باید آیینه را قسم بدهم
صورتت را به من نشان بدهد
دیدن روی ماه تو، تنها
می‌تواند به من توان بدهد
 
رو گرفتی... خسوف شد... شب‌ها
آه! از سوزِ مانده بر لب‌ها
نفَسی زنده کن مرا که فقط
می‌تواند دَمِ تو، جان بدهد
 
اَنتِ روحُ الحیاةِ... لَم یَرضی
بعدَکِ جسمُنا عنِ الدنیا
دونَنا، لا تُسافِري زهرا !
كاش هجران، كمي امان بدهد
 
جز من و کودکان و سلمان و
دو سه یارِ "به‌حق‌مسلمان"م
یک نفر نیست در مدينه به ما
برسد... آب دست‌مان بدهد
 
این‌همه زخم... آه... این‌همه زخم
رازهای تو بود و دَم نزدی
چاره‌سازِ علی...! بگو چه کنم؟
کیست تا مَرهَمی نشان بدهد؟
.
.
.
"کمی آبِ روان بریز اسماء... ."
.
.
عذر مي‌خواهم از همه سادات!
روضه، سنگین شده... کسی باید
آب قندی به روضه‌خوان بدهد