به گزارش مشرق، رقابتهای قهرمانی بوکس آسیا در حالی به پایان رسید که از تیم ۱۰ نفره ایران که برخی از آنها باتجربه هم بودند تنها سه مدال برنز به دست آمد. نتیجه ای که انتظار می رفت با آمدن مربی خارجی حداقل تغییری در رنگ مدال آن به وجود بیاید.
رقابتهای قهرمانی آسیایی تایلند در سال ماقبل المپیک از حساسیت ویژه ای برخوردار بود چرا که هم محکی بود برای سرمربی تازه وارد تیم ملی که خیلی به کارنامه خودش ایمان دارد و هم نفرات برتر اوزان مختلف این مسابقات سهمیه جهانی کسب می کردند و شانس دیگری برای کسب سهمیه المپیک به شمار می رفت.
تیم ملی بوکس ایران پس از تمرینات نه چندان پرتعداد خود که سهم بسیاری از آنها را هم رقابتهای انتخابی تشکیل می داد با ترکیب ۱۰ نفره عازم تایلند شد. ترکیبی از مجموع نفرات با تجربه و البته شش بوکسوری که تازه برای اولین بار حضور در این مسابقات را تجربه می کردند.
معلوم نیست در این برهه حساس که تیم ملی بیش از هر زمان دیگری به افزایش شانس حضور در رقابتهای کسب سهمیه المپیک نیاز دارد کمیته فنی با چه توجیهی شش نماینده بی تجربه و تازه کار را به این رقابتها اعزام کرده است. هرچند دو مدال از سه مدال بدست آده هم توسط همین تازه کارها به دست آمده است که روی همین موضوع هم باید تامل کرد که چرا باتجربه های بوکس ایران دچار چنین افتی شده‌اند.
مسئولان فدراسیون بوکس که ابتدا فرصتی سه ماهه برای وینکوف سرمربی اوکراینی در نظر گرفته بودند و با پیشنهاد وزارتخانه این مهلت آزمایشی به ۶ ماه افزایش پیدا کرد حالا شاید به هشدارهای روزهای ابتدایی دلسوزان بوکس رسیده باشند که جذب سرمربی که تنها کارنامه‌اش مربیگری در تیم ملی اوکراین بوده است خیلی هم منطقی نیست.
وینکوف که با بهانه مشکلات تغذیه ای و مکمل های غذایی قصد سرپوش گذاشتن روی ضعف های خودش را داشت نتوانست هیچ تغییری در تیم ملی بدهد. به گفته همین بوکسورهای تیم ملی حتی تمرینات تیم هم بر عهده استکی مربی تیم بوده است که شاید با آمدن وینکوف تنها حوزه اختیارات وی و همکارانش کمتر شده باشد و همین سه مدال را هم باید مدیون شناسایی پدیده ها و فرصت گذاشتن وی روی تیم ملی باشیم.
لیگ حرفه ای بوکس جهان تیری در تاریکی برای بوکسورهای ایرانی
شاید تنها اقدام فدراسیون بوکس نامه نگاری برای افزایش نمایندگانش در رقابتهای لیگ حرفه ای بوکس جهان باشد. بعید به نظر می رسد پشت قبول این درخواست ها از سوی مسئولان لیگ حرفه ای هم منطقی باشد چرا که تقریبا به تمام درخواست ها برای حضور نمایندگان کشورمان پاسخ مثبت داده شده بدون اینکه در مورد آمادگی این بوکسورها تحقیقی شود. البته این هم تیری در تاریکی است ولی حتی اکبر احدی سرمربی تیم ملی بوکس حرفه ای در این خصوص گفت: کسب سهمیه المپیک در رقابتهای لیگ حرفه ای بوکس جهان کار بسیار دشواری است. بوکسورها باید با برترین‌های جهان در وزن خود رقابت بدهند. احسان روزبهانی کار بسیار بزرگی کرد و به دست آوردن سهمیه از این کانال خیلی دشوار است ولی تمام تلاشمان را می کنیم.
نگاهی به عملکرد ۱۰ بوکسور ایران در قهرمانی آسیا
در حالی که تیم ملی ایران در دوره گذشته قهرمانی آسیا در وزن ۴۹ کیلوگرم نماینده ای نداشت هومن طوقانی نه چندان آماده با تصمیم کمیته فنی در جمع مسافران تایلند قرار گرفت. طوقانی در همان دیدار نخست خودش به نماینده ژاپن باخت و خداحافظی زودهنگامی با رقابتها داشت. در وزن ۵۲ کیلوگرم سجاد محمدپور که با پیگیری های علیرضا استکی به لیگ حرفه ای جهان راه یافت و یکی از چند نماینده ایران در APB شد در دور اول استراحت کرد و در دور بعد مقابل بوکسور ترکمنستانی شکست خورد تا نشان دهد برای رینگ حرفه ای که برترین های جهان حریفش هستند هم آماده نیست.
در وزن ۵۶ کیلوگرم رضا کرزبری که باز هم اولین حضورش را تجربه می کرد به فیلیپین باخت و خیلی زود حذف شد.
ادامه ناکامی های بوکسور وزن ۶۰ کیلوگرم کشورمان در رقابتهای حساس این بار هم تکرار شد. فروتن گل آرا که برنز مسابقات قهرمانی آسیایی مغولستان را هم در کارنامه خود دارد پس از برد نمایندگان بوتان و سریلانکا مقابل بوکسور ازبک شکست خورد تا هم رسیدن به مرحله نیمه نهایی را از دست بدهد و هم سهمیه جهانی را...
در وزن ۶۴ کیلوگرم دانا اسماعیل زاده که اولین تجربه آسیایی خود را پشت سر می گذاشت مقابل حریف ازبک در نخستین دیدار مثل دیگر هم تیمی هایش شکست خورد و حذف شد.
در وزن ۶۹ کیلوگرم امین قاسمی پور که یکی از باتجربه ترین بوکسورهای تیم ملی به شمار می رفت و همه انتظار داشتند دست پر به کشور برگرد علیرغم برد مقابل حریف نه چندان سرسخت قطری خود در دور دوم مقابل نماینده مغولستان شکست خورد و حذف شد.
سجاد محرابی هم که در دوره قبلی مسابقات آسیایی به مدال برنز رسید موفقیت خود را تکرار کرد. محرابی پس از استراحت در دور نخست در دور دوم به مصاف نماینده کره جنوبی رفت و پس از برد این نماینده بوکسور تایلندی را هم شکست داد و ضمن قطعی کردن مدال برنز خود سهمیه رقابتهای جهانی را نیز کسب کرد. وی در نیمه نهایی در مصاف با بوکسور ازبک شکست خورد و به همین مدال برنز قناعت کرد.
در وزن ۸۱ کیلوگرم حسن شاهینی که پدیده تیم ملی در این رقابتها نیز بود در اولین تجربه آسیایی اش ابتدا بوکسور مغولستانی را شکست داد و سپس با پیروزی مقابل حریف بوتانی خود ضمن قطعی کردن مدال برنز سهمیه جهانی کسب کرد. شاهینی تنها در دور سوم در مصف با بوکسور قزاق شکست خورد و با همان مدال برنز رقابتهای خود را در آسیا به پایان رساند.
در وزن ۹۱ کیلوگرم رضا مرداخانی هم که برای اولین بار در مسابقات قهرمانی آسیا شرکت پیدا می کرد پس از یک دور استراحت، حریف چینی را برد و با تنها یک پیروزی هم مدال برنز خود را قطعی کرد و هم سهمیه جهانی گرفت. مرادخانی در نیمه نهایی مقابل بوکسور ازبک شکست خورد و به کار خود با مدال برنز خاتمه داد.
در وزن ۹۱+ عبدالمجید سپهوندی با کوله باری از تجربه در حالی که نقره مسابقات قهرمانی آسیا ۲۰۱۱ را نیز در کارنامه خود داشت علیرغم برد در مبارزه نخست مقابل کره جنوبی، در دیدار دوم در برابر چین شکست خورد و ناباورانه از مسابقات کنار رفت.
ابهامات انتخاب سرمربی خارجی
فدراسیون بوکس که همیشه از مشکات مالی گله می کند باید خیلی محتاطانه بودجه خود را صرف مربی خارجی می کرد. به نظر می رسد جذب سرمربی با کارنامه ای مثل وینکوف آن هم در این برهه زمانی کاری اشتباه بود. نتایج ملی پوشان در قهرمانی آسیا به خوبی گویای این بود که او نتوانسته تغییری در تیم ملی بدهد . شاید هم باید فرصت بیشتری به وینکوف داد. آن قدر که المپیک هم بیاید و برود و بوکس باز هم فریاد ناداوری سر بدهد و نتیجه نگرفتنش را گردن دلایل و بهانه های تمام نشدنی بیاندازد.
بوکس یا باید با همین مربیان داخلی ادامه بدهد و رئیس فدراسیون به جای پشت خالی کردن آنها در کنارشان باشد یا اینکه یک مربی درجه یک برای این رشته پرشانس برای کسب مدال بیاورد حتی قرض کند و بدهکار بماند اما پس از مسابقات سرش را بابت انتخاب شایسته اش بالا بگیرد و تحولی در این رشته رو به افول بدهد. نه اینکه پس از هر مسابقه بگوییم خوب بوده ایم و اگر ناداوری نبود و اگر به قزاق نمی خوردیم و اگرهای زیادی که با برنامه ریزی درست دیگر نیازی نخواهد بود آنها را به فرهنگ وازگان هر جمله افزود.
رقابتهای قهرمانی آسیایی تایلند در سال ماقبل المپیک از حساسیت ویژه ای برخوردار بود چرا که هم محکی بود برای سرمربی تازه وارد تیم ملی که خیلی به کارنامه خودش ایمان دارد و هم نفرات برتر اوزان مختلف این مسابقات سهمیه جهانی کسب می کردند و شانس دیگری برای کسب سهمیه المپیک به شمار می رفت.
تیم ملی بوکس ایران پس از تمرینات نه چندان پرتعداد خود که سهم بسیاری از آنها را هم رقابتهای انتخابی تشکیل می داد با ترکیب ۱۰ نفره عازم تایلند شد. ترکیبی از مجموع نفرات با تجربه و البته شش بوکسوری که تازه برای اولین بار حضور در این مسابقات را تجربه می کردند.
معلوم نیست در این برهه حساس که تیم ملی بیش از هر زمان دیگری به افزایش شانس حضور در رقابتهای کسب سهمیه المپیک نیاز دارد کمیته فنی با چه توجیهی شش نماینده بی تجربه و تازه کار را به این رقابتها اعزام کرده است. هرچند دو مدال از سه مدال بدست آده هم توسط همین تازه کارها به دست آمده است که روی همین موضوع هم باید تامل کرد که چرا باتجربه های بوکس ایران دچار چنین افتی شده‌اند.
مسئولان فدراسیون بوکس که ابتدا فرصتی سه ماهه برای وینکوف سرمربی اوکراینی در نظر گرفته بودند و با پیشنهاد وزارتخانه این مهلت آزمایشی به ۶ ماه افزایش پیدا کرد حالا شاید به هشدارهای روزهای ابتدایی دلسوزان بوکس رسیده باشند که جذب سرمربی که تنها کارنامه‌اش مربیگری در تیم ملی اوکراین بوده است خیلی هم منطقی نیست.
وینکوف که با بهانه مشکلات تغذیه ای و مکمل های غذایی قصد سرپوش گذاشتن روی ضعف های خودش را داشت نتوانست هیچ تغییری در تیم ملی بدهد. به گفته همین بوکسورهای تیم ملی حتی تمرینات تیم هم بر عهده استکی مربی تیم بوده است که شاید با آمدن وینکوف تنها حوزه اختیارات وی و همکارانش کمتر شده باشد و همین سه مدال را هم باید مدیون شناسایی پدیده ها و فرصت گذاشتن وی روی تیم ملی باشیم.
لیگ حرفه ای بوکس جهان تیری در تاریکی برای بوکسورهای ایرانی
شاید تنها اقدام فدراسیون بوکس نامه نگاری برای افزایش نمایندگانش در رقابتهای لیگ حرفه ای بوکس جهان باشد. بعید به نظر می رسد پشت قبول این درخواست ها از سوی مسئولان لیگ حرفه ای هم منطقی باشد چرا که تقریبا به تمام درخواست ها برای حضور نمایندگان کشورمان پاسخ مثبت داده شده بدون اینکه در مورد آمادگی این بوکسورها تحقیقی شود. البته این هم تیری در تاریکی است ولی حتی اکبر احدی سرمربی تیم ملی بوکس حرفه ای در این خصوص گفت: کسب سهمیه المپیک در رقابتهای لیگ حرفه ای بوکس جهان کار بسیار دشواری است. بوکسورها باید با برترین‌های جهان در وزن خود رقابت بدهند. احسان روزبهانی کار بسیار بزرگی کرد و به دست آوردن سهمیه از این کانال خیلی دشوار است ولی تمام تلاشمان را می کنیم.
نگاهی به عملکرد ۱۰ بوکسور ایران در قهرمانی آسیا
در حالی که تیم ملی ایران در دوره گذشته قهرمانی آسیا در وزن ۴۹ کیلوگرم نماینده ای نداشت هومن طوقانی نه چندان آماده با تصمیم کمیته فنی در جمع مسافران تایلند قرار گرفت. طوقانی در همان دیدار نخست خودش به نماینده ژاپن باخت و خداحافظی زودهنگامی با رقابتها داشت. در وزن ۵۲ کیلوگرم سجاد محمدپور که با پیگیری های علیرضا استکی به لیگ حرفه ای جهان راه یافت و یکی از چند نماینده ایران در APB شد در دور اول استراحت کرد و در دور بعد مقابل بوکسور ترکمنستانی شکست خورد تا نشان دهد برای رینگ حرفه ای که برترین های جهان حریفش هستند هم آماده نیست.
در وزن ۵۶ کیلوگرم رضا کرزبری که باز هم اولین حضورش را تجربه می کرد به فیلیپین باخت و خیلی زود حذف شد.
ادامه ناکامی های بوکسور وزن ۶۰ کیلوگرم کشورمان در رقابتهای حساس این بار هم تکرار شد. فروتن گل آرا که برنز مسابقات قهرمانی آسیایی مغولستان را هم در کارنامه خود دارد پس از برد نمایندگان بوتان و سریلانکا مقابل بوکسور ازبک شکست خورد تا هم رسیدن به مرحله نیمه نهایی را از دست بدهد و هم سهمیه جهانی را...
در وزن ۶۴ کیلوگرم دانا اسماعیل زاده که اولین تجربه آسیایی خود را پشت سر می گذاشت مقابل حریف ازبک در نخستین دیدار مثل دیگر هم تیمی هایش شکست خورد و حذف شد.
در وزن ۶۹ کیلوگرم امین قاسمی پور که یکی از باتجربه ترین بوکسورهای تیم ملی به شمار می رفت و همه انتظار داشتند دست پر به کشور برگرد علیرغم برد مقابل حریف نه چندان سرسخت قطری خود در دور دوم مقابل نماینده مغولستان شکست خورد و حذف شد.
سجاد محرابی هم که در دوره قبلی مسابقات آسیایی به مدال برنز رسید موفقیت خود را تکرار کرد. محرابی پس از استراحت در دور نخست در دور دوم به مصاف نماینده کره جنوبی رفت و پس از برد این نماینده بوکسور تایلندی را هم شکست داد و ضمن قطعی کردن مدال برنز خود سهمیه رقابتهای جهانی را نیز کسب کرد. وی در نیمه نهایی در مصاف با بوکسور ازبک شکست خورد و به همین مدال برنز قناعت کرد.
در وزن ۸۱ کیلوگرم حسن شاهینی که پدیده تیم ملی در این رقابتها نیز بود در اولین تجربه آسیایی اش ابتدا بوکسور مغولستانی را شکست داد و سپس با پیروزی مقابل حریف بوتانی خود ضمن قطعی کردن مدال برنز سهمیه جهانی کسب کرد. شاهینی تنها در دور سوم در مصف با بوکسور قزاق شکست خورد و با همان مدال برنز رقابتهای خود را در آسیا به پایان رساند.
در وزن ۹۱ کیلوگرم رضا مرداخانی هم که برای اولین بار در مسابقات قهرمانی آسیا شرکت پیدا می کرد پس از یک دور استراحت، حریف چینی را برد و با تنها یک پیروزی هم مدال برنز خود را قطعی کرد و هم سهمیه جهانی گرفت. مرادخانی در نیمه نهایی مقابل بوکسور ازبک شکست خورد و به کار خود با مدال برنز خاتمه داد.
در وزن ۹۱+ عبدالمجید سپهوندی با کوله باری از تجربه در حالی که نقره مسابقات قهرمانی آسیا ۲۰۱۱ را نیز در کارنامه خود داشت علیرغم برد در مبارزه نخست مقابل کره جنوبی، در دیدار دوم در برابر چین شکست خورد و ناباورانه از مسابقات کنار رفت.
ابهامات انتخاب سرمربی خارجی
فدراسیون بوکس که همیشه از مشکات مالی گله می کند باید خیلی محتاطانه بودجه خود را صرف مربی خارجی می کرد. به نظر می رسد جذب سرمربی با کارنامه ای مثل وینکوف آن هم در این برهه زمانی کاری اشتباه بود. نتایج ملی پوشان در قهرمانی آسیا به خوبی گویای این بود که او نتوانسته تغییری در تیم ملی بدهد . شاید هم باید فرصت بیشتری به وینکوف داد. آن قدر که المپیک هم بیاید و برود و بوکس باز هم فریاد ناداوری سر بدهد و نتیجه نگرفتنش را گردن دلایل و بهانه های تمام نشدنی بیاندازد.
بوکس یا باید با همین مربیان داخلی ادامه بدهد و رئیس فدراسیون به جای پشت خالی کردن آنها در کنارشان باشد یا اینکه یک مربی درجه یک برای این رشته پرشانس برای کسب مدال بیاورد حتی قرض کند و بدهکار بماند اما پس از مسابقات سرش را بابت انتخاب شایسته اش بالا بگیرد و تحولی در این رشته رو به افول بدهد. نه اینکه پس از هر مسابقه بگوییم خوب بوده ایم و اگر ناداوری نبود و اگر به قزاق نمی خوردیم و اگرهای زیادی که با برنامه ریزی درست دیگر نیازی نخواهد بود آنها را به فرهنگ وازگان هر جمله افزود.