ناسا قصد دارد از هر دو موشک سوخت جامد 54 متري براي تأمين نيروي SLS استفاده کند که قرار است در سال 2018 اولين پرواز خود را انجام دهد. ظاهر خارجي موتور SLS شبيه تقويت‌کننده‌هاي سوخت جامدي است که براي پرتاب مدارگردهاي شاتل فضايي ناسا مورد استفاده قرار گرفته بودند، تنها با اين تفاوت که اين موتور بلندتر از آن‌هاست. موتور SLS بمنظور توليد رانش فزاينده مورد نياز براي بالا بردن موشک، توسعه يافته و قطعات تقويت‌کننده از چهار به پنج افزايش يافته است.
اين قطعات از همان قطعات محفظه‌اي استفاده مي‌کنند که در جريان برنامه شاتل فضايي بازيابي شده و مجددا مورد استفاده قرار گرفته‌اند. به اين ترتيب، اولين آزمايش موتور وضعيت (QM-1) موشک SLS که امروز انجام خواهد شد، شامل سخت‌افزاري است که پيشينه‌اي تاريخي دارد. قديمي‌ترين جزء اين موتور، 30 سال پيش به شاتل فضايي چلنجر کمک کرد تا پرواز کند.
موتور QM-1 همچنين داراي يک گنبد روبه‌جلو است که آخرين مأموريت شاتل - STS-135 – مورد استفاده قرار گرفته بود. اين گنبد روي تقويت‌کننده راست آتلانتيس پرتاب شد که آخرين پرتاب اين ناوگان مدارگرد بالدار بود.
در کل، موتور آزمايشي SLS از سيلندرها و گنبدهايي تشکيل شده که در 23 مأموريت فضايي شاتل مورد استفاده قرار گرفته‌اند. سخت‌افزار QM-1 نيز شامل پوشش‌هايي است که در سه آزمايش قبلي موتور پنج تکه‌اي بين سال‌هاي 2009 تا 2011 و همچنين هفت آزمايش روشن‌سازي ديگر مورد استفاده بوده‌اند. همچنين سه جزء جديد ديگر شامل دو سخت‌کننده و گنبد عقبي براي نخستين بار در اين آزمايش مورد استفاده قرار گرفته‌اند.
شرکت اوربيتال ATK با استفاده از بقاياي پوشش‌هاي مأموريت‌هاي شاتل و نرخ پرواز پيش‌بيني شده SLS توانسته وزن و هزينه‌ها را با حذف چتر نجات و زيرساخت‌هاي مورد نياز براي استفاده مجدد از تقويت کننده‌ها کاهش دهد.
در طول اين آزمايش دو دقيقه‌اي که براي ساعت 15:30 امروز به وقت گرينويچ طراحي شده، موتور حدود 5.5 تن رانشگر را در ثانيه خواهد سوزاند و حداکثر رانشي بسيار بزرگتر از 14 هواپيماي جت چهار موتوره بوئينگ 747 را در زمان برخاست، توليد خواهد کرد. در اين زمان، گازهاي درون تقويت‌کننده به دماي 3093 درجه سانتيگراد خواهند رسيد.