این در حالی است که فیلم در ایران درجه‌بندی نگرفت در حالی که مثلا به «لانتوری» یا حتی فیلم «من» این درجه‌بندی را دادند. سیستم درجه‌بندی البته چیزی است که هنوز در ایران درست پا نگرفته و حساب و کتابی ندارد. طبعا در فیلم‌های ما صحنه‌های جنسی وجود ندارد در نتیجه شوخی‌های تند، در موارد اندکی خشونت(چون معمولا خشونت هم در فیلم‌های ایرانی به آن حد نمی‌رسد) و یک سری الفاظ رکیک می‌توانند یک فیلم را شامل درجه‌بندی کنند. بعد تازه همه این‌ها در حالی است که تهیه‌کنندگان در ایران دو نوع واکنش به درجه‌بندی سنی دارند که از سوی وزارت ارشاد ارائه می‌شود: برخی آن را تبلیغی برای فیلم‌شان می‌دانند که اتفاقا خانواده‌ها و نوجوانان را مشتاق‌تر می‌کند تا به سینما بروند و گروهی دیگر به اینکه فیلم‌شان درجه‌بندی سنی گرفته اعتراض می‌کنند و می‌گویند فلان فیلم که صحنه‌های مواد مخدر و پارتی‌هایش از ما بیشتر بود چرا درجه‌بندی نگرفت. همه این‌ها در حالی است که درجه‌بندی نه در ایران و نه در کشورهای خارجی به عنوان یک ممنوعیت نیست بلکه تنها هشداری به خانواده‌هاست تا برای دیدن فیلم‌ها بچه‌های کوچک‌شان را همراه ببرند یا نه. مسئله‌ای که باید به خانواده‌های ما هم آموزش داده شود. در حالی که سالن فیلم‌هایی مثل «دراکولا»، «عصر یخبندان» و «فروشنده» پر از کودکانی است که به همراه خانواده‌شان به دیدن فیلم‌ها آمده‌اند.

درجه‌بندی‌های سنی در آمریکا چهار بخش هستند: G به معنای این است که فیلم مشکلی ندارد و عموم مردم می‌توانند آن را ببینند. PG یعنی فیلم ممکن است صحنه‌هایی داشته باشد که والدین صلاح ندانند بچه‌هایشان به تنهایی یا کلا آنها را ببینند و اگر تحت نظارت والدین به سینما بروند بهتر است. PG-13 می‌گوید که فیلم برای افراد زیر 13 سال مناسب نیست. دو درجه‌ بعدی از حالت راهنمایی خارج می‌شود و منع قانونی داد: R که یعنی افراد زیر 17 سال بدون والدین یا سرپرست حق دیدن فیلم را ندارند و NC-17 که هیچ شخصی زیر 17 سالی نباید این آثار را ببیند. اولین درجه‌بندی‌ها در آمریکا از سال 1986 مرسوم شدند. در ایران اولین فیلمی که درجه‌بندی سنی گرفت «بچه‌های بد» علیرضا داودنژاد(1379) بود

منبع: روزنامه هفت صبح