فرزند برومند سریه ملازمی و اسکندر برزگر گلمغانی در سال 1343 به دبستان شمس حکیمی(ابوذر فعلی) رفت.
در سال 1348 مقطع راهنمایی را گذراند و در سال 1352 راهی دبیرستان شریعتی اردبیل شد.
سال‌های نوجوانی به کشتی علاقه‌مند شد واین ورزش را ادامه داد.
پس ازاخذ دیپلم در کارگاه آهنگری که پدر برایش مهیا ساخته بود، مشغول شد و در همین زمان به قید قرعه از خدمت معاف شد.
با شروع انقلاب در صف تظاهرکنندگان پیوست و پخش اعلامیه و به ساخت کوکتل مولوتف می پرداخت.
با پیروزی انقلاب در بنیاد مسکن مشغول شد و چندی پس از گذراندن دوره های آموزش نظامی به عضویت سپاه درآمد.
شاپور در جریان مقابله با منافقین فعالیت بسیارداشت. او در اثر انفجار نارنجک حین آموزش دست راستش از مچ قطع شد.
او بارها به جبهه ها رفت و در بیشتر عملیاتها از جمله آزاد سازی خرمشهر شرکت داشت. آخرین عملیات او والفجر 4 که مسئول محور لشگر 31 عاشورا در منطقه پنجوین عراق بود، که در اثر اصابت تیر مسستقیم دوشکا در تاریخ 13 / 8/ 1362 به شهادت رسید.
عسگر کریمیان یکی از همرزمان او می گوید:
« شاپور، عید سال 1362 در جبهه همه را دعوت کرد تا روز عید و سال تحویل روزه بگیریم و با امساک از غذا اراده خود را در کوران آزمایش و هواهای نفس بیازماییم.»
فرازی از وصیت نامه شهید:
تاریخ را که می نگریم پر از حوادثی است که در جوامع مختلف بشری رخ داده؛ در اثر حادثه ها، عده بی شماری از انسانها به خاطر تعدادی دیگر از بین رفته اند. قدرتمندها ضعیف ها را از سر راه خود برداشته اند تا بدون مانع بتوانند به نیات و آمال کثیف و ناپاک خود برسند.
در زمان پیامبر اسلام(ص) مشرکین مکه چقدر به اذیت و آزار آن فرستاده ی خداوند پرداختند! این مطالب را خداوند در قرآن کریم برای پند و عبرت نسل آینده ذکر کرده است. تنها عاملی که این عده را به کارهای ناپسند واداشته، دنیا پرستی است.
هر چه از بدیها بر سرانسان بیاید، از مادیات و خودخواهی انسان است. آنها که مخالف راه انبیاء میروند بدانند و آگاه باشند که سرنوشتشان غیر از سرنوشت دوستانشان در تاریخ نخواهد بود و مخالفت آنها نیز از مادی بودن آنهاست و نه چیز دیگر.