بر اساس این فهرست، پس از پایتخت همسایه غربی کشورمان، شهرهای بانگی (پایتخت جمهوری آفریقای مرکزی)، صنعا (پایتخت یمن)، پورتوپرنس (پایتخت هائیتی) و خارطوم (دومین شهر بزرگ سودان) قرار دارند که اغلب درگیر و دار جنگ هستند یا سالهاست که سایه ناامنی بر سرشان گسترده شده است.
موسسه مرسر که به عنوان یکی از بزرگترین بنیادهای مشاوره منابع انسانی در جهان، هر ساله فهرست بدترین و بهترین شهرهای جهان را بر اساس شاخص های مشخص و با تکیه بر شرایط موجود شهرهای مختلف تهیه و اعلام می‌کند، در ادامه فهرست ۳۳ شهری که پایین ترین کیفیت زندگی در آنها جاری است، «دمشق» را در ردیف هفتم قرار داده است؛ رتبه ای که با توجه به اوضاع بسیار وخیم حاکم بر سوریه چه بسا خوب هم باشد.
در ادامه این فهرست، با اسامی شهرهایی مواجه می‌شویم که اغلب در قاره سیاه واقع هستند و به دنبالشان، شهرهایی را می‌بینیم که بسیاری شان برایمان نام آشنا هستند. از جمله «دوشنبه»، پایتخت تاجیکستان که به دلیل فقر و کمبود منابع انرژی و نیز ضعف در زیرساخت های بازرگانی، در جایگاه نوزدهم قرار گرفته، یا «بیشکک»، پایتخت قرقیزستان، «عشق آباد» پایتخت ترکمنستان و «تاشکند» پایتخت ازبکستان که به ترتیب در رده های ۲۱، ۲۳ و ۲۶ قرار گرفته‌اند.
تهران رتبه ۲۸ ام بدترین شهر جهان از نظر کیفیت زندگی!
در ادامه به نام «تهران» در رتبه ۲۸ ام بدترین شهرهای جهان از نظر کیفیت زندگی برمی‌خوریم که یک رتبه بالاتر از «کراچی»، بزرگترین و پرجمعیت ترین شهر پاکستان و اندکی بالاتر از «لاهور»، دیگر شهر این کشور قرار گرفته که اولی از خشونت، آدم ربایی و زورگیری رنج می‌برد و دومی به دلیل زاغه نشین های فراوان و حمله های تروریستی در رتبه ۳۲ ام بدترین شهرهای جهان قرار گرفته است.
این در حالی است که می‌دانیم هیچ کدام از دو شهر لاهور و کراچی پایتخت همسایه جنوب شرقی کشورمان نیستند و به لحاظ حضور گروه های تندرو و قدرتی که امثال طالبان در پاکستان دارند، نمی‌توان فضای ایران و آن کشور را قیاس کرد. بر این اساس شاید جالب توجه باشد که نگاهی دقیق تر به چرایی قرار گیری تهران در جایگاه پایینی در رده بندی شهرهای جهان بر اساس کیفیت زندگی بیاندازیم.
آن گونه که موسسه مرسر اعلام کرده، فهرست شاخص کیفیت زندگی با بررسی ۴۵۰ شهر جهان و بر اساس معیارهای زیر تنظیم شده است:
* فضای اجتماعی (ثبات سیاسی، جرایم، اعمال قانون)
* فضای بهداشتی (خدمات درمانی، بیماری های واگیر، سامانه فاضل آب)
* محیط زیست (آلودگی هوا، بلایای طبیعی، ...)
* فضای آموزشی (دسترسی به خدمات استاندارد و بین المللی آموزشی)
* فضای اقتصادی (مقررات مالی، خدمات بانکی)
* فضای فرهنگی (دسترسی به رسانه های آزاد، آزادی های فردی)
* خدمات عمومی (برق، آب، حمل و نقل و ترابری، حجم ترافیک)
* خدمات تفریحی (رستوران ها، سالن های نمایش، ورزشگاه ها)
* کالاهای مصرفی (دسترسی به غذا، کالاهای مصرفی روزمره، خودرو)
* مسکن (خانه، لوازم خانگی، مبلمان، خدمات ساختمانی)
بر اساس این شاخص ها، نرخ بالای فقر، سرقت و اعتیاد نقش به سزایی در کاهش کیفیت در تهران ایفا کرده است. بماند که اوضاع وخیم مسکن، وضعیت بحرانی محیط زیستی و دلایل دیگری را نیز می‌توان در چرایی قرارگیری تهران در فهرست بدترین شهرهای جهان دخیل دانست و حتی از آن فراتر، با قیاس اوضاع و احوال تهران با برخی دیگر از کلانشهرهای کشورمان، جایگاهی مشابه و حتی بدتر برای چند شهر دیگر کشورمان متصور شد.
برای کلانشهرهایی که از بسیاری نظرها وضعیت نامطلوبی مشابه تهران دارند و چه بسا اگر در زمره ۴۵۰ شهری که موسسه مرسر هرساله وضعیتشان را بررسی می‌کند، قرار گیرند، توانایی حضور در جمع بدترین شهرهای جهان را داشته باشند!