به گزارش مشرق، اولین تغییر ترکیب پرسپولیس در نهمین بازی لیگ برتر با تحلیل‌های متفاوتی از سوی رسانه‌ها مواجه شده است. همه از تیمی هجومی می‌گویند که با حضور رضاییان موثرتر شده و به نتیجه رسیده است اما آن چیزی که در پرسپولیس جریان دارد، دقیقا بر خلاف آن چیزی است که در تیم ملی می‌بینید.
یکی از مهم‌ترین مسائلی که کارلوس کی‌روش در کنفرانس‌های مطبوعاتی به آن می‌پردازد، دست بازش در انتخاب بازیکنان است. کی‌روش در ۴ بازی گذشته از ۴ ترکیب مختلف استفاده کرده و بارها گفته که شیرین‌ترین دغدغه‌اش انتخاب ترکیب اصلی است.
این لذت کی‌روش البته از طرف بازیکنانش هم به صورت کامل پذیرفته شده است. حتی در بازی آخر که مهم‌ترین بازی تیم ملی هم بود، کاپیتان تیم ملی علیرغم آمادگی کامل بیرون نشست و البته در لحظه تعویض دقیقه ۸۰ حتی دم برنیارود و در آن ۱۰ دقیقه چنان دوید که هافبک‌های کره‌جنوبی دیگر نتوانستند برای مهاجمان خود موقعیت ایجاد کنند.
کی‌روش پس از برخوردهایی که با بازیکن‌سالاری در ترکیب تیم ملی کرده، حالا شرایطی دارد که می‌تواند بازیکنانی چون قوچان‌نژاد، دژآگه، تیموریان و آزمون را روی نیمکت بنشاند و ذره‌ای نگران عکس‌العمل‌شان نباشد؛ چیزی که برانکو در اشلی بسیار کوچک‌تر به آن نرسیده است.
پرسپولیس برانکو ستاره زیاد ندارد. این مساله را می‌شد در بازی این تیم مقابل قشقایی دید. بازیکنانی که بدون ملی‌پوشان نمایش ضعیفی داشتند و مقابل تیمی که فقط یک ستاره داشت، متوقف شدند.
در این که پرسپولیس در نقل و انتقالات چطور عملکرده، بحث زیاد است اما می‌شود ادعا کرد که برانکو مانند کی‌روش با ستاره‌هایش رفتار نمی‌کند. او سال قبل و امسال از بازیکنانی تقریبا ثابت استفاده کرده و همین سبب شده که اعتراض بازیکنان نیمکت‌نشینی چون نوراللهی زیاد شود و بازیکنی چون انصاری از پرسپولیس برود. برانکو در زمان حضور در تیم ملی ایران هم چنین رفتاری داشت. او همیشه به یک ترکیب برنده فکر می‌کرد و به همان مناسبت هم به بازیکنانش بازی می‌داد و نتیجه‌اش هم این طور بود که او یک تیم ملی ۱۱ نفره داشت با ۳ بازیکن ذخیره که قابلیت بازی ۹۰ دقیقه برای تیم ملی را نداشتند.
ماحصل مربیگری برانکو در تیم ملی ایران هر چند یک مقام سوم جام ملت‌های آسیا و یک حضور در جام جهانی بود اما پس از حضور او مسیر تولید بازیکن در ایران مختل شد. حالا تیم ملی ایران کارلوس کی‌روش را دارد که از تعداد تعویض‌هایش لذت می‌برد و پرسپولیس برانکو را دارد که دغدغه استفاده از ستاره‌هایش را دارد.
مربیانی چون برانکو در لیگ برتر ایران وجود ندارند؛ مربیانی که بتوانند از بازیکنان معمولی ستاره بسازند اما مشکل اساسی برانکو این است که ستاره‌های تیمش خیلی زود او را تحت فشار می‌گذارند. به همین شکل است که دغدغه‌ها و چالش‌های برانکو به لذت‌های کی‌روش تبدیل می‌شوند.
یکی از مهم‌ترین مسائلی که کارلوس کی‌روش در کنفرانس‌های مطبوعاتی به آن می‌پردازد، دست بازش در انتخاب بازیکنان است. کی‌روش در ۴ بازی گذشته از ۴ ترکیب مختلف استفاده کرده و بارها گفته که شیرین‌ترین دغدغه‌اش انتخاب ترکیب اصلی است.
این لذت کی‌روش البته از طرف بازیکنانش هم به صورت کامل پذیرفته شده است. حتی در بازی آخر که مهم‌ترین بازی تیم ملی هم بود، کاپیتان تیم ملی علیرغم آمادگی کامل بیرون نشست و البته در لحظه تعویض دقیقه ۸۰ حتی دم برنیارود و در آن ۱۰ دقیقه چنان دوید که هافبک‌های کره‌جنوبی دیگر نتوانستند برای مهاجمان خود موقعیت ایجاد کنند.
کی‌روش پس از برخوردهایی که با بازیکن‌سالاری در ترکیب تیم ملی کرده، حالا شرایطی دارد که می‌تواند بازیکنانی چون قوچان‌نژاد، دژآگه، تیموریان و آزمون را روی نیمکت بنشاند و ذره‌ای نگران عکس‌العمل‌شان نباشد؛ چیزی که برانکو در اشلی بسیار کوچک‌تر به آن نرسیده است.
پرسپولیس برانکو ستاره زیاد ندارد. این مساله را می‌شد در بازی این تیم مقابل قشقایی دید. بازیکنانی که بدون ملی‌پوشان نمایش ضعیفی داشتند و مقابل تیمی که فقط یک ستاره داشت، متوقف شدند.
در این که پرسپولیس در نقل و انتقالات چطور عملکرده، بحث زیاد است اما می‌شود ادعا کرد که برانکو مانند کی‌روش با ستاره‌هایش رفتار نمی‌کند. او سال قبل و امسال از بازیکنانی تقریبا ثابت استفاده کرده و همین سبب شده که اعتراض بازیکنان نیمکت‌نشینی چون نوراللهی زیاد شود و بازیکنی چون انصاری از پرسپولیس برود. برانکو در زمان حضور در تیم ملی ایران هم چنین رفتاری داشت. او همیشه به یک ترکیب برنده فکر می‌کرد و به همان مناسبت هم به بازیکنانش بازی می‌داد و نتیجه‌اش هم این طور بود که او یک تیم ملی ۱۱ نفره داشت با ۳ بازیکن ذخیره که قابلیت بازی ۹۰ دقیقه برای تیم ملی را نداشتند.
ماحصل مربیگری برانکو در تیم ملی ایران هر چند یک مقام سوم جام ملت‌های آسیا و یک حضور در جام جهانی بود اما پس از حضور او مسیر تولید بازیکن در ایران مختل شد. حالا تیم ملی ایران کارلوس کی‌روش را دارد که از تعداد تعویض‌هایش لذت می‌برد و پرسپولیس برانکو را دارد که دغدغه استفاده از ستاره‌هایش را دارد.
مربیانی چون برانکو در لیگ برتر ایران وجود ندارند؛ مربیانی که بتوانند از بازیکنان معمولی ستاره بسازند اما مشکل اساسی برانکو این است که ستاره‌های تیمش خیلی زود او را تحت فشار می‌گذارند. به همین شکل است که دغدغه‌ها و چالش‌های برانکو به لذت‌های کی‌روش تبدیل می‌شوند.