دیروز مطالعه این کتاب بعد از یک هفته به پایان رسید؛ کتابهای فراوانی را تاکنون در حوزه دفاع مقدس خوانده‌ام و از تمامی آنان لذت برده ام.
دا، نورالدین پسر ایرانی، لشگر خوبان، زندانی فاو؛ پایی که جا ماند، این 23 نفر، دسته یک؛من زنده ام و....تعدادی دیگر.
بسیاری از کتبی که در این زمینه تولید شده است قابلیت تولید آثار هنری را -بخصوص سینما -دارند.
نمی تونم باور کنم که سالانه قریب به 100 فیلم سینمایی در کشور تولید می‌شود و شاید؛ شاید یکی از این آثار در حوزه دفاع مقدس باشد!
در سایر حوزه‌های هنری تقریبا وضعیت همین گونه است.
این در حالی است که متولیان قابل توجهی در این عرصه فعالیت دارند یا لااقل مدعی هستند
وزارت ارشاد؛ حوزه هنری؛ موسسه فرهنگی روایت؛ موسسه شهید آوینی؛ موسسه اوج؛
سیما فیلم و...
دیروز در حالی این کتاب به پایان رسید که میگریستم! هم بخاطر محتوای خوب آن -سرگذشت مردی که با وجود شغل خوب و در آمد قابل توجه زن و فرزندان خود را به خدامی سپارد و از ابتدا تا انتهای جنگ بطور متناوب خدمت به رزمندگان می کند و دلبند 15 ساله اش در دفاع از کشور به شهادت میرسد، توصیه می کنم بخوانید - هم به خاطر نامهربانی به این آثار و جفا و بی توجهی در تولید آثار هنری.
خداوند به مسئولین ذیربط بصیرت بدهد که داشته های خود را به فراموشی نسپاریم.