الهی در این گفتگو مدعی شد مسولان همانگونه که از خوراک مردم مراقبت می‌کنند تا غذای مسموم و ناسالم به آنها نرسد باید مراقب باشند تا غذای فکری ناسالم هم به آنها ارائه نشود و نباید به هر فیلمی حتی با وجود مشکلاتی که ممکن است برای مخاطب ایجاد کند اجازه اکران بدهند. او در این مجال از عملکرد رسانه‌های سالم در مواجهه با سینمای اجتماعی ناسالم تقدیر کرد.
درمقابل،کرم پور مدعی بود که حاکمیت باید فیلم‌ها را اکران کنند تا مردم خود تشخیص دهند که چه نوع فیلمی را انتخاب خواهند کرد. پیشنهاد کرم پور با این استدلال از سوی الهی رد شد که راههای مختلفی برای مانور دادن روی فیلم و ترغیب مخاطب برای حضور در سینما وجود دارد. این درست نیست که مخاطب را در عمل انجام شده قرار دهیم و او را به وسیله تبلیغات با فیلمی روبرو کنیم که ممکن است حتی آن را مضر بداند.
کرم‌پور درباره فیلم‌های هنر و تجربه نیز آن‌را از عجایب خلقت دانست و از اینکه در این نوع فیلم‌ها دولت پول می‌دهد تا فیلمی را در آن گروه اکران کنند اظهار تعجب کرد.
بعد از آن کرم‌پور که ظاهرا از مباحث مستدل طرف مقابلش در مناظره برآشفته بود در چند نوبت موارد توهین‌آمیزی نسبت به رسانه‌ها مطرح کرد.
وی مدعی شد سینماگران می‌توانند به تنهایی و با قدرت خود و بدون دخالت دولت قانون جامعه را در فیلمهایشان اجرا کنند.
کرم پور به شکلی تحقیرآمیز گفت: ابدا کلیک خور و بازدید هیچ رسانه ای به اندازه میزان و تاثیر فقط نمایش یک فیلم در یک سینما نخواهد شد. او مجموع سانس های یک سینمای صندلی را حساب کرد اما نگفت که عملکرد بعضی سینماگران باعث شده است تا اغلب صندلی‌ها خالی بمانند. همانگونه که یک رسانه بسته به عملکرد اعضایش می‌تواند از هیچ تا میلیونها مخاطب داشته باشد.
سیاه نمای واقعی، بی‌تخصص و کم سواد از دیگر القابیست که او نثار بخشی از رسانه‌ها کرد. طبق گفته وی بسیاری رسانه‌ها را بی تخصص دانست و مدعی شد آنها بین مردم جایگاهی ندارند.