به گزارش مشرق، حرکت رو به گسترش معارف مهدوی در زمان امام باقر و امام صادق(ع) به اوج خود رسید و آن دو امام بزرگوار ضمن تبیین، تشریح، پالایش و پیرایش آموزه های اسلامی در زمینه های مختلف اعتقادی، اخلاقی و فقهی و تحکیم پایه های ایمانی پیروان خود، تلاش فراوانی برای توسعه و تعمیق اندیشه مهدوی و فرهنگ انتظار در میان شیعیان نمودند و با به جا گذاردن صدها روایت در این زمینه، این اندیشه و فرهنگ را تازگی و طراوت بیشتری بخشیدند.
پس از این دو امام و پیش از امام حسن عسکری(ع) امامی که بیش از همه بر مواریث شیعی در زمینه باور مهدوی و فرهنگ انتظار افزود و گنجینه های گرانبهایی برای امت اسلام به یادگار گذاشت امام رضا(ع) است.
به طوری که در معجم أحادیث الإمام المهدی(ع)4 افزون بر 30 روایت از امام رضا(ع) در زمینه باور مهدوی و فرهنگ انتظار نقل شده که هر یک از آنها ما را با بعدی از ابعاد بیکران شخصیت امام مهدی(ع) و قیام رهاییبخش و عدالت گستر آن حضرت آگاه می سازد.
بر این اساس بر آن شدیم تا در آستانه ولادت آن امام همام سیره مهدوی ایشان را از کتاب "صحیفه رضویه" نوشته سید مرتضی مجتهدی سیستانی برای علاقه مندان نقل کنیم؛
دعای امام رضا(ع) برای امام زمان(عج)
مرحوم محدث قمی می نویسد: آقا سید حسن موسوی کاظمی در تکمله "امل الامل" مطلبی را نقل نموده که خلاصه آن این است:
یکی از علما امامیه کتابی درباره شهادت امام رضا(ع) نوشته است به نام "تاجیج نیران الاحزان فی وفاه سلطان خراسان" و از متفردات آن کتاب این است که فرموده: روایت شده که دعبل خزاعی وقتی که قصیده تائیه خود را برای حضرت امام رضا(ع) خواند به این شعر رسید:
امام رضا(ع) برخاست و روی پاهای مبارک خود ایستاد و سر نازنین خود را به سوی زمین خم کرد پس از آن که کف دست راست خود را بر سر گذاشته بود، گفت: خداوند در ظهور و زمان خروج او تعجیل فرما و به وسیله او به ما کمک فرما کمکی کم نظیر.
جالب توجه است که در این جریان با اینکه دعبل شاعر بزرگ شیعه نه از نام مخصوص امام زمان یاد کرده و نه هیچ یک از اسامی دیگر آن حضرت را به زبان جاری ساخته و تنها قیام آن بزرگوار و روزهای شکوهمند و پر برکت ظهور را یادآور شده، ولی امام رضا(ع) به خاطر یاد آن بزرگوار و یاد دولت کریمه ایشان – نه به خاطر شنیدن نام مخصوص آن حضرت- به پا خواسته و سر نازنین را به سوی زمین خم کرده و در حالی که دست راست خود را بر روی سر گذارده بودند برای تعجیل فرج و ظهور آن حضرت دعا نمودند.
و این دلیل بر شدت علاقه، توجه و عنایت امام رضا(ع) به امام عصر(ع) و همچنین فرا رسیدن دولت کریمه آن حضرت می باشد.
از آنجا که رفتار ائمه باید برای همه سرمشق باشد به طوری که در کردار خود پیرو آن بزرگواران باشند همانگونه که امام رضا(ع) با یاد امام عصر شور و اشتیاق خود را ظاهر ساختند ما نیز باید با شنیدن نام آن حضرت و یاد دولت کریمه آن بزرگوار با اظهار شوق و علاقه خود نسبت به آن بزرگوار ارادت خود را به آن وجود مقدس محکم و استوار نماییم.
پس از این دو امام و پیش از امام حسن عسکری(ع) امامی که بیش از همه بر مواریث شیعی در زمینه باور مهدوی و فرهنگ انتظار افزود و گنجینه های گرانبهایی برای امت اسلام به یادگار گذاشت امام رضا(ع) است.
به طوری که در معجم أحادیث الإمام المهدی(ع)4 افزون بر 30 روایت از امام رضا(ع) در زمینه باور مهدوی و فرهنگ انتظار نقل شده که هر یک از آنها ما را با بعدی از ابعاد بیکران شخصیت امام مهدی(ع) و قیام رهاییبخش و عدالت گستر آن حضرت آگاه می سازد.
بر این اساس بر آن شدیم تا در آستانه ولادت آن امام همام سیره مهدوی ایشان را از کتاب "صحیفه رضویه" نوشته سید مرتضی مجتهدی سیستانی برای علاقه مندان نقل کنیم؛
دعای امام رضا(ع) برای امام زمان(عج)
مرحوم محدث قمی می نویسد: آقا سید حسن موسوی کاظمی در تکمله "امل الامل" مطلبی را نقل نموده که خلاصه آن این است:
یکی از علما امامیه کتابی درباره شهادت امام رضا(ع) نوشته است به نام "تاجیج نیران الاحزان فی وفاه سلطان خراسان" و از متفردات آن کتاب این است که فرموده: روایت شده که دعبل خزاعی وقتی که قصیده تائیه خود را برای حضرت امام رضا(ع) خواند به این شعر رسید:
خروج امام لا محاله خارج یقوم علی اسم الله بالبرکات
امام رضا(ع) برخاست و روی پاهای مبارک خود ایستاد و سر نازنین خود را به سوی زمین خم کرد پس از آن که کف دست راست خود را بر سر گذاشته بود، گفت: خداوند در ظهور و زمان خروج او تعجیل فرما و به وسیله او به ما کمک فرما کمکی کم نظیر.
جالب توجه است که در این جریان با اینکه دعبل شاعر بزرگ شیعه نه از نام مخصوص امام زمان یاد کرده و نه هیچ یک از اسامی دیگر آن حضرت را به زبان جاری ساخته و تنها قیام آن بزرگوار و روزهای شکوهمند و پر برکت ظهور را یادآور شده، ولی امام رضا(ع) به خاطر یاد آن بزرگوار و یاد دولت کریمه ایشان – نه به خاطر شنیدن نام مخصوص آن حضرت- به پا خواسته و سر نازنین را به سوی زمین خم کرده و در حالی که دست راست خود را بر روی سر گذارده بودند برای تعجیل فرج و ظهور آن حضرت دعا نمودند.
و این دلیل بر شدت علاقه، توجه و عنایت امام رضا(ع) به امام عصر(ع) و همچنین فرا رسیدن دولت کریمه آن حضرت می باشد.
از آنجا که رفتار ائمه باید برای همه سرمشق باشد به طوری که در کردار خود پیرو آن بزرگواران باشند همانگونه که امام رضا(ع) با یاد امام عصر شور و اشتیاق خود را ظاهر ساختند ما نیز باید با شنیدن نام آن حضرت و یاد دولت کریمه آن بزرگوار با اظهار شوق و علاقه خود نسبت به آن بزرگوار ارادت خود را به آن وجود مقدس محکم و استوار نماییم.