رضا امیرخانی در جمع هنرجویان کارگاه مستندنگاری اسالم با بیان اینکه جلال، پدر مستندنگاری ماست، گفت: مستندنگاری، یک کار ملی است و جامعه‌ای که مستندنگاری داشته باشد، هیچ وقت اشتباه نمی‌کند.

به گزارش گروه فرهنگ و هنر مشرق، رضا امیرخانی، رمان‌نویس و مستندنگار در نخستین کارگاه اردوی مستندنگاری اسالم افزود: جلال آل احمد که این روزها با سالگرد درگذشت او مصادف است، در وهله اول، یک مستندنگار بود و حتی می‌توانیم کتاب «مدیر مدرسه» او را مستندنگاری بدانیم.
 
امیرخانی با بیان این که در کارگاه داستان‌نویسی شرکت نمی‌کند، اظهار داشت: من برای داستان، نمی‌توانم هیچ نسخه‌ای ارائه بدهم، چون جهان داستان و داستان‌نویس، کاملا شخصی و انفرادی است، اما در مستندنگاری، تجربه‌های قابل انتقال زیادی وجود دارد.
نویسنده سفرنامه «جانستان کابلستان» ادامه داد: زمان که بگذرد و مستندنگاری نباشد، مردم با داوری آن روزشان نسبت به گذشته سخن می‌گویند و طبیعی است که اشتباهات فراوانی از این موضوع بیرون می‌آید.
 
وی با بیان خاطراتی جذاب از جلسات خاطره‌گویی و مستندنگاری زندگی رهبر معظم انقلاب گفت: گاهی ما از یک یادداشت کوچک حضرت آقا در حاشیه قرآن یا کتاب‌هایشان سئوالاتی می‌کردیم که همان سئوالات، مبنای ساعت‌ها صحبت و سئوال و خاطره می‌شد.
 
امیرخانی با بیان این که هرکس می‌تواند مستندنگاری را از خودش و نزدیکانش شروع کند، اظهار داشت: گاهی نوشتن از آن چه در زندگی خود شما یا اطرافیانتان می‌گذرد، ارزش فراوانی دارد که از آن غافلید و ارزش آن را نمی‌دانید. بنابراین کسی که می‌گوید دارم زندگی خودم را می‌نویسم یا زندگی پدرم را مستند می‌کنم، کار کم ارزشی انجام نداده است.
نویسنده سفرنامه رهبر انقلاب به سیستان و بلوچستان در کتاب «داستان سیستان» اضافه کرد: مستند، متناسب با نگاه شخصی و داوری مستندنگار شکل می‌گیرد و واقع نمایی در مستندنگاری، مطابق با نگاه‌نویسنده انتخاب می‌شود. بنابراین من در کتاب «داستان سیستان» در صادقانه ترین شرایط، باز هم مجبور به انتخاب شدم.
 
امیرخانی با اشاره به این که‌نویسنده در داستان، کاملا آزاد است، اما مستندنگار مجبور به رعایت موارد استنادی است، گفت:‌نویسنده هر جا لازم بداند به نحو باورپذیری در ابعاد رویدادی اغراق می‌کند، اما شما نمی‌توانید در مستند، چیزی را تغییر دهید؛ چون همان نوشته شما ملاک ارزیابی قرار می‌گیرد و به آن استناد می‌شود.
 
نویسنده رمان پرفروش «منِ او» آنگاه گفت: مستندنگار، باید همه چیز را ثبت کند و نت بردارد، اما او نباید صرف نت‌برداری، کار خود را تمام شده بداند، چون اگر همین نت‌ها پیاده‌سازی و نوشته نشوند، ارزش خود را به سرعت از دست می‌دهند و بلااستفاده می‌مانند. او می‌تواند از نت‌ها در راستای نگاه خود برای مستندنگاری استفاده کند.
 
امیرخانی با بیان این که در وجود هر کسی مسائلی هست که می‌توان با آن گریست یا با آن خندید، گفت: این بسته به نگاه مستندنگار دارد که کدام بخش وجودی هر انسان را کشف و مستند کند.
 
این‌نویسنده با انتقاد از نبود مستندنگاری در جریان ملی شدن صنعت نفت اظهار داشت: اکنون که 66 سال از این واقعه مهم گذشته است، حتی یک خط روایت و مستندنگاری از آن وجود ندارد و بتازگی در فضای مجازی با داستان پردازی‌های مواجهیم که از مواجهه دکتر مصدق با نماینده انگلیس و ماجرای نشستن او بر صندلی انگلیسی‌ها سخن می‌گوید.
 
امیرخانی در پایان از مستندنگاری ماجرای انرژی هسته‌ای به عنوان یک کار زمین مانده یاد کرد و گفت: پیشنهاد مستندنگاری و یادداشت‌نویسی از جلسات مذاکرات هسته‌ای را در یک دیدار خصوصی با آقای لاریجانی در میان گذاشتم، اما او گفت که از این جلسات، گزارش‌هایی نوشته می‌شود.