اگر به عقب برگردیم؛ روزهایی که عیسی ساوه شمشکی ریاست فدراسیون اسکی را بر عهده داشت به خاطر می آوریم زمانی را که پیست‌های اسکی در اختیار سازمان ایرانگردی و جهانگردی بود. یکی بودن پیست‌های اسکی و هتلهای درون و مجاور آن شرایط خوبی را برای این تفرجگاه های ورزشی فراهم کرده بود تا اینکه با تصویب هیات وزیران وقت پیست های اسکی در اختیار سازمان تربیت بدنی قرار گرفت. این سرآغاز مدیریت کوتاه مدت فدراسیون اسکی بر پیست‌ها بود. مدیریتی که از سال ۸۰ آغاز شد و تنها تا سال ۸۳ ادامه پیدا کرد. در سال نخست مدیریت به صورت پیمانی و در سالهای بعد اجاره از فدراسیون گرفته شد و در نهایت مدیریت پیست‌های اسکی به مزایده گذاشته شد تا فدراسیون برای همیشه این سرمایه های مهم خود را به بخش خصوصی ببازد.
۱۲ سال اداره خصوصی پیست‌های اسکی؛ از فرصت تا تهدید
بیشتر پیست‌های اسکی به شرکت تجهیز و توسعه اماکن ورزشی اجاره داده شد. بحث درآمدزایی و تک قطبی شدن و ورود برخی شرکت های مقطعی برای اجاره پیست های اسکی شرایط نامتوازن و دارای نوسانی را برای این اماکن ورزشی رقم زد. البته در بخش توسعه این پیست ها در برخی موارد اقدامات بسیار خوبی انجام شد ، هرچند گاها همین اقدامات با مشکلات فنی عدیده ای همراه بود. در این بین برخی از این پیست ها حتی میزبانی بین المللی هم داشتند و نظر مثبت فدراسیون جهانی و فدراسیون آسیایی را به همراه داشتند.
شرایط در برخی پیست ها به مراتب بدتر شد. به عنوان مثال شمشک همچون گوشت قربانی شده است که هر ساله در اختیار گروهی قرار می گیرد. بسیاری از دستگاه های آن فرسوده و مستهلک شده و منطقی است که گروه های مقطعی مدیریت در این پیست برای آن دل نمی سوزانند. در دربندسر هم اغلب بومی ها دارای سهام پیست های اسکی هستند و همچون جزیره ای خودمختار در آن رفتار می شود.
اگرچه ورود بخش های خصوصی به ورزش را باید به فال نیک گرفت اما دید صرفا منفعت طلبانه و عمر کوتاه مدیریتی این بخشهای خصوصی، آنها را از فرصت به یک تهدید تبدیل کرده است.
چرا فدراسیون اسکی پیست اختصاصی نداشته باشد؟
فدراسیون اسکی که حالا دیگر رنگ و بوی همگانی ندارد در بخش قهرمانی نیز به توفیقات مطلوبی نرسیده است. اسکی ایران صرف نظر از منظر جهانی، در آسیا نیز حرف چندانی برای گفتن ندارد. علت هم مشخص است، اسکی ایران هرگز برنامه و البته امکانات مناسبی نداشته است. فصل اسکی هم در ایران کوتاه است مثل حالا که حداقل با تاخیری یک ماهه آغاز می شود.
به همه اینها نداشتن یک محل تمرین اختصاصی برای ملی پوشان این رشته را هم اضافه کنید. چیزی که ناصر طالبی رئیس پیشین این فدراسیون از آن به عنوان طرح کمپ تیم های ملی نام برد. کمپی که راه اندازی اش بیشتر شبیه آرزو شد.
فدراسیون اسکی پیست اختصاصی ندارد و نقشش در مدیریت پیست های اسکی هر ساله کمرنگ تر هم می شود. گویا تنها نگارش آیین نامه تخصصی پیست های اسکی در حیطه اختیارات فدراسیون اسکی است. شاید هم مسئولان این فدراسیون برای فرار از مسئولیت های احتمالی به ویژه در هنگام بروز حوادث پیست های اسکی عقب نشینی کرده اند.
اما آنچه مشخص است این فدراسیون با داشتن تنها یک پیست اسکی اختصاصی می تواند هم درآمدزایی کرده و بودجه خود را به صورت خودگردان تامین کند و هم ملی پوشانش را سر و سامان دهد. باید دید عبدی افتخاری رئیس جدید این فدراسیون می تواند پس از ۱۲ سال سنت شکنی کند؟