به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، سیدحسین دهدشتی یادآور شد: «صدام در تمام مصاحبه‌های خود ادعا می‌کرد که می‌خواهد خوزستان را در مدت چند روز اشغال کند. اگر آبادان سقوط می‌کرد طبیعتا پیشروی رژیم بعث عراق در خاک ما ادامه می‌یافت، ولی با مقاومت مردم غیور آبادان در زمان حصر و عقب‌نشینی عراق، روند جنگ تغییر کرد.

آبادان تنها شهر مرزی بود که بیش از یک سال در محاصره قرار داشت و رژیم عراق مصمم به اشغال آن بود ولی سقوط نکرد و در این یک سال محاصره، بیش از هزاران نفر از مردم شهر همچنان در آبادان سکونت داشتند.

مقاومت مردم آبادان در جنگ تحمیلی بی‌نظیر بود. بسیاری از رزمندگان همراه با خانواده‌های‌شان در زمان محاصره در جبهه آبادان حضور داشتند. همچنین بسیاری از مردم آبادان در مدت جنگ، در ادارات آبادان مشغول به کار بودند و خدمات پشتیبانی جنگ را پوشش می‌دادند.

در شرایط خاصی که در زمان محاصره وجود داشت، روحانیت آبادان و مرحوم آیت‌الله جمی مسائل را به خوبی رصد می‌کردند و به امام خمینی(ره) منعکس می‌کردند. برای اولین بار در جنگ امام(ره) دستور دادند و گفتند که باید حصر آبادان شکسته شود. در آن شرایط، نیروهای مردمی، سپاه، بسیج و ارتش توانستند با یک حرکت منسجم، حصر آبادان را بشکنند.

شکست حصر آبادان، نقطه عطفی در جنگ تحمیلی بود و پس از آن سرنوشت جنگ به نوعی تغییر کرد و به نفع رزمندگان ما رقم خورد؛ از آنجا به بعد عراقی‌ها در جبهه‌های مختلف عقب‌نشینی کردند.

دلایلی وجود داشت که موجب شد آبادان با وجود محاصره، سقوط نکند. بافت شهری و روستایی آبادان ویژگی‌های خاصی دارد؛ به دلیل شرایطی که آبادان دارد و با توجه به قرار گرفتن صنعت نفت و پالایشگاه در این شهر، قومیت‌های مختلفی در آبادان حضور یافته بودند. در آن زمان افراد مختلفی از شهرهای مختلف خوزستان و کشور در آبادان دور هم جمع شده بودند و زندگی می‌کردند. در آن شهر بحث قومیت مطرح نبود و همه در کنار هم بودند و به شهر خود تعلق خاطر داشتند؛ به این دلیل بود که مردم آبادان در کنار هم برای حفظ منافع کشور و انقلاب در شهر ماندند.

آبادان یک شهر استراتژیک بود و به دلیل موقعیت صنعتی، شهرتی جهانی داشت. در آن زمان نقش آبادان به دلیل وجود پالایشگاه به نوعی از اهواز هم مهم‌تر بود. حضور مردم و خانواده‌ها در آبادان در زمان حصر، به رزمندگانی که در آنجا می‌جنگیدند، دلگرمی می‌داد. عقب‌نشینی از خرمشهر و سقوط این شهر، یک اتفاق تلخ بود که موجب شد مردم آبادان با جان و دل در شهر بمانند و آبادان را ترک نکنند. در زمان حصر، کسی حاضر به ترک شهر نبود و همین امر موجب شد آبادان سقوط نکند. همچنین در زمان محاصره آبادان، بین نیروهای مردمی، سپاه و ارتش هماهنگی وجود داشت که موجب شد شهر مقاومت کند.»