گروه جهاد و مقاومت مشرق - با نگاهی به تاریخ جهان متوجه می‌شویم جنگ‌ها اهمیت ویژه‌ای برای فرهنگ‌های گوناگون دارند و این اهمیت در قالب اشعار و قصه‌های حماسی متبلور شده و شاعران و نویسندگان مختلف به تحسین مردانگی، شجاعت و رشادت‌های جنگجویان پرداخته‌اند...

به قولی حتی در کشورهایی که خودشان متجاوز جنگی هستند و با راه‌انداختن جنگ، افراد زیادی را به کام مرگ فرستاده‌اند، برای کشته‌شدگان و بازماندگان جنگی ارزش بالایی قائل هستند که از جمله آنها می‌توان به آمریکا، عراق و آلمان اشاره کرد.

ارزش‌گذاری به کسانی که برای دفاع یا جنگ عازم میدان می‌شوند، بنابر باورهای دینی و ارزشی، متفاوت است. اما همگی در مجموع بیانگر اهمیت‌دادن به این ایثارگری و از خودگذشتگی میان فرهنگ‌ها و ملل مختلف است.

نکته مهم این است که میان کمک به ایثارگران و توسعه‌یافتگی کشورها، رابطه تنگاتنگی وجود دارد و هر قدر کشورها از رشد و توسعه سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی بیشتری برخوردار باشند، خدمات‌دهی بیشتری به ایثارگرانشان انجام می‌شود.

تا بدین‌جا معلوم شد در اکثر کشورها به بازماندگان جنگ‌شان توجه ویژه‌ای دارند. این توجه را بگذارید در کنار «هدف ایدئولوژیک و ارزشی» که جمهوری اسلامی ایران در دفاع از آرمان اسلام‌، انقلاب و کیان خود داشت و بهترین جوانان این مرز و بوم به «دفاع مقدسی» اقدام کردند که نتیجه آن، به فرموده پیر و مراد دلمان امام خمینی رحمت‌الله علیه، اصل نبود.«ما مأمور به تکلیفیم نه نتیجه «.

در سایر ملل که ادعای معنویت و اسلامیت ندارند، توجه به آسیب‌دیدگان جنگ، برای همه پذیرفته شده است. اما متاسفانه در مملکت ما که امنیت و آرامشِ قدم به قدم از خاکش و لحظه لحظه از روزها و شبهایش مدیون و مرهون خون‌های ریخته شده، دست و پاهای قطع شده، رنج و اسارت‌های شهدای عزیز و ایثارگران گرانقدر است ، هنوز این فرهنگ جا نیفتاده است! به طوری که گاه، تبلیغات گسترده درباره قوانینی که هنوز به تصویب نرسیده، گوش فلک را پر و شبهاتی را به جامعه القاء می‌کند.

حکما هستند کسانی که از بیان چنین القائات و واکنش نامتعارف قسمتی از جامعه، هدفی را دنبال می‌کنند و در قالب متظاهرینِ حامی ایثارگران، افاضه کلام می‌فرمایند! ولی آیا نباید گوش شنوایی هم برای شنیدن دردهای خفته، گفته یا ناگفته قشر معزز ایثارگر وجود داشته باشد؟ آیا این‌گونه کارها فریب جامعه نیست؟ اینکه از قشر ایثارگر هیولایی بسازند و تخیلات مردم را به سمت و سویی ببرند که می‌خواهند، آیا سزاوار است و آیا تاریخ ما قضاوت نخواهدکرد که بر ایثارگران این ملک چه گذشت؟

متأسفانه چنین جریانی در صدا و سیما نیز قابل مشاهده است. شاید عواملی در«صدا و سیما» ما باشند که آگاهانه هیزم در این آتشِ شعله‌ور می‌اندازند تا مطامعی را بدست آورند! مگر نه این است که کوچک‌ترین و بی‌ارزش‌ترین قوانینی که در شرف تصویب است را بزرگنمایی می‌کنند؟
برخی از برنامه‌های صدا و سیما که در انعکاس مشکلات و معضلات ایثارگران، کم‌کاری می‌کنند، چرا باید با بی‌سلیقگی تمام، مشکلی بر مشکلات ایثارگران دردمند بیفزایند؟

جامعه ایثارگر چه باید بکند تا «رسانه ملی» شهادتِ در اوج مظلومیت جانبازان و اولیای چندشهید داده را رسانه‌ای کند؟ آیا سی و چندسال رنج خوابیدن روی تخت و نشستن روی ویلچر جانبازان نخاعی، دیدگان به بصیرت باز شده جانبازان بصیر، داغ جگرسوز جانبازان شیمیایی، پریشانی جانبازان اعصاب و روان و... کافی نیست که خبری کوتاه از عروج یک به یک این عزیزان از صدا و سیما به نمایش درآید؟

آیا رسانه ملی در آشنا نمودن نسل جوانِ «پسا جنگ» با ایثار و شهادت مردانی که امنیت کنونی را به جامعه تزریق کرده‌اند، توانسته به رسالت واقعی خودعمل کند؟

در جایی که درگذشتِ فلان خواننده و فوتبالیست، خوراک هر روزه صدا و سیما می‌شود و حتی از فرزند یا اقوام آنان گزارش، خبر، و یا حتی مستند می‌سازند، چرا نباید از شهادتِ در اوج مظلومیت جانباز70 درصد «جعفر ‌الله وردی» حتی به اندازه خبری یک خطی، در تلویزیون ما منتشر و به نمایش درآید؟

کاش قاطبهِ مردم شریف ما توفیق داشتند و در مراسم تشییع این جانباز حضور می‌داشتند و می‌دیدند، از هیچ ارگانی از جمله صدا و سیما و بنیاد شهید برای ثبت دقایق آخرِ حضور دنیایی یک جانباز در قاب تصویر و خبر، حضور نداشتند و بدا به حالشان که حسابشان با کرام‌الکاتبین خواهد بود.

البته متولی اصلی این مسایل، بنیادشهید و امورایثارگران است.

آیا اجحاف شاخ و دم دارد؟ اجحافی که بر این بندگان مخلص خدا و این یادگاران دفاع مقدس روا داشته می‌شود قابل بیان نیست، چه آنکه جانبازان و ایثارگران صرفا به عشق رهبرشان است که دم فرو می‌بندند.