به گزارش مشرق، خارج از تئوری های توطئه در مورد سلامت هیلاری کلینتون، خروج زودهنگام او از مراسم بزرگداشت قربانیان 11 سپتامبر و فیلمی که از غش کردن و بی حالی او منتشر شد، نشان می دهد که حال او و کمپین اش چندان مساعد نیست. هیلاری کلینتون روز جمعه هفته گذشته طی یک سخنرانی دچار سرفه های شدید و مداوم شد و در بیانیه رسمی پزشک هیلاری کلینتون گفته شد که او مبتلا به ذات الریه است. پزشکان کلینتون در بیانیه خود درباره اتفاق روز یکشنبه گفته اند که وی دچار گرمازدگی شده و اکنون حال او خوب است. همه این ها اما ممکن است شواهدی از این باشد که او برای اداره دولت مناسب نیست و از سوی دیگر ترامپ را در موقعیت دست بالا قرار بدهد. وقتی که ترامپ اعلام کرد امیداوار است که حال هیلاری «بهتر شود» لحظه تلخی برای دموکرات ها رقم خورد.
اما اگر واقعا حال کلینتون مساعد نباشد و او تصمیم بگیرد که بهترین گزینه برای حزب دموکرات خروج او از میدان رقابت باشد، آن وقت چه می شود؟ انصراف یک نامزد حزبی اصلی در فاصله دو ماه مانده تا مسافرت به کاخ سفید، اتفاقی است که تا کنون نیفتاده و در واقع هیچ حزب بزرگی با چنین مشکل و شرایطی تا پیش از این مواجه نبوده است. اتفاقی که ابعادی غریب و ترسناک در حماسه اتتخابات ایجاد می کند. با این حال ممکن است کمیته حزب دموکرات برای اتفاقاتی پیش بینی نشده مانند این هم طرحی داشته باشد که بهتر از خروج کلی نامزد دموکرات از رقابت بر سر ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا باشد.
حزب دموکرات چطور واکنش نشان می دهد؟
روند طبیعی انتخاب یک نامزد ریاست جمهوری، از سال 1972 و شکست وحشتناک جورج مک گاورن به ریچارد نیکسون تا به امروز یکسان بوده است. ایالات رقابت های خود را (به صورت مقدماتی یا انجمن های حزبی) دارند و اولین نامزدی که موفق به دریافت تعداد معینی از امضای نمایندگان (از جمله هیئت های ویژه) شود به عنوان نامزد حزب دموکرات برگزیده خواهد شد. در جریان غربال 50 نماینده مقدماتی ایالات به یکی، رای دهندگان حزب دموکرات شرکت فعالی در کنار مقامات رده بالای حزب دارند. تصمیم در نهایت در جلسه کنوانسیون ملی دموکرات ها (DNC) بدون هیاهوی رسمی زیاد گرفته می شود.
اگر هیلاری کلینتون یا هر نامزد دموکرات دیگر مجبور به ترک رقابت شود، DNC نیاز به جلسه ای دیگر و انجام دوباره و دوباره تمام این مراحل دارد. DNC شامل بیش از 200 عضو می شود که از تمام 50 ایالت برگزیده شده اند و کرسی های ریاست و معاونت نیز باید از تمامی ایالت ها انتخاب شوند. اصل سوم از بخش اول، میثاق حزب دموکرات درباره قدرت، بسیار ساده عنوان می کند که: «کمیته ملی حزب دموکرات باید مسئولیت عمومی برای امور حزب دموکرات بین کنوانسیون های ملی را برعهده بگیرد... این مسئولیت شامل پرکردن جای خالی در نامزدی برای دفتر رئیس جمهور و معاون رئیس جمهور می شود.»
چطور اتفاق می افتد؟
هنگامی که یک جای خالی به وجود بیاید، رئیس کمیته ملی حزب دموکرات درخواست یک جلسه اضطراری یا خاص DNC را مطرح می کند. این جلسه به منظور تصمیم گیری درباره یک نامزد جدید تشکیل شده و اکثریت مقامات DNC باید در آن شرکت داشته باشند تا این جسله رسمیت پیدا کند. از میان این اکثریت، نامزد جدیدی که بیشترین آرا را به دست بیاورید به عنوان نامزد کل حزب برگزیده خواهد شد. از لحاظ تئوری یک نامزد می تواند با 25 درصد آرای DNC راهی انتخابات ریاست جمهوری آمریکا شود. یعنی عددی که چندان اعتماد به نفس ایجاد نمی کند.
آیا تا به حال اتفاق افتاده است؟
جواب نه است. اما در دو نوبت جداگانه، احزاب جمهوری خواه و دموکرات به جای معاونان ریاست جمهوری از میان نامزدها رای گیری کرده اند. اولین بار در سال 1912، هنگامی که جیمز شرمن از جزب جمهوری خواه درگذشت و کنوانسیون ملی جمهوری خواهان RNC جلسه ای را برگزار کرد و معاون جدید را برگزید. در سال 1972 نیز پس از استعفای توماس ایگلتون از مقام معاون رئیس جمهور DNC جلسه ای تشکیل داد و معاون جدید را برگزید. البته هر دوی این موارد تفاوتی اساسی با مورد کلینتون دارند چرا که انتخابات ریاست جمهوری در هر دوی این موارد انجام شده بود و جلسات کنوانسیون برای پر کردن جای خالی پس از انتخابات تشکیل شد اما در مورد احتمالی کلینتون این جلسه برای اولین بار باید قبل از انتخابات انجام بگیرد.
چرا این روش نامطلوب است؟
جواب خیلی ساده است، این روش تاحد بسیار زیادی غیردموکراتیک است. به جای راه افتادن آمریکایی ها به پای حوزه های رای گیری و رای دادن به نامزد مورد علاقه حزب خود برای انتخابات ریاست جمهوری، روسای حزب امتیاز منحصر به فردی دارند که فرد خاصی را ارتقا بخشند؛ فردی که آروزی نامزدی داشه را به یک نامزد واقعی انتخابات تبدیل کنند. یک راه دیگر مراجعه به انتخابات پشت سر گذاشته شده است، جایی که برنی سندرز از آن بیرون خواهد آمد. این فرایند با این که تنور انتخاباتی آن کاملا سرد شده است اما با کلیت شعار نخبه گرایی برآمده از رای مردم بیشتر جور درمی آید. اگر یک نامزد بمیرد، نامزد بعدی حزب دموکرات حداقل بر اساس یک روند تثبیت شده انتخاب خواهد شد. این روش حامیان به حاشیه رانده شده سندرز را هم راضی خواهد کرد.
چه با کلینتون باشید و چه برعلیه او، آمریکایی ها با تمام گرایش های سیاسی بهتر است امیدوار باشند که DNC هرگز به تنگنای انتخاب نامزدی دیگر نیفتد چرا که انتخاب یک نامزد دیگر در چنین زمان کوتاهی و ایجاد جو مثبت برای رای دهندگان برای انتخاب او کاری غیرممکن خواد بود. دونالد ترامپ بدون هیچ شکی نامزد جدید را از میدان به در خواهد کرد. اما دموکراسی آمریکایی ـ که در آن میلیون ها نفر برای رای دادن به صورت شخصی به نامزد مورد علاقه خود در یک انتخابات عمومی درگیر هستند ـ با روش انتخاب نامزد توسط کنوانسیون ها ضربه خواهد خورد.
روند طبیعی انتخاب یک نامزد ریاست جمهوری، از سال 1972 و شکست وحشتناک جورج مک گاورن به ریچارد نیکسون تا به امروز یکسان بوده است. ایالات رقابت های خود را (به صورت مقدماتی یا انجمن های حزبی) دارند و اولین نامزدی که موفق به دریافت تعداد معینی از امضای نمایندگان (از جمله هیئت های ویژه) شود به عنوان نامزد حزب دموکرات برگزیده خواهد شد. در جریان غربال 50 نماینده مقدماتی ایالات به یکی، رای دهندگان حزب دموکرات شرکت فعالی در کنار مقامات رده بالای حزب دارند. تصمیم در نهایت در جلسه کنوانسیون ملی دموکرات ها (DNC) بدون هیاهوی رسمی زیاد گرفته می شود.
اگر هیلاری کلینتون یا هر نامزد دموکرات دیگر مجبور به ترک رقابت شود، DNC نیاز به جلسه ای دیگر و انجام دوباره و دوباره تمام این مراحل دارد. DNC شامل بیش از 200 عضو می شود که از تمام 50 ایالت برگزیده شده اند و کرسی های ریاست و معاونت نیز باید از تمامی ایالت ها انتخاب شوند. اصل سوم از بخش اول، میثاق حزب دموکرات درباره قدرت، بسیار ساده عنوان می کند که: «کمیته ملی حزب دموکرات باید مسئولیت عمومی برای امور حزب دموکرات بین کنوانسیون های ملی را برعهده بگیرد... این مسئولیت شامل پرکردن جای خالی در نامزدی برای دفتر رئیس جمهور و معاون رئیس جمهور می شود.»
چطور اتفاق می افتد؟
هنگامی که یک جای خالی به وجود بیاید، رئیس کمیته ملی حزب دموکرات درخواست یک جلسه اضطراری یا خاص DNC را مطرح می کند. این جلسه به منظور تصمیم گیری درباره یک نامزد جدید تشکیل شده و اکثریت مقامات DNC باید در آن شرکت داشته باشند تا این جسله رسمیت پیدا کند. از میان این اکثریت، نامزد جدیدی که بیشترین آرا را به دست بیاورید به عنوان نامزد کل حزب برگزیده خواهد شد. از لحاظ تئوری یک نامزد می تواند با 25 درصد آرای DNC راهی انتخابات ریاست جمهوری آمریکا شود. یعنی عددی که چندان اعتماد به نفس ایجاد نمی کند.
آیا تا به حال اتفاق افتاده است؟
جواب نه است. اما در دو نوبت جداگانه، احزاب جمهوری خواه و دموکرات به جای معاونان ریاست جمهوری از میان نامزدها رای گیری کرده اند. اولین بار در سال 1912، هنگامی که جیمز شرمن از جزب جمهوری خواه درگذشت و کنوانسیون ملی جمهوری خواهان RNC جلسه ای را برگزار کرد و معاون جدید را برگزید. در سال 1972 نیز پس از استعفای توماس ایگلتون از مقام معاون رئیس جمهور DNC جلسه ای تشکیل داد و معاون جدید را برگزید. البته هر دوی این موارد تفاوتی اساسی با مورد کلینتون دارند چرا که انتخابات ریاست جمهوری در هر دوی این موارد انجام شده بود و جلسات کنوانسیون برای پر کردن جای خالی پس از انتخابات تشکیل شد اما در مورد احتمالی کلینتون این جلسه برای اولین بار باید قبل از انتخابات انجام بگیرد.
چرا این روش نامطلوب است؟
جواب خیلی ساده است، این روش تاحد بسیار زیادی غیردموکراتیک است. به جای راه افتادن آمریکایی ها به پای حوزه های رای گیری و رای دادن به نامزد مورد علاقه حزب خود برای انتخابات ریاست جمهوری، روسای حزب امتیاز منحصر به فردی دارند که فرد خاصی را ارتقا بخشند؛ فردی که آروزی نامزدی داشه را به یک نامزد واقعی انتخابات تبدیل کنند. یک راه دیگر مراجعه به انتخابات پشت سر گذاشته شده است، جایی که برنی سندرز از آن بیرون خواهد آمد. این فرایند با این که تنور انتخاباتی آن کاملا سرد شده است اما با کلیت شعار نخبه گرایی برآمده از رای مردم بیشتر جور درمی آید. اگر یک نامزد بمیرد، نامزد بعدی حزب دموکرات حداقل بر اساس یک روند تثبیت شده انتخاب خواهد شد. این روش حامیان به حاشیه رانده شده سندرز را هم راضی خواهد کرد.
چه با کلینتون باشید و چه برعلیه او، آمریکایی ها با تمام گرایش های سیاسی بهتر است امیدوار باشند که DNC هرگز به تنگنای انتخاب نامزدی دیگر نیفتد چرا که انتخاب یک نامزد دیگر در چنین زمان کوتاهی و ایجاد جو مثبت برای رای دهندگان برای انتخاب او کاری غیرممکن خواد بود. دونالد ترامپ بدون هیچ شکی نامزد جدید را از میدان به در خواهد کرد. اما دموکراسی آمریکایی ـ که در آن میلیون ها نفر برای رای دادن به صورت شخصی به نامزد مورد علاقه خود در یک انتخابات عمومی درگیر هستند ـ با روش انتخاب نامزد توسط کنوانسیون ها ضربه خواهد خورد.
منبع: دیپلماسی ایرانی