خداوند برکت از عمرش بر می‌دارد.
خداوند برکت از روزیش می‌گیرد.
سیمای شایستگان را از چهره وی ببرد.
هر عملی که انجام داده پاداش به وی ندهد.
دعایش به آسمان نرود و مستجاب نشود.
بهره ای در دعای صالحان و شایستگان ندارد.
به حالت ذلت و خواری می‌میرد.
گرسنه از دنیا می‌رود.
با تشنگی می‌میرد به طوری که اگر از نهرهای دنیا به او بدهند تشنگی او برطرف نمی‌شود.
خدا فرشته‌ای را در قبر موکل او کند که او را عذاب دهد.
قبرش بر وی تنگ شود.
قبرش تاریک گردد.
خدای تعالی فرشته ای بر او گمارد که او را با صورت بر روی زمین بکشد و مردم او را تماشا کنند.
به سختی به حساب او می رسند.
خدا به او با نظر لطف ننگرد و پاکیزه اش نگرداند و برای او عذابی دردناک مقرر است.
منابع:
بحارالانوار، جلد 83، ص21
سفینه، جلد2، ص44
احادیث الطلاب، ح214
مستدرک الوسائل، جلد3، ص23
فلاح السائل، ص22