به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، «محمد صحرایی» عملیات ضربت ذوالفقار را در کتاب «تاریخ دفاع‌مقدس در استان ایلام » چنین توصیف کرده است: ارتفاعات مهم و استراتژیک میمک که دشمن چند روز پیش از هجوم سراسری آن را به اشغال خود درآورده بود،به چند دلیل دارای اهمیت است:

۱. اگرچه ازنظر وسعت محدود است، ولی به لحاظ استراتژیک بسیار مهم است.

۲. با استقرار گرفتن بر روی آن نیاز کمتری به نیروی نظامی جهت مراقبت دارد.

۳. این ارتفاعات مشرف بر دو سوی است که ازیک‌طرف دشتی است که تا بغداد ادامه دارد و جاده‌ی مواصلاتی بغداد را در تیررس خود دارد و از طرف دیگر جاده‌ی مواصلاتی ایلام – مهران و شهر ایلام را ید و تیررس خود دارد. با اشرافی که عراق به‌واسطه‌ی اشغال میمک به دست آورده بود،عملاً شهرهای ایلام و صالح‌آباد و نیز جاده‌ی مواصلاتی ایلام – مهران در تهدید مستقیم دشمن قرار گرفته بود.

با پس‌گیری ‌میمک، اولین عملیات مهم و نسبتاً گسترده‌ی نیروهای مسلح ایران در مقابل عراق بود که با تلاش نیروهای پیاده‌ی سپاه، بسیج عشایر و پشتیبانی هوانیروز و یگان ارتش به اجرا درآمد.

این عملیات به فرماندهی ارتش و با شرکت تیپ ۱ لشکر ۸۱ زرهی کرمانشاه و هوانیروز ارتش، سپاه ایلام و بسیج عشایری، در تاریخ ۱۳۵۹/۱۰/۱۹ و بااستعداد کلی ۸ گردان – متشکل از چهر گردان ارتش و چهار گردان از سپاه- طراحی شد که با رمز «یا الله» از دو محور عملیات خود را آغاز کردند. در محور شمالی از تنگه‌ی بینا و در محور جنوبی از سَرنی به‌منظور آزادسازی ارتفاعات میمک وارد عمل شدند و پس از چند روز نبرد توانستند قله‌های اصلی آن را آزاد سازند.

عراق که چند روز پیش از شروع رسمی جنگ این منطقه را تصرف کرده بود و بر اساس تفکر پان‌عربیسم نام «سیف سعد» یعنی شمشیر سعد و شمشیر پیروزی را بر این منطقه نهاده و آن را بخشی لاینفک از کشور عراق قلمداد می‌نمود. طبیعی بود که به‌راحتی نپذیرد این منطقه‌ی مهم را از دست بدهد، بنابراین برای جبران موقعیت ازدست‌رفته و با واکنش بسیار شدید و سنگین، حجم عظیمی از آتش را بر روی نیروهای خودی گشود شاید بتواند میمک را باز پس گیرد ولی ایستادگی رزمندگان و مخصوصاً حماسه‌آفرینی هوانیروز و خلبانانی چون شهید علی‌اکبر شیرودی و شهید احمد کشوری که با هدف قرار دادن تانک‌ها و مواضع دشمن، آنان را به عقب‌نشینی وا‌داشتند باعث شد تلاش دشمن با شکست مواجه شود. عملیات ضربت ذوالفقار در میمک آن‌چنان ضربه‌ای بر عراق وارد نمود و نقاط و ارتفاعاتی که ایران باز پس گرفت، دارای چنان اهمیت استراتژیکی بود که در پی آن، عراق بسیاری از فرماندهان و افسران نظامی خود را اعدام نمود.

وفیق السامرایی از افراد نزدیک به صدام در جنگ تحمیلی و مدیر بخش استخبارات ارتش عراق، شرح حمله‌ای ایران را چنین آورده است: «روز 198/11/4 برابر با 19 دی‌ماه 1359 نیروهای ایرانی حمله به منطقه‌ی میانی را در دو محور آغاز کردند. در محور اول به‌طرف تپه‌ی مهم و استراتژیک «سیف سعد» واقع در جنوب «مندلی» حرکت کردند و موفق شدند قله‌های این ارتفاعات را در جبهه‌ای به طول دوازده کیلومتر به تصرف خود درآوردند و نیروهای ما عراق را به‌طرف دامنه‌های ارتفاعات عقب برانند. این مسئله سبب شد تا نیروهای ما تحت‌فشار مستمر قرار گیرند و فرمانده‌ی تیپ دوم پیاده که مأمور دفاع از این قله‌ها بود، یعنی سرهنگ ستاد «محمدجواد الخفاجی» اعدام گردد. نیروهای ایرانی موفق شدند نیروهای ما را از محور گیلان غرب به عقب برانند ولی موفقیت‌هایی که در این جبهه حاصل شد، به‌اندازه موفقیت‌های نیروهای ایرانی در منطقه‌ی سیف سعد نبود».

درنهایت آتش دشمن به علت ناتوانی در بازپس‌گیری ارتفاعات فروکش کرد و ارتفاعات مهم کله‌قندی و قله‌های ۶۲۰، ۵۲۵ و ۵۴۰ میمک تثبیت شد و این‌چنین با پایمردی و شجاعت نیروهای شرکت‌کننده در این عملیات پرچم ایران بر فراز میمک به اهتزاز درآمد و در مجموع حدود ۲۰۰ کیلومترمربع از سرزمین‌های اشغالی آزاد شد.

این عملیات از طرف نیروهای سپاه پاسداران و عشایر مردمی با عنوان «ضربت ذوالفقار» و از طرف ارتش به نام «خوارزم» شاید به‌ این‌علت که فرمانده‌ی نیروهای ارتشی شرکت‌کننده در عملیات سرگرد خوارزمی بود نام‌گذاری شده است.

تلفات دشمن:

کشته و زخمی: ۲۰۰۰ نفر

اسیر: ۱۶۴ نفر

تجهیزات منهدم شده‌ی دشمن:

دو فروند هواپیمای جنگی، سه فروند بالگرد، ۴۶ دستگاه تانک و نفربر و ۵۰ دستگاه خودرو.

غنائم:

10 قبضه ادوات، پنج دستگاه ماشین مهندسی،پنج قبضه توپ، 21 دستگاه تانک و نفربر و دو دستگاه خودرو

چند روز پس از انجام موفقیت‌آمیز این عملیات بود که رژیم بعث چون تحمل شکست و از دست دادن ارتفاعات مهم این منطقه را نداشت، برای جبران حقارت ناشی از این شکست در روز ۲۳ دی‌ماه این منطقه را بمباران شیمیایی کرد.