گروه گزارش ویژه مشرق - رهبر انقلاب در بیست و ششمین سالگرد ارتحال امام خمینی (ره) در 14 خرداد 94، با تأکید بر اینکه در چارچوب این منطق امام رحمه‌الله می‌توان قضایای امروز منطقه و جهان را تحلیل کرد، فرمودند: "ما امروز به همان اندازه که با رفتارهای وحشیانه و ظالمانه‌ جریان داعش در عراق و سوریه مخالفیم، با رفتار ظالمانه‌ی پلیس فدرال آمریکا در داخل این کشور مخالفیم و هر دو رفتار را همانند یکدیگر می‌دانیم".

در وحشی‌گری داعش کسی شک و تردیدی ندارد و روزانه صدها خبر و عکس و فیلم از آن منتشر می‌شود. اما نقطه مشترک پلیس فدرال آمریکا با گروهک تروریستی داعشِ مورد حمایت این کشور، بی‌رحمی در مقابله با انسان‌هاست. شاید یکی از دلایل آن هم آموزش این نیروها توسط افسران آمریکایی و اسرائیلی باشد که رقابت وحشی‌گری را در دو سوی عالم به راه انداخته است؛ با این تفاوت که داعشی‌ها معمولا کار را همان ابتدا یکسره می‌کند! اما پلیس آمریکا معترض یا سیاهپوست مورد نظر را با ابزارهای نوین خود، زجرکش می‌کند!

در این گزارش، مهمترین ابزارهای پلیس فدرال برای فلج‌کردن، نقص عضو و در نهایت زجرکش کردن مردم آمریکا را معرفی کرده‌ایم.

پلیس ضد شورش، به بخشی از نیروهای پلیس اطلاق می‌شود که افراد آن برای مقابله با گردهم‌آیی‌های غیر قانونی، اعتراضات، و شورش‌ها آموزش دیده‌اند. وظیفه پلیس ضد شورش در قانون ایجاد نظم و جلوگیری از هر گونه اخلال که موجب سلب آسایش و امنیت شهروندان می‌شود یا کنترل، پراکنده کردن و دستگیری شهروندان غیرنظامی که مبادرت به تظاهرات و یا برگزاری تجمعات اعتراضی کرده‌اند، ذکر شده است. اما گاهی از این نیرو، به عنوان اهرم خردکننده اعتراضات سیاسی استفاده می‌شود. در طی تاریخ، بارها شاهد بوده‌ایم که پلیس به قصد نظامی‌کردن یک شورش، اقدام از ابزار کشنده و غیرکشنده بهره برده است.

نیروهای پلیس ضد‌شورش معمولاً از اسلحه‌های غیرکشنده مانند باتوم و شلاق به‌ منظور پراکنده ساختن جمعیت یا بازداشت معترضان استفاده می‌کنند. از دهه 1980 میلادی، استفاده از سلاح‌های دیگری مانند تک‌تیرانداز، انواع نارنجک اختلال‌گر عصبی (شامل بی‌حس‌کننده اعصاب و حواس بدن)، اسپری فلفل، گاز اشک‌آور، شوک‌دهنده الکتریکی، گلوله‌های پلاستیکی، و تجهیزات صوتی در میان این نیروها رواج یافته‌است.

در مواقع بحرانی، این نیرو می‌تواند جهت مقابله با معترضان از ماشین‌های آب‌پاش، ماشینهای زره‌پوش، و سگ‌های آموزش‌دیده پلیس استفاده نماید. نیروهای ضد‌شورش معمولاً به ابزارهای محافظتی مانند کلاه محافظ سر، نقاب محافظ صورت، لباس مخصوص (جلیقه، محافظ گردن، زانوبند و ...)، ماسک گاز و سپرهای مخصوص از جنس پلکسی‌گلس مجهز هستند.

اما سلاح‌های مورد استفاده پلیس ضد شورش - و بالاخص پلیس ضد شورش آمریکا که موضوع اصلی این گزارش است- شامل موارد ذیل است:

سلاح‌های مورد استفاده پلیس ضد شورش آمریکا

سلاح‌های "غیرکشنده" یا البته "کمتر کشنده" به آن دسته از ابزار حمله به معترضین اطلاق می‌شود که غالبا جنبه تنبیهی داشته و به گفته پلیس خطر مرگ برای آنها در پی ندارد؛ گرچه مستندات و شواهد بسیاری حاکی از مرگ شخص در اثر صدمه دیدن از این نوع سلاح‌ها وجود دارد.

بسیاری از کارشناسان معتقدند که انتخاب نام غیرکشنده برای این نوع سلاح‌ها مناسب نیست؛ چرا که درصد مرگ ناشی از آسیب‌ از آنها با توجه به وزن و استقامت شخص معترض زیاد است. پلیس، کارکرد این سلاح‌ها را "بدون نیت کشتن" دانسته که این عملا با تعریف "غیر کشنده"، در تضاد کامل است.

آورند ضد خودرو: این وسیله دارای منشأ تاریخی است. در قرن چهارم یونان باستان و در دوران امپراتوری رم باستان، آنها از سنگ، بوته، درخت، و تور برای به دام انداختن ارابه‌های متخلفین و دشمن استفاده می‌کردند. امروزه استفاده از این وسیله به تأسی از آن روش‌ها،  در شورش‌های خیابانی مورد استفاده قرار می‌گیرد. پلیس ضد شورش از آورند برای جلوگیری از هرگونه حمله احتمالی معترضین به طرف خود، استفاده می‌کند.


اخلال‌گر صوتی دوربرد (Long Range Acoustic Device (LRAD): این دستگاه آکوستیک که قادر است بر روی خودرو نصب شود، توانایی این را دارد که با ایجاد صداهای مزاحم و بسیار مضر تا فواصل دور، معترضان را عقب بنشاند. این دستگاه که از ارتش آمریکا به سیستم پلیس آورده شده است، دارای وزن 6.8 تا 145.1 کیلوگرم بوده و تا شعاع 30 درجه در 2.4 کیلوهرتز توانایی ارسال صداها و امواج مخرب را داراست.

 
این دستگاه، در آمریکا برای اولین بار در سپتامبر 2009 بر علیه معترضین به نشست گروه 20 در نیویورک استفاده شد. سازمان عفو بین‌الملل، بارها به دولت آمریکا اخطار داده که از این دستگاه بر علیه معترضین استفاده نکند. از عوارض بسیار خطرناک این وسیله در درازمدت، باید به بروز عدم تعادل در حرکت، پاره‌گی پرده گوش، و از دست رفتن شنوایی اشاره کرد.

شوک‌دهنده‌های برقی

باتوم‌ها و شوک‌دهنده‌های برقی بیشتر در درگیری‌های فردی پلیس -چه در تعقیب و گریز و چه در شورش خیابانی- به کار می‌روند. این سلاح‌ها از طریق ایجاد شوک الکتریکی، در ماهیچه‌های فرد مورد اصابت اختلال عصبی ایجاد می‌کنند. این شوک، از طریق تماس مستقیم ایجاد می‌شود.

انواع گلوله‌ مشقی و پلاستیکی: شرایط محیطی هوا، تاثیر بسزایی در میزان شدت و آسیب‌پذیری گلوله‌های پلاستیکی دارد. این گلوله‌ها شامل گلوله‌های لاستیکی (ساده و دارای شوک الکتریکی)، گلوله‌ مومی، گلوله‌ پلاستیکی، موشک‌های هوابُر حلقه‌ای (شامل اشک‌آور و جنبشی)، و گلوله لوبیایی (که به آن باتومی منعطف هم می‌گویند) است.  کاربرد آنها، لزوما در دردآور بودن آنهاست و تفاوت فقط در میزان شدت درد وارده به فرد است.



علاوه بر این موارد، از تفنگ‌های مخصوص پینت‌بال و بهترین آن یعنی FN303 برای پرتاب این گلوله‌ها استفاده می‌شود. به هر حال، تمامی این موارد، استفاده یکسان داشته و جهت شکستن موج معترضین و پراکنده کردن آنها کاربرد دارند.

انواع نارنجک‌ انفجاری

نارنجک بی‌حس‌کننده: این نوع نارنجک در زمان انفجار با ایجاد صدای بلند به میزان 170 دسیبل موجب ناشنوایی موقت و با ایجاد نور شدید، سلول‌های نوری چشم را تحریک و برای 5 ثانیه باعث نابینایی می‌گردد.  این نوع نارنجک، برای اولین بار توسط نیروهای SAS ارتش انگلیس در اوایل دهه 1970 مورد استفاده قرار گرفت. از نمونه‌های استفاده این نارنجک می‌توان به شورش‌هایی چون ژوئن 2010 کنیا، آوریل 2010 قرقیزستان، مارس 2010 بلاروس، سپتامبر 2010 یونان، فوریه 2011 مصر، آگوست 2014 فرگوسن آمریکا، و آوریل 2015 بالتیمور آمریکا اشاره کرد. 


نارنجک ضد شورش (دارای ترکش‌های لاستیکی): این نوع نارنجک همان نارنجک‌ بی‌حس‌کننده است با این تفاوت که قابلیت پرتاب ترکش‌ دارد. یعنی فرایند بی‌حس‌کردن فرد از طریق نفوذ ترکش‌های لاستیکی به بدن وی صورت می‌گیرد. این مدل، توانایی پرتاب ترکش به تمامی جهات را داراست. برخی از انواع آن آغشته به گاز سی‌اس هستند. از این نارنجک به ندرت استفاده می‌شود. چرا که ترکش‌های آن می‌تواند به راحتی برای فرد خطر مرگ ایجاد نماید.

نارنجک‌های شیمیایی

نارنجک سمی (دارای تحریک‌کننده‌های شیمیایی): این نوع نارنجک از نوع انفجاری نیست. بلکه با آزاد کردن دود و سم، فرد را دچار اختلال  حرکتی می‌نماید.

نارنجک احتراقی: که کمتر در شورش‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد و در صورت استفاده، موجب ایجاد آتش‌سوزی در محیط جهت ایجاد وحشت و در برخی موارد بسیار نادر هم آتش گرفتن فرد می‌شود.


اسپری‌ها و گازها

راسو، گاز بدبو: "راسو" یا Skunk (نام راسوی آمریکایی) وسیله نقلیه‌ای است که از شیر پرتاب‌کننده آن مواد مایع و گازی حاوی بدترین رایحه به سمت جمعیت پرتاب می‌شود. این وسیله نیز جزئی از وسایل ضد شورش است که غالبا توسط آمریکا ساخته شده‌اند. بوی ناشی از مواد ریخته شده در محیط تا آن حد بد است که هیچ‌کس را یارای استقامت و ماندن در محل اعتراض نیست. همچنین، زدودن بوی بد از البسه به شدت پر زحمت است. نیروی‌های ارتش اسراییل در سال 2008از این دستگاه برضد معترضین فلسطینی استفاده کردند.

گاز اشک‌آور: عوارض جانبی استفاده از گازهای اشک‌آور همچون اسپر فلفل تا آن حد زیاد است که اعتراضات بسیاری از نهادهای پزشکی و حقوق‌ بشری را برانگیخته است. این صدمات و خطرات تا آن حد است که حتی خود پلیس در تمرین‌هایش از این تجهیزات استفاده نمی‌کند.
روبن سالازار -خبرنگار- در سال 1970 در طی اعتراضات "شیکانو" در لس انجلس در اثر گاز اشک‌آور کشته شد.

گرز (گاز مایع شیمیایی): اسپری گرز -که از نام تولیدکننده آن گرفته شده- شامل مواد گاز اشک‌آور، اسپری فلفل، و کلرید فناسیل است و در سال 1965 توسط آلن لی لیتمن (Allan Lee Litman) ساخته شد. این اقدام لیتمن، پس از حمله به همسرش در خیابان صورت گرفت. این اسپری به طرف صورت پاشیده می‌شود و به علت قدرت بسیار بالا در فلج موقت اعصاب، بسیار مورد علاقه پلیس شورش آمریکاست.



گاز خواب‌آور: این گاز از ترکیب فنتانیل، میتوکسی فلوران، و متوکسی پروپان ساخته شده و کارکردی مشابه با نارنجک‌های ضد شورش دارد. پس از آزاد شدن بلافاصله هدف را دچار فلج موقت و بیهوشی می‌کند و عوارض جانبی خود را داراست. قدرت این گاز به حدی است که وقتی در جریان گروگان‌گیری سال 2002 مسکو، نیروهای ویژه FSB‌-سازمان اطلاعات و امنیت داخلی روسیه- از آن برای آزاد سازی گروگان‌ها استفاده کردند، 130 گروگان و اکثر گروگان‌گیر‌ها کشته شدند و FSB که تنها روش ممکن را برای عملیات نجات به کار گرفته بود، در نهایت موفق به نجات 700 نفر شد.

پراکنده‌کننده‌ها و اسیرکننده‌ها

ماشین آب‌پاش: این وسیله قدرتمند، جریان پرشدت آب را به بیرون می‌فرستد و برای پراکندن تجمعات استفاده می‌شود. معمولاً ماشین‌های آب‌پاش می‌توانند حجم زیادی از آب را اغلب تا ده‌ها متر برسانند. از آن‌ها در پراکنده‌کردن و کنترل شورش‌ها استفاده می‌شود.


خمیر چسب: این ماده که توسط سرهنگ ارتش آمریکا جان الکساندر (John B. Alexander) اختراع شده، در شدیدترین مواقع بحران که پلیس ضد شورش این کشور قادر به کنترل اعتراضات نباشد، مورد استفاده قرار می‌گیرد. البته نیروی دریایی آمریکا در عملیات "سپر واحد" از این ماده استفاده کرد که بدون اشکال هم نبود. تا امروز، گزارشی از استفاده از این ماده بسیار قوی در اعتراضات خیابانی آمریکا وجود نداشته است. پرتابگر مخصوص این خمیر بسیار چسبناک، قادر خواهد بود که حجم بسیار بالایی از آن را بر روی معترضین ریخته و آنها را در جای خود و به زمین میخکوب نماید.

پرتابگر تور (Net Gun):  اسلحه پرتابگر تور که برگرفته از شکارهای حیوانی و استراتژی‌های جنگی دوران باستان ساخته شده، امروزه در موارد نادر در اعتراضات خیابانی استفاده می‌شود و در دستور کار پلیس ضد شورش آمریکا نیز قرار دارد.

برخورد با اعتراضات


اعتراضات فرگوسن

شعله اعتراضات شهر فرگوسن با مرگ نوجوان 18 ساله سیاهپوست به نام مایکل براون (Michael Brown) توسط یک پلیس سفیدپوست به نام دارن ویلسون (Darren Wilson) افروخته شد.

مایکل براون، در 9 آگوست 2014 در شهر "فرگوسن" ایالت "میسوری" آمریکا حداقل شش مرتبه هدف شلیک دارن ویلسون، افسر پلیس 28 ساله فرگوسن قرار گرفت و جان باخت. براون، اسلحه به همراه نداشت و دارای سوء سابقه نبود. بنا بر اظهارات ادارهٔ پلیس شهر فرگوسن، درگیری براون و ویلسون چند دقیقه پس از سرقت توسط براون رخ داده است و لذا ویدئوی انجام سرقت را منتشر کرد. اما همین ادارهٔ پلیس، چندین بار روایتش از ماجرا را تغییر داد. در طی این اعتراضات، کسی کشته نشد اما آمار بازداشت‌ها حدود 400 نفر اعلام شد.

اعتراضات نیویورک

اعتراضات نیویورک مربوط می‌شود به اریک گارنر (Eric Garner) -محافظ فضاهای تفریحی- که توسط پلیس نیویورک به اتهام فروش غیرقانونی سیگار محاصره و توسط یکی از مامورین به نام دانیل پانتالیو (Daniel Pantaleo) که دست بر روی گردن وی گذاشته بود (روش موسوم به Chuckhold) در روز 17 جولای  2014 خفه شد. اعتراضات نیویورک دو مرحله داشت. مرحله اول، مربوط به مرگ گارنر و مرحله دوم مربوط به مرگ "فردی گری" بود که از بالتیمور به نیویورک کشیده شد.

این اعتراضات نیز مرگی در پی نداشت اما تعداد بازداشت‌شدگان در مرحله اول قریب به 100 نفر و در مرحله دوم 18 نفر اعلام شد که البته آمارها بسیار ضد و نقیض بود.

اعتراضات بالتیمور

اعتراضات 2015 بالتیمور، مربوط به حوادثی است که در آوریل 2015 در بالتیمور ایالت مریلند آمریکا رخ داد و اعتراضات مردم پس از بی‌توجهی پلیس و مقامات سیاسی، به آشوب بدل شد. این حوادث در پی مرگ یک سیاه‌پوست 25 ساله به نام فردی گری (Freddie Gray) در روز 19  آوریل که در بازداشت پلیس بود، آغاز شد. او که در هنگام دستگیری سالم بود، پس از ایجاد صدمه در ستون فقرات و نخاع پس از دستگیری، به کما رفت و یک هفته بعد جان خود را از دست داد. پس از آشوب ناشی از بی‌توجهی مقامات، بالاخره 6 پلیسی که در دستگیری او نقش داشتند، تا تحقیقات بعدی از کار خود معلق شدند. وزارت دادگستری آمریکا نیز تحقیقاتی را درباره مرگ وی شروع کرد که در پی آن دادستان‌ شهر بالتیمور، اتهاماتی جنایی که شامل قتل عمد از نوع درجه دو، قتل غیرعمد، ضرب و جرح و بازداشت غیرقانونی بود را علیه این افسران اعلام کرد.

چگونگی جراحت‌دیدن این فرد در هنگام دستگیری هنوز معلوم نگشته است. مرگ او باعث اعتراضاتی در شهرهای مختلف آمریکا نظیر نیویورک و واشنگتن‌دی‌سی و بوستون و مینیاپولیس شد. در طی اعتراضات، 201 نفر دستگیر و 7 نفر زخمی (که 2 نفر به ضرب گلوله پلیس بوده) شدند. یک نفر هم در آتش سوخته و در وضعیت بسیار بحرانی قرار دارد.

از زمان شروع اعتراضات فرگوسن تا اعتراضات اخیر بالتیمور قریب به یک هزار نفر بازداشت و شمار بسیاری مجروح شدند. نتیجه اینکه 170 شهر آمریکا راهپیمایی و اعتراض شدید هزاران تن از مردم را به چشم خود دید و بنابر گزارش‌های متعدد از منابع مختلف خبری نظیر راشا تودی، پلیس آمریکا به شدت به ایستگاه‌های رادیویی و تلویزیونی آمریکا تذکر داده که از پوشش کامل خبری تظاهرات خودداری کنند؛ به همین دلیل، دسترسی به فیلم‌های کافی در این رابطه کمی سخت است. حال این سؤال بزرگ پیش می‌آید که چگونه است که آمریکا که خود را وکیل مدافع حقوق بشر در جهان دانسته و بسیاری از دولت‌ها را به بهانه نقض حقوق بشر تا مرز سرنگونی و براندازی پیش‌ می‌برد، مردم خود را اینگونه مورد سرکوب قرار می‌‌دهد؟


منابع: