به گزارش مشرق، به تاریخ که نگاه می‌کنیم، پیشرفتِ اولیه‌‌یِ فوتبال، پیشرفتِ چینش‌ها و پرسینگ نبوده، بلکه دقیقا کاری که باید با توپ می‌کردند، بوده است. تا پیش از اینکه کوئینز پارک در 1870 فوتبالِ مدرن با استفاده از پاس دادن و بازیِ ترکیبی را پایه‌گذاری کند، فوتبال شبیهِ راگبی بود. یکی توپ را بر می‌داشت و شروع می‌کرد به دریبل کردنِ بازیکنانِ حریف و هم‌تیمی‌هایش هم پشتش مراقب بودند که اگر توپ را از دست داد، تصاحبش کنند.

نزدیکِ یک قرن و نیم از آن دوران گذشته و حالا بارسلونا و بایرن مونیخ پادشاهان پاس و بازیِ ترکیبیِ جهان هستند. این دو تیم در بازیِ رفت در مجموع بیش از هزار پاس دادند. سهمِ مالکیتِ توپ بایرن در این بازی 55 درصد بود، عددی که در نوکمپ نظیر ندارد. اما جایی که بارسا بازی را برد و بایرن باخت، جدال‌هایِ رو در رو و دریبل‌ها بود. بارسایی‌ها در این بازی 45 بار اقدام به دریبل کردند که 26 بارش موفق بود. در مقابل بایرن آماری واقعا بد داشت: 3 دریبلِ موفق از مجموعِ 2تا. بایرن دقیقا بازی را جایی باخت که دو فصلِ پیش برده بود. مسی در این بازی 9 بار از حریفِ مستقیمش گذشت، نیمار 5 بار، سوارس و اینیستا 4 بار. از بینِ بازیکنان بایرن در بازیِ رفت فقط خوان برنات بود که نشان داد تکنیکِ جا گذاشتنِ حریف را دارد و البته در یکی از این تلاش‌هایش هم دنی آلوس توپش را گرفت و بدل به پاسِ گلی برایِ مسی کرد.


داستان بازیِ هفته‌یِ گذشته انگار دقیقا برعکسِ بازیِ 2 سال پیش بود که بایرن در نوکمپ 3-0 برنده شد. اما چه عاملی این داستان را معکوس کرد؟ پاسخ بسیار ساده است: غیبتِ روبن و ریبری. کافیست نگاهی به مناطق و تعدادِ دریبل‌های این دو بازیکن در بازیِ سالِ 2013 بکنید تا رویکردِ بایرن را ببینید. بایرنِ یوپ هاینکس با اتکا به داشتنِ این دو ستاره فوتبالی مستقیم و ضدحمله‌ای بازی کرد و میزبانش را شکست داد.

 
نکته‌یِ مهم از این بحث و مقایسه این است که می‌بینیم در سطحِ اولِ فوتبال اروپا و در چنین مرحله‌ای، تنها خوب بودن در یکی از وجوهِ بازی، حتی عالی بودن در آن، کافی نیست و تیم‌ها برایِ پیروزی باید در تمامِ ابعاد بهترین باشند. وقتی جدالِ تاکتیکی و جنگِ بر سرِ مالکیتِ توپِ بایرن و بارسا به بن بست خورد، این عامل دریبلینگ بود که سرنوشتِ بازی را رقم زد.