علاوه بر انتشار مقالات من در موسسه تحقيقاتي صلح بين المللي استکهلم و مجله آي اچ اس جينس، لوبلاگ پنج مقاله از من درباره اين موضوع در سال گذشته منتشر کرده است. اميدوار بودم گزارش نهايي آژانس درباره موضوع پي ام دي که دوم دسامبر به دست نشريات رسيد، مهم ترين اتهامات خاص مطرح شده در ضميمه 2011 را مرتفع کند.

اين موارد شامل وجود «يک مخزن بزرگ مواد منفجره» در تاسيسات نظامي گسترده پارچين در جنوب تهران بود که در آن آزمايشهاي هيدروديناميک صورت مي گرفت (پارگراف 49) و تاکيد بر اينکه آزمايشهاي مواد انفجاري قوي در ابعاد گسترده توسط ايران در منطقه مريوان صورت گرفته است (پارگراف 43). مريوان در شمال غربي ايران در مرز با عراق قرار دارد.

اين دو اتهام که آژانس بين المللي انرژي اتمي در گزارش خود به آن اشاره کرده است از سوي کشورهاي عضو آژانس مطرح شده و آژانس هويت آنها را هرگز فاش نکرده است اما بسياري افراد گمان مي کنند اين اتهامات از جانب طرف هاي متخاصم با ايران از جمله اسرائيل مطرح شده است. من در تحليل ها و مقالاتم سعي کردم اين مسئله را روشن کنم که گزارش سال 2011 آژانس از جمله اين اتهامات خاص به شدت بي اعتبار است.

با اينکه اين گزارش نهايي خبري خوب است مبني بر اينکه در نهايت پرونده موسوم به پي ام دي در ارتباط با فعاليت هاي هسته اي گذشته ايران مختومه مي شود (و اجازه اجراي برجام داده مي شود)، اما اين گزارش درخصوص افشاي هرگونه اطلاعات جديد درباره فعاليت هاي ادعايي از جمله در مريوان و پارچين بسيار نااميد کننده است.

همچنين موضوع نااميد کننده ديگر اين است که آژانس در ارائه گزارش خود در توضيح نحوه ارزيابي آژانس درباره اعتبار اطلاعات توام با ترديد آن دسته از کشورهاي عضو ناشناس، ناکام بوده است. همانطور که در ادامه نشان داده مي شود، ارزيابي هاي فني آژانس درباره مسائلي نظير -چاشني هاي مورد استفاده در تسليحات هسته اي - ناکافي است.