اما در دوره تازه فوتبال ایران با کارلوس کی‌روش، تغییراتی بزرگ در برخی حوزه‌ها صورت گرفته و تیم‌ملی پوست انداخته است و این بدان معناست که بازیکنان نسل جوان‌تر فوتبال ایران آرام آرام آخرین پست‌های باقیمانده را مال خود می‌کنند. در تیم کی‌روش، جواد نکونام، آندو تیموریان و سیدمهدی رحمتی آخرین بازمانده‌های نسل 2006 فوتبال ما هستند که دو تن از آنها هنوز فوتبال بازی می‌کنند و یکی مربی شده است. از دو چهره باقیمانده یکی با خداحافظی ناگهانی و عجیب درهای تیم‌ملی را به روی خود بست و دیگری فعلا کاپیتان تیم‌ملی است اما معلوم نیست که بتواند در جام‌جهانی بخشی از تیم‌ملی باشد. به جز این دو سیدجلال حسینی، مسعود شجاعی و پژمان منتظری هم 3 بازیکن باتجربه دیگر تیم‌ملی هستند که البته اشکان دژاگه را هم باید به آنها اضافه کرد. به جز این جمع تیم‌ملی در تمام پست‌ها از بازیکنان جوانی بهره می‌برد که تشنه موفقیت با پیراهن ملی هستند. این یک برگ برنده برای کی‌روش و البته مساله‌ای است که در رقابت‌های سنگینی مثل مقدماتی جام‌جهانی برای او چالش ایجاد می‌کند کمااینکه در چین با کمی تجربه بیشتر 3 امتیاز را گرفته بودیم.
اما برگردیم به بحث اصلی؛ سیدمهدی رحمتی که زمانی دردسر اصلی ذهنی سرمربی تیم‌ملی بود تا جایی که او 4 دروازه‌بان ملی را به نشست مطبوعاتی برد تا مقابل کسانی که مدام از سیدمهدی رحمتی می‌گفتند، بایستد. فصل پیش تا ربع پایانی کاملا به رحمتی تعلق داشت و جایی برای فرار از این داستان نبود اما از بازی تراکتورسازی شرایط به ضرر این دروازه‌بان باتجربه محبوب تغییر کرد و حالا پرونده رحمتی و تیم‌ملی مختومه به نظر می‌رسد. با آغاز رقابت‌های این فصل و حضور علیرضا بیرانوند در پرسپولیس حالا دیگر کسی درباره ضرورت دعوت رحمتی حرفی نمی‌زند چراکه به نظر سرمایه انسانی کافی در این پست در تیم‌ملی وجود دارد. جالب اینکه حتی خود رحمتی تمام تمرکز خود را برای موفقیت با استقلال و کمک به سرمربی تیم گذاشته که این مساله در دو بازی آخر او مقابل پرسپولیس و ذوب‌آهن مشهود است. بازیکنی که مهمترین چهره آبی‌پوشان است و به نظر در درون خود با سرمربی تیم‌ملی به صلح رسیده.
در آستانه دو بازی مهم تیم‌ملی مقابل ازبکستان و کره، جای رحمتی را خالی می‌کنیم و برای جانشینانش آرزوی موفقیت و کلین‌شیت داریم!