گروه بین‌الملل مشرق- "هیلاری رودهام کلینتون" وزیر اسبق امور خارجه آمریکا در کابینه اول باراک اوباما و همسر "بیل کلینتون" چهل و دومین رئیس‌جمهور آمریکا است. کلینتون که نتوانست در سال 2008 میلادی نامزدی حزب دموکرات را برای شرکت در انتخابات ریاست‌جمهوری به دست آورد، به عنوان یکی از نامزدهای انتخابات سال 2016 میلادی در نظر گرفته می‌شود. کلینتون در سال 2016 میلادی، 69 ساله خواهد شد و نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد در صورتی که بخواهد وارد عرصه انتخابات شود و به عنوان نخستین رئیس‌جمهور زن آمریکا انتخاب شود، از حمایت قابل‌توجهی در میان دموکرات‌ها برخوردار خواهد بود.

هیلاری کلینتون در کنار کتاب تازه‌منتشرشده "انتخاب‌های سخت"

بخش نهم/فصل "آسیا: محور"

اولین سفرم به هند به عنوان وزیر خارجه در سال 2009 اتفاق افتاد. طی 14 سالی که از سال 1995 (که به عنوان بانوی اول به آنجا سفر کردم) می‌گذشت، حجم مبادلات ما از 10 میلیارد دلار به 60 میلیارد رسید و پیش‌بینی می‌شد که تا سال 2012، این رقم به 100 میلیارد برسد. به رغم محدودیت‌هایی که وجود داشت، شرکت‌های آمریکایی به آرامی در حال دستیابی به بازارهای هند و ایجاد فرصت‌های شغلی برای مردم هر دو کشور بودند.

شرکت‌های هندی هم در آمریکا سرمایه‌گذاری می‌کردند و نیروهای زبده آنها در تلاش برای اخذ ویزا جهت ورود به اقتصاد آمریکا بودند. سالیانه، در حدود 100 هزار دانشجوی هندی در آمریکا به تحصیل می‌پرداختند. پس از اتمام دوره تحصیل، در حالیکه بسیاری از آنها برای کمک به اقتصاد آمریکا در کشور ما ماندگار می‌شدند، برخی از آنها به جهت خدمت به کشورشان به هند بازمی‌گشتند.

وقتی در دهلی نو بودم، با قشرهای مختلف دیدار کردم. از نخست وزیر "مانهومان سینگ" گرفته تا تجار و کارآفرینان برای زنان، از کارشناسان شرایط آب و هوا و انرژی گرفته تا دانشجویان. خیلی خوشحال بودم که با سونیا گاندی (رهبر حزب کنگره ملی هند) دیدار کردم. کسی که او را از دهه 1990 می‌شناختم. او و سینگ برایم از این گفتند که خودداری در مقابل پاکستان پس از حمله تروریستی بمبئی به شدت برای آنها سخت بوده است. منظور آنها حمله 26 نوامبر 2008 بود.

در سخنان‌شان تاکید کردند که اگر اقدام تروریستی دیگری صورت بگیرد، هرگز چشم‌پوشی و خودداری نخواهند کرد. در پرتو همبستگی با مردم هند، تصمیم به اقامت در هتل زیبای تاج محل در بمبئی (که این محل هم دستخوش حمله تروریستی شد و 164 کشته شامل 138 هندی و 4 آمریکایی بر جای گذاشت) گرفتم. با اقامتم و ابراز همدلی‌ام با مردم هند در بمبئی، این پیام را به همگان دادم که این شهر همچنان زنده و پویا و جایگاه تجارت است.

در جولای 2011، در تفت گرمای تابستان، به شهر چنای هند واقع در سواحل بنگال سفر کردم؛ شهری دارای پتانسیل وسیع تجارت و مسیرهای انرژی به جنوب شرقی آسیا. تا آن لحظه، پای هیچ وزیر خارجه دنیا به آن شهر نرسیده بود. اما من با سفرم به آنجا می‌خواستم بگویم که برای ما هند فراتر از دهلی و بمبئی است. طی سخنرانی‌ام در کتابخانه عمومی شهر (که بزرگ‌ترین کتابخانه هند نیز است) در مورد اهمیت نقش هند در صحنه جهانی و بالاخص منطقه آسیا-اقیانوسیه صحبت کردم.

هند از دیرینه باستانی تا به امروز رابطه بسیار نزدیکی با جنوب شرقی آسیا داشته است. زمانی تاجران آن منطقه از تنگه "مالاکا" می‌گذشتند و خود را به معابد هندی می‌رساندند. امیدم این بود که هند تنش‌ها با پاکستان را به حداقل برساند و تبدیل به نماینده فعال‌تر دموکراسی و ارزش‌های بازار آزاد در آسیا شود. کما اینکه در سخنرانی‌ام به حضار در چنای گفتم که آمریکا از سیاست "نگاه به شرق" هند حمایت می‌کند و ما خواهان رهبری شرق توسط هند هستیم.

به رغم برخی تفاوت سلیقه‌ها، به علت وجود ارزش‌های دموکراتیک، ضرورت‌های اقتصادی، و ترجیحات دیپلماتیک مشترک، آمریکا و هند در یک همگرایی عمیق قرار می‌گرفتند. ما در حال ورود به مرحله پختگی رابطه‌مان بودیم. هدف اصلی ما در آسیا، بهبود اصلاحات سیاسی در کنار رشد اقتصادی بود. ما می‌خواستیم که قرن 21 برای آسیایی‌ها، نه تنها قرن کامیابی که قرن آزادی هم باشد. و من اطمینان دارم که آزادی بیشتر یعنی شکوفایی بیشتر.

برای خیلی از کشورهای منطقه، این سوال وجود داشت که به راستی کدام مدل حکومتی با جامعه و شرایط آنها همخوانی دارد؟ خیزش چین به عنوان حکومت خودکامه دارای کاپیتالیسم دولتی، به کام برخی از رهبران آسیایی شیرین آمد. زمزمه‌های برخی از کارشناسان بر این بود که چنانچه دموکراسی در نقاط دیگر دنیا کارکرد نداشته باشد، در آسیا هم نخواهد داشت، به خصوص که تاریخچه آسیا چنین چیزی را ثابت کرده و حتی ممکن است علیه ارزش‌های آسیایی باشد.

مثال‌های بسیاری برای نقض این عقیده وجود دارد: ژاپن، کره جنوبی، مالزی، اندونزی، و تایوان کشورهایی هستند با بستر دموکراتیک و اقتصادی شکوفا برای ملت خود. طبق آمار سازمان خصوصی "خانه آزادی"، آسیا منطقه‌ای بود که طی سال‌های 2008 تا 2012 بیشترین پایداری در حقوق سیاسی و آزادی‌های مدنی را از خود نشان داد. مثلا، فیلیپین در سال 2010 انتخاباتی درخور به نسبت انتخابات قبلی برگزار کرد که مورد تشویق جامعه بین‌الملل قرار گرفت و رئیس‌جمهور منتخب "بنیگنو آکوئینو سوم"، بالافاصله پس از تصدی پست، شروع به مبارزه با فساد و شفاف سازی کرد. فلیپین از متحدین آمریکاست و وقتی در اواخر سال 2013، طوفان این کشور را به مشکل انداخت، آمریکا نیروی دریایی خود را جهت اعمال هرگونه کمک به آن کشور گسیل داشت. و البته برمه، که به پیش‌بینی یودویونو رئیس‌جمهور اندونزی، تا سال 2012 به چرخه حکومت‌های دموکراتیک وارد می‌شد. چرا که حکمران آن "آنگ سان سو کی" که برای دهه‌ها راه بر شعور و آگاهی مردم خود بسته بود، حالا تصمیم به ایجاد پارلمان گرفته بود.

نمونه‌های دیگری هم وجود داشت. هنوز بسیاری از کشورهای آسیایی بودند که در مقابل اصلاحات مقاومت می‌کردند، دسترسی مردم خود به ایده‌ها و اطلاعات را محدود می‌نمودند، و آنها را به خاطرات ابراز نظرشان زندانی می‌کردند. حکومت کره شمالی به رهبری "کیم جونگ اون" بسته‌ترین و سرکوبگرترین حکومت حاضر در جهان باقی مانده بود و همینطور که بدتر شدن این وضع ادامه می‌داد. کامبوج و ویتنام هم پیشرفت‌هایی هر چند ناکافی داشتند. در سفرم در سال 2010 به ویتنام، خبردار شدم که چند روز پیش از سفرم به آنجا، چند وبلاگ‌نویس زندانی شده‌اند. در دیدارم با رهبران ویتنام، در مورد نگرانی خود از اعمال محدودیت‌های شدید و صدور حکم‌های سنگین برای مخالفین، وکلا، وبلاگ‌نویسان، فعالان کاتولیک، و رهبران و راهبه‌های بودایی سخن گفتم.

در جولای 2012، سفر دیگری به سراسر آسیا داشتم. هدف این سفر انتقال این پیام بود که دموکراسی و شکوفایی دست به دست می‌چرخد. دوباره از ژاپن شروع کردم که یکی از غنی‌ترین و قوی‌ترین دموکراسی‌های حال حاضر جهان را دارد. سپس به ویتنام، کامبوج، و لائوس رفتم. در لائوس، به عنوان اولین وزیر خارجه‌ آمریکا پس از 57 سال پا گذاشتم.