جیب هام رو پر از مین M14 کرده بودم که گوشه و کنار کار بذارم تا رسیدم به دستشویی ها... عباس گفت: می خواهی چیکار کنی؟ گفتم یه کار بکر. خندید و گفت: ای شیله پیله دار بهشون رحم کن. گفتم عباس اینجا از همه مهمتره. بعثی ها وقتی که وارد مقر می شوند دستپاچه هستند و اول سراغ دستشویی میان و خوب می شه تلفات گرفت... یه مقدار لبه کاسه دستشویی رو بلند کردم چهار تا مین ام 14 زیرش گذاشتم و با احتیاط کاسه دستشویی رو سر جای اولش برگردوندم و گفتم اوس عباس کار تمومه بریم...
من و عباس آخرین نفرهایی بودیم که با مقر شهیدضیایی خداحافظی کردیم... وقتی سرازیری مقر رو تا لب جاده اصلی می رفتیم با شهید عباس بیات زمزمه می کردیم:
اگر بار گران بودیم و رفتیم
اگر نامهربان بودیم و رفتیم

راوی:جعفر طهماسبی