مجازی ناخشنود باشند که از جنبه های اخلاقی ناپسند بوده و مغایر با سوگندی است که پزشکان در انتهای تحصیلات خود یاد کرده اند.
به نظر می رسد تبادل اطلاعات اینچنینی در فضا های غیرمجازی و رودررو جایگزین بهتری برای فضاهای مبتنی بر اینترنت باشد.
چه باید کرد؟
نهادهای نظارتی باید تا قبل از پیچیده تر شدن شرایط نسبت به تهیه قوانین، ابلاغ آن و نظارت بر حسن انجام آن اهتمام ورزیده و با مشارکت در آگاهسازی مردم و گروه های درمانی از خطرات آن پیشگیری کنند.
بیماران هم نباید از مطالبه حق قانونی خود مبنی بر افشا نکردن اطلاعات خود ابایی داشته باشند و موارد مشکوک را باید به مراکز درمانی و نهاد های نظارتی تذکر داده و پیگیر باشند.
استفاده از فضاهای اینترنتی برای ذخیره اطلاعات همواره خطر منتشر شدن آن در فضاهای مجازی را به همراه دارد. این کار می تواند به طور سهوی یا عمدی از سوی هکرها انجام شود.
در این موارد ذخیره اطلاعات روی شبکه های داخلی با دسترسی های محدودتر می تواند خطر به سرقت رفتن این اطلاعات را کاهش دهد.
یکی از این دردسرها، افشای اطلاعات شخصی است که آگاهانه یا ناآگاهانه از سوی منتشرکنندگان انجام می شود.
اطلاعات بیماران در فضاهای مجازی به شکل گسترده ای از سوی افراد مختلف اعم از پزشک و غیرپزشک در حال انتشار است.
این اطلاعات در دو گروه کلی تبلیغات درمان کننده و تبادل تجربه یا مشاوره های آموزشی همکاران پزشک در حال انتشار است.
بسیاری از درمان کننده ها برای تبلیغ مهارت خود در درمان های انجام شده مبادرت به انتشار عکس های قبل و بعد از درمان بیماران در فضاهای مجازی می کنند. انتشار این تصاویر حداقل دو اشکال عمده ممکن است بروز دهد.
مهم ترین مساله در انتشار این تصاویر به خطر افتادن حق بیمار درباره حفظ اسرار وی است که با دست به دست شدن تصاویر او ولو با پوشاندن چشم بیمار در گروه های اجتماعی انجام می شود.
مساله دیگر آن است که اصولا در درمان های پزشکی و دندانپزشکی درمان بیماران حتی با خصوصیات مشابه ممکن است، نتایج درمانی متفاوتی را در پی داشته باشد که این مساله بخصوص در درمان های با ماهیت زیبایی که وابسته به نظرات شخصی است، اهمیت بسیار زیادتری پیدا می کند.
تصمیم گیری درباره درمان های زیبایی با توجه به نمونه های مشابه فقط به عنوان یک راهنمای کلی قابل استفاده است.
در گروه دوم همکاران درمان کننده بسیار زیادی برای تبادل اطلاعات اقدام به راه اندازی گروه های وایبری، تله گرام و... کرده اند که در آن مبادرت به انتشار مدارک درمانی بیماران برای کسب مشاوره یا امور آموزشی می کنند.
هر چند ماهیت تبادل اطلاعات و مشاوره اقدام مثبت و قابل بررسی است، ولی قرار دادن اطلاعات بیماران در فضاهای مجازی روش مناسبی برای این کار به نظر نمی رسد، بخصوص این که در اغلب موارد احتیاط های لازم درباره انتشار مدارک درمانی صورت نگرفته و چه بسا بسیاری از بیماران از انتشار مدارک درمانی خود در فضای مجازی ناخشنود باشند که از جنبه های اخلاقی ناپسند بوده و مغایر با سوگندی است که پزشکان در انتهای تحصیلات خود یاد کرده اند.
به نظر می رسد تبادل اطلاعات اینچنینی در فضا های غیرمجازی و رودررو جایگزین بهتری برای فضاهای مبتنی بر اینترنت باشد.
چه باید کرد؟
نهادهای نظارتی باید تا قبل از پیچیده تر شدن شرایط نسبت به تهیه قوانین، ابلاغ آن و نظارت بر حسن انجام آن اهتمام ورزیده و با مشارکت در آگاهسازی مردم و گروه های درمانی از خطرات آن پیشگیری کنند.
بیماران هم نباید از مطالبه حق قانونی خود مبنی بر افشا نکردن اطلاعات خود ابایی داشته باشند و موارد مشکوک را باید به مراکز درمانی و نهاد های نظارتی تذکر داده و پیگیر باشند.
استفاده از فضاهای اینترنتی برای ذخیره اطلاعات همواره خطر منتشر شدن آن در فضاهای مجازی را به همراه دارد. این کار می تواند به طور سهوی یا عمدی از سوی هکرها انجام شود.
در این موارد ذخیره اطلاعات روی شبکه های داخلی با دسترسی های محدودتر می تواند خطر به سرقت رفتن این اطلاعات را کاهش دهد.