ماهواره های شناسایی شوروی مشاهده کردند که اسرائیل در حال بیرون آوردن موشک های جریکوی مسلح به سلاح اتمی با برد 500 کیلومتری خود از غارهای محل نگهداری و حرکت دادن انها به سمت سکوهای پرتاب خود است. همزمان مشاهده شده بود که اسرائیل در حال سوار کردن بمب های اتمی خود بر جنگنده- بمب افکن های اف-4 اهدایی آمریکا در پایگاه هوایی تل نوف است.

مسکو با این اعتقاد که اسرائیل قصد دارد از سلاح های اتمی علیه سوریه و مصر استفاده کند، بر هر دو طرف فشار سنگینی وارد آورد تا پیشروی نیروهای خود را متوقف کنند. دمشق که همان موقع نیز در تیررس توپخانه اسرائیلی مستقر در جولان بود، به نیروهای زرهی خود در این منطقه دستور توقف داد و این فرصت را برای اسرائیل فراهم آورد تا طی  چندین ضد حمله سنگین، این بلندی های راهبردی را بازپس بگیرد.

در سال 1981 اسرائیل رسما 580 کیلومتر مربع از جولان را که به اشغال خود در آورده بود، به خاک خود ضمیمه کرد. سازمان ملل، آمریکا و قدرت های اروپایی این الحاق غیرقانونی را محکوم کردند اما اسرائیل جولان را در تصرف خود نگه داشت و 50 هزار نفر را در 41 یهودی نشین ساخته شده با یارانه دولتی ساکن کرد.

جهان کاملا از یادبرده است که در سال 1973 تا چه اندازه بر سر جولان به آغاز یک جنگ اتمی نزدیک شده بود. این ارتفاعات  در کنار کشمیر، فلودا گپ آلمان و منطقه غیرنظامی اعلام شده که مرز داخلی کره بود، به ماشه های اولیه یک اقدام اتمی تبدیل شده بود.

جولان اخیرا دوباره  و زمانی در صدر اخبار جای گرفت که نخست وزیر دست راستی اسرائیل بنیامین نتانیاهو به ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه گفت که این کشور هرگز جولان را به سوریه بازپس نخواهد داد. نتانیاهو اندکی بعد از این اظهار نظر در یک سخنرانی قول داد که اسرائیل جولان را برای ابد حفظ خواهد کرد. همچنین برای نخستین بار پذیرفت که اسرائیل «چند ده» حمله فرامرزی را علیه سوریه انجام داده است.

 این باریکه فلات سنگ خارایی به راستی پاداش ارزشمندی است. این بلندی ها از قله های برف گرفته 2814 متر کوه هرمون در شمال دریای جلیله تا رود یرموک در جنوب امتداد دارد. جولان 15 درصد از آب اسرائیل را که از نظر کمبود آب در مضیقه است تامین می کند و ممکن است حاوی ذخایر گاز یا نفت هم باشد.

توپخانه اسرائیل در جولان می تواند دمشق پایتخت سوریه را هدف قرار دهد؛ حسگرهای الکترونیکی اسرائیلی دمشق را تحت پوشش دارند و تمام تحرکات نظامی سوریه را که در زیرپایشان انجام شود زیر نظر دارند. من که هم از طرف سوریه و هم اسرائیل از جولان دیدن کرده ام، می توانم تاکید کنم که این منطقه واجد اهمیت نظامی و تمهیدات دفاعی قابل توجهی است.

بعد از جنگ سال 1967 اسرائیل جولان را از نظر نژادی پاکسازی کرد و پس از با خاک یکسان کردن کونیترا مرکز این منطقه، تمام تقریبا 130 هزار ساکن دروزی و عرب آنجا را بیرون راند. سپس یهودی ها به آنجا آورده شدند تا به جای آنها در یهودی نشین های احداث شده اقامت کنند. در این میان آمریکا نیز چون سپری از اسرائیل در برابر هر گونه اقدام سازمان ملل و اعتراضات جهانی حفاظت کرد.

تا قبل از سال 2011 اسرائیل  به تلویح می گفت که جولان را در قالب بخشی از یک توافق صلح جامع به سوریه برخواهد گرداند؛ توافقی که یکی از شرایط آن دست برداشتن دمشق از حمایت از ادعاهای فلسطینیان بر سر اراضی از دست رفته شان بود. اما از زمانی که جنگ داخلی سوریه آغاز شد، دیگر حرف چندانی درباره جولان زده نشد.

در واقع کاملا روشن است که اسرائیل بی سر و صدا در حال دامن زدن به آتش درگیری های سوریه با ارسال اسلحه و فراهم کردن حمایت های لجستیکی برای به اصطلاح شورشیان «میانه رو» سوری و لابی کردن بر سر این جنگ در واشنگتن و با رسانه های آمریکایی مشغول بوده است. نتانیاهو حتی– با قیافه ای حق به جانب- گفته است تا وقتی که آرامش به سوریه و عراق بازنگشته، اسرائیل نمی تواند جولان را به سوریه برگرداند یا حتی بر سر آن مذاکره کند.

نتانیاهو به روشنی راهبرد بزرگ بنیانگذار حزب دست راستی خود حزب لیکود، زیو یابوتینسکی که یک صهیونیست روسی نظامی بود را دنبال می کند. یابوتینسکی اصرار داشت که کشورهای عربی، موزائیکی مصنوعی و شکننده از قبایل عرب متخاصم با یکدیگر هستند.

او ادعا می کرد که باید چنان به آنها ضربه زد تا به تکه های کوچکی تقسیم شوند و اسرائیل ارباب لوانت (جهان عرب مرکزی) باقی بماند. ویرانی عراق و سوریه مهر تاییدی بر این فرضیه یابوتینسکی گذاشته است.

با توجه به آنچه گفته شد، اسرائیل از اینکه می بیند سوریه یکی از دشمنان اولیه اش در نتیجه یک جنگ داخلی برافروخته شده توسط آمریکا، انگلیس، فرانسه، ترکیه و عربستان هر روز ویران تر از قبل می شود، بسیار خرسند و شادمان است. دمشق در وضعیتی قرار ندارد که بازپس گیری جولان را مطالبه کند و بقیه جهان هم که اهمیتی به این مسئله نمی دهند.

ویرانی سوریه به عنوان کشوری یکپارچه فرصت های زیادی را در اختیار دولت توسعه طلب برخاسته از حزب لیکود برای بسط نفوذ خود در داخل سوریه فراهم می آورد؛ همانطور که در طول جنگ داخلی خونین سال های 1975 تا 1990 لبنان، چنین فرصتی در ارتباط با این کشور برای اسرائیل ایجاد شد. فراتر از آن، شاید حتی زمینه های لازم برای اسرائیل ایجاد شود تا به بهانه تامین امنیت خود، اراضی بیشتری از سوریه را به خاک خود منضم کند.

این کلام دیوید بن گورین پدر بنیانگذار اسرائیل هنوز طنین انداز است که گفت: «کشور اسرائیل در حال حرکت و پیشرفت است و مرزهای آن نباید تثبیت یا حتی تعیین شوند؛ به خصوص مرزهای آن با سوریه و اردن.»

نوشته: اریک مارگولیز[1]

ترجمه: محمود سبزواری

پی نوشت ها:

[1] . Eric S. Margolisروزنامه نگار برنده جوایز که مقالاتش در نشریات مختلفی از جمله نیویورک تایمز، اینترنشنال هرالد تریبیون، لس آنجلس تایمز، تایمز لندن و گلف تایمز منتشر شده است.

منبع: http://www.informationclearinghouse.info/article44551.htm