در این برنامه علیزاده به پایه های مشروعیت نظام ایران اشاره کرده و 3 شاخصه مهم مشروعیت نظام سیاسی ایران را اینگونه بر می شمارد:
 
1- انقلاب مردمی سال 57 که جزء 4 انقلاب مردمی قرن بیستم بود و نشان از وجود ریشه های قوی آن می دهد. و در واقع اگر دادگاه بین المللی آن را بررسی کند، این نظام احتمالا مشروع‌ترین نظام در منطقه است.
 
2- جنگ تحمیلی و تقدیم 200 هزار شهید از میان جوانان ایران که برای حفظ کشور به دفاع از آن پرداختند.
 
3- نهاد انتخابات که توسط بخشی از نظام احیا گشته و به یک اصل مهم تبدیل شده است.
 
علیزاده در توضیح این مورد اضافه می کند: در این کشور کی انتخابات برگزار شده بود؟ در  کل تاریخ دوهزار و چند صد ساله پادشاهی ایران شاهد برگزاری انتخابات آزاد نبوده ایم. انتحابات را بخشی از این نظام آورد و به عنوان یکی از نهادهای اندازه گیری مطرح کرد.
 
این تحلیلگر مسائل سیاسی در بخش دیگری از سخنانش در پاسخ به این سوال مجری که آیا لفظ مشروعیت، لفظ کارآمدی برای تحلیل سیاسی است یا خیر؟ به ناکارآمد بودن این واژه اشاره می کند و در تحلیل خود می افزاید: اگر این لفظ کارآمد بود، نامشروع‌ترین حکومت تاریخ یعنی اسرائیل اکنون باقی نبود و الان غرب نمی توانستند با آن کار کنند. پس این لفظی است که استفاده ابزاری از آن می شود.
 
نکته حائز اهمیت اینکه علیزاده در نهایت بیان می کند در حال حاضر باید درباره مشروعیت و کارآمدی اجزاء و بخشهای مختلف نظام صحبت شود و نه از مشروعیت اصل نظام؛ وی می گوید: این به ما اجازه می دهد که تحلیلها را در پروسه و کانال های درست‌تر و واقعی‌تری ارائه دهیم. زیرا در غیر این صورت اتلاف انرژی می کنیم.
 
به نظر می رسد مقاومت مردم ایران در سالهای گذشته باعث عقب نشینی مخالفان نظام از دیدگاه های خود شده به گونه ای که در گذشته همواره به فکر مخدوش کردن مشروعیت اصل نظام بودند ولی در حال حاضر به این نتیجه رسیده اند که نمی توانند با اصل نظام مردمی ایران مقابله کنند و به فکر مبارزه با اجزاء و بخشهای مختلف نظام افتاده اند