به گزارش مشرق، مهدی فضائلی- "حجت" در لغت به معنی برهان و دلیل و بینه و آن چیزی است که دعوی بواسطه آن ثابت شود.برخی هم معنی آنرا سبب و موجب تعریف کرده‌اند.
برخی لغت دانان هم "حجت" را آنچیزی دانسته اند که صلاحیت دارد در استدلال بر ضد خصم به آن تمسک و به وسیله آن علیه دیگری احتجاج شود.
هر کدام از این معانی که باشد،حسین بن علی(ع) مصداق تام آن است.
حسین(ع) هم برهان و دلیل است و هم موجب و سبب.حسین(ع) همچنین صلاحیت تمام دارد تا در برابر دشمن و آنچه او مارا به آن دعوت می کند به او احتجاج کنیم.
ما مسلمانان و بخصوص ما شیعیان به استناد منابع اعتقادی و دینی خود و از جمله زیارت جامعه کبیره،حجت های زیادی برای اسلام و تشیع خود داریم اما حسین(ع) رنگ و بوی دیگری دارد و به قول وهب،آن جوان مسیحی در فیلم ماندگار روز واقعه،"همه حجت مسلمانی من،حسین بن علی است!"
در زیارت اربعین نیز میخوانیم:" و جعلته حجت علی خلقک من الاوصیاء"
حسین(ع) چرا و چگونه حجت مسلمانی است؟ پاسخ من به این پرسش از دو منظر است:
نخست،خدایی که حسین و یارانش آنگونه عاشقانه و مخلصانه،همه چیزخود را در راه او فدا کردند حتما" ارزش فدا شدن،پرستیده شدن و بنده او شدن را دارد.
و از منظری دیگر،آن خدایی که توانسته آرمان و راهی را فراروی بشر بگشاید و خدایی که چون حسین بن علی و اصحابش را تربیت کرده،متعالی ترین و زیباترین و مقدسترین خدا و آرمان و راهی است که یک انسان می تواند در آن قدم بگذارد و ارزش نثار کردن هرچیز با ارزشی را داشته باشد.
حسین(ع) مظهر تام و تمام خداوند است چرا که الموءمن مرآت الموءمن و شاید یکی از دلایلی که حسین(ع) را اسرع السفن برای رسیدن به خداوند معرفی کرده‌اند نیز همین باشد!
حسین بن علی،حقیقت نابی است که نه تنها تاریخ را درنوردیده بلکه هرچه زمان می گذرد،شعاع نورش پرفروغ تر و علاقمندان راه و آرمانش پرشمارتر می شوند و چه دلیلی بر این مدعا بهتر و محکمتر از "اربعین"!
1377 سال از واقعه کربلا می گذرد و امروز میلیون ها نفر دلباخته،از ملیت های مختلف، با پای پیاده،بی توجه به سرما و گرما و خطرهای احتمالی، عازم کربلا می شوند تا "لبیک یا حسین" بگویند و ارادت خود را به سیدالشهدا ابراز کنند؛و این جمعیت هر سال که میگذرد بیشتر و بیشتر می شوند.
حرکت اربعین به گفته رهبر فرزانه و حکیم انقلاب اسلامی،"حرکت عشق و ایمان است" چرا که "تفکر اهل بیت و تفکر شیعی،ترکیبی است از عقلانیت و عاطفه،ترکیبی است از ایمان و عشق".
امروز حسین(ع) و آرمان او پیش چشم ماست و دعوت جهانی و ابدی او که در آخرین لحظات حیات مبارکش بر زبان راند،یعنی"هل من ناصر ینصرنی؟" در گوش ما طنین انداز است.
پاسخ به این دعوت حسینی، پاسخی حسینی و زینبی می خواهد و این پاسخ حتما" چیزی جز رفتاری مبتنی بر توحید و برخوردار از صفت عزت و غیرت نیست.
هیچ کس نمی تواند ادعا کند در راه حسین قدم گذاشته و آرمان حسین(ع) را دنبال می کند اما چشم امیدش بدست دشمن باشد و عزت خود را در برابر دشمن نادیده بگیرد.
محال است پوینده راه حسین(ع) غیرت دینی را فدای امیال دنیایی کند و این سخن بلند سالار شهیدان را نشنیده بگیرد که " الا و ان الدعی بن الدعی! قد رکز بین اثنتین ،بین السله و الذله و هیهات منا الذله!..."
وقتی امام خمینی(ره) با همه عظمت عرفانی و عمق تفقه و تفلسف و سیاستمدار بودنش فرمود:" این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته "،باید همه، یعنی دوست و دشمن می فهمیدند که ماجرا چیست!
اگر حسین بن علی(ع)حجت تام خداوند برای برپایی توحید و مبارزه با ظلم و ذلت ناپذیری و عزت طلبی است،بنابراین در کنار تاسوعا و عاشورا،اربعین نیز باید پرشور و شوق انگیز، زنده نگه داشته شود چراکه تعظیم این شعائر ضامن بقای کشور خواهند بود.