مشرق- همین چند لحظه پیش دستور آغاز عملیات و حرکت به سمت هدف از پیش تعیین شده، داده شد. امروز 31 اکتبر 2014ست. من سرجوخه جاناتان "جونو" میلر از گردان تکاورانِ دریایی(Marines) هستم. ما هم اکنون در حال سوار شدن به تانک­ها هستیم. من پشت تیربار تانک در حال نظاره­ی موقعیّت جنگ و وضعیت نیروهای خودی هستم. فرماندهان جنگی در حال همانگی­های نهایی با نیروهای مختلف نظامی حاضر هستند و ما پشت سر هم پیغامهایشان برای افراد مختلف گروه را شنیده و از موقعّیت دشمن آگاه می­شویم. هلیکوپترها و نیروهای هوایی خودی پی­در­پی از بالای سر ما عبور می­کنند. دود عظیم بسیار زیادی در دوردست مشخص است که نشان از اهدافی است که توسط همین نیروهای هوایی منحدم و بمباران شده­اند. مثل اینکه باید هدایت تانک را من برعهده بگیرم، تا راننده­، تسلیحات تانک را کار بگذارد. ضد هوایی دشمن قصد انهدام نیروهای هوایی ما را داشته و مدام به سمت آنها شلیک می­کند. تانک­های دشمن به ما نزدیک شده و قصد حمله به ما را دارند که دستور حمله­ به آنها داده می­شود و ما موفق می­شویم بدون تلفات و فقط با صدمات اندکی آنها را نابود کنیم. ای وای، چند تانک دیگر، امّا در این دود و خاک اصلاً دیده نمی­شوند. مجبورم از دوربین حرارتی استفاده کنم.

بله بالاخره این تانکها هم منهدم شدند، امّا چند تانک خودی هم نابود شدند. راکت­های دشمن نیروهای ما را هدف گرفته و کمی جلوتر از ما را بمباران می­کنند. مجبورم با دید هوایی و استفاده از پهپادهای خودی گرایِ راکت­های دشمن را به هواپیماها بدهم تا آنها این اهداف را بمب­باران کنند. باز هم باید تانک را هدایت کنم. باز هم یک تانک خودی مورد اصابت موشک قرار گرفت. هم­رزمانم در آن تانک با عجله خودشان را به بیرون پرتاب کردند، خدای من بدنشان آتش گرفته... . چند ترکشِ موشک به تانکِ من هم اصابت کرد. هدف ما عبور از یک پایگاه نظامی و پیشروی به سمت شهر است. ما الان در حال عبور از این پایگاه هستیم، سربازان بسیاری به سمت ما تیر شلیک می­کنند و بعضی هم از ترس در حال فرار هستند. بله، بالاخره، ضد هوایی­ها را زدم، من زدم. افتخارش از آنِ من شد. حالا که نیروهای زرهی دشمن را فلج کردیم کماندوهای رنجر هم خودشان را به ما رساندند. سر رسیدند. شهر تهران از دوردست نمایان است. همه‌ی شهردر حال سوختن است و هواپیماهای ما پی­در­پی در حال بمب­ریزی بر مناطق نظامی آنجاست.

تهران؛ بله درست شنیدید، تهران پایتخت جمهوری اسلامی ایران، مورد هجوم نیروهای آمریکایی قرار گرفته و آنها با هواپیما و تانک خاکِ ایران را مورد تجاوز قرار داده­اند. این قسمتی از سناریویِ مرحله­ی تهرانِ بازی میدان جنگ 3(Battlefiled 3) است که در نمایشگاه سرگرمی­های دیجیتال یا E3(Electronic Entertainment Expo) رونمایی شده است.

ترسیدن

مدتی قبل بود، حدوداً 5-4 ماه پیش بود، که اعلام شد مرحله­ای از بازی میدان جنگ 3 در تهران اتفاق می­افتد.

کلوزویتس می­گفت جنگ ادامه­ی سیاست است. طبق این نظر، ریشه­ی هر جنگی را باید در سیاست دید، حتی اگر این جنگ، یک بازی رایانه­ای باشد. وقتی در بازی مورد اشاره، به مخاطب القاء می­شود که آمریکا به تهران حمله کرده و آن را نابود می­کند، ریشه در تمایل واقعی سازندگان آمریکایی آن در عرصه­ی واقعی سیاست که تهران را نابود شده ببینند. لذا سناریوی این بازی حائز اهمیت است. این دست سناریوها، زمینه­ساز آینده (به گفته­ی بازی مثلاً 2014) هستند آمریکا در این سناریو به مخاطب خود می­فهماند که آمریکا می­تواند و بلکه می­بایست به ایران حمله کند. در این حال بازی­باز وطنی هم به این بازی می­پردازد و اکثراً بی اطلاع در نقش سرباز به وطن خود حمله کرده و آن را نابود...

این سناریو­ها همه برای تبدیل شدن به واقعیت نوشته شده­اند. به این معنی که دشمن برای حمله به کشور­های مختلف به اشخاص و سازمان­های مختلف سفارش نوشتن سناریو­های مختلف را می­دهد. این کار، زمینه­ی روانی لازم برای به واقعیت پیوستن آن سناریوهای خیالی را فراهم می­کند تا همیشه مردم جهان مثلا آماده­ی حمله به تهران باشند تا اگر روزی چنین واقعه­ی رخ داد یا اگر حرفی از آن زده شد، برای مردم جهان امری عادی بوده و بارها و بارها چنان امری را در عالم خیال دیده باشند.

نمونه­ای دیگر از این دست، یکی از کارهای تام کلنسی(TomClancy) یکی از نویسندگان مطرح در سناریو نویسی است که در حال حاضر یکی از برند­های معتبر در صنعت بازی­های ویدئویی می­باشد، که وجود این نام ابتدای هر عنوانی به معنی کیفیت آن عنوان است. یکی از این عناوین تام کلنسی گوست ریکون(Tom Clancy’s Ghost Recon) است که بیشتر به پیش­بینیِ آینده می­پردازد. در نسخه­ی گوست ریکون 2: اوج حمله(Ghost Recon 2: Summit Strike) که در سال 2005 عرضه شده است درگیری­های گرجستان، که در سال 2008 اتفاق افتاد را پیش بینی کرده بود. این مسئله‌ی به ظاهر اتفاقی، نشان از سناریو نویسی وسیع دولت ایالات متحده برای نقش‌آفرینی در صحنه­ی بین­الملل دارد. به بیان دیگر آمریکا با این کار، به خود حق می‌دهد تا برای بسترسازی برای این نقش‌آفرینی، هم مردم خود و هم مردم جهان را با این سناریونویسی‌ها بترساند.

داستان‌ها، فیلم‌ها و بازی­های بسیاری را آمریکا بر علیه کشورهای روسیه، آلمان، ژاپن ساخته است امّا با اینکه این سه کشور خصوصاً ژاپن در صنعت بازی­های ویدئویی قوی هستند امّا عکس­العملی بر علیه این آثار نشان ندادند، شاید هم جرأت این کار را نداشته‌اند!

این اتفاق به طور ناجوان­مردانه­تری چند سالی­ست که علیه مردم افغانستان و عراق در حال رخ دادن است. این کشورها در چنان بازی­هایی، عقب­مانده، فقیر و تروریست معرفی می­شوند.

حق محفوظ(اعتراض)

چنانچه در آخرین شماره از بازی مدال افتخار(Medal of honor) شاهد بودیم، تنها و تنها به این دلیل که در یکی از مراحل این بازی به شکست سربازان آمریکایی و انگلیسی پرداخته می­شد(که اتفاقاً این مرحله بر اساس واقعیت هم بوده است)، ابتدا خانواده­ی سربازان کشته شده در افغانستان به اعتراض پرداختند، سپس وزارت خارجه­ی انگلیس به شرکت سازنده اعتراض کرده و با تهدید به اینکه از انتشار بازی جلوگیری خواهد شد، از الکترونیک آرتز(که اتفاقاً ناشر این بازی هم بود) خواست، این مرحله از بازی را حذف کند. سرانجام با همه­ی فشارها این مرحله حذف شد، امّا برای جریمه هم که شده از عرضه­ی بازی در بعضی فروشگاه­های زنجیره­ای عرضه­ی بازی، ممانعت به عمل آمد. این نشان از آن است، که بازی، بر خلافِ نامِ آن، چنان مهم است که مقامی مثل وزیر امور خارجه­‌ی انگلیس، در محتوای آن دخالت کرده با تهدید حرف خودش را به کرسی می­نشاند و بار دیگر نبود آزادیِ‌ بیان را به اثبات می­رساند.

برای ما نیز چنان حقی محفوظ است. حال چرا ما این کار را نکنیم. اعتراض و حقِ اعتراض، حقِ محفوظی است که اگر از آن استفاده نشود، حتی اگر قدرتی مثلِ روسیه را هم در عرصه‌ی سخت داشته باشید باید بنشینید و سناریو‌پرازی نرم دشمن را نظاره کنید. در همین بازیِ ندای وظیفه: جنگ افزار مدرن 2 (Call of duty: modern warfare 2) برای روسیه به عنوانِ کشوری مهاجم به امریکا سناریوپردازی شد و امریکا تا توانست در این بازی خود را مظلوم نشان‌ داد. در یکی از مراحِل بازی، بازی‌باز باید در نقشِ یک رنجر در ارتش امریکا، در کوچه پس کوچه‌های واشنگتن و در دالان‌های کاخ سفید با سربازانِ روسی به جنگِ تن به تن می‌پرداخت و از امریکای موردِ تهاجم قرار گرفته در مقابل روسیه‌ی مهاجم دفاع می‌کرد! روسیه نه تنها هم واکنشی به بازی نشان نداد بلکه ولادیمیر پوتین رئیس جمهور سابق روسیه از بازی تعریف و تمجید کرد و سازنده­گان هم از خدا خواسته قرار است این اتفاق را در جنگ افزار مدرن 3 برای تمامِ جهان تکرار کنند و روسیه در این بازی آتش جنگ جهانی‌ سوم را خواهد افروخت.

برای اینکه بلای روسیه بر سرِ ما نیاید باید دست به اعتراضی وسیع بزنیم. وسعت این اعتراض باید در سطح اعتراض به تغییر نام خلیج فارس باشد و این اعتراضِ گسترده در محیط وبلاگ­ها، سایت­های خبری، روزنامه­ها و مجلاتِ بازی دنبال شود. جماعتِ‌ بازی‌بازِ‌ وطنی باید جای بحث بر روی اینکه آیا میدان جنگ 3 بهتر است یا ندای وظیفه: ابزار مدرن جنگ 3، کمی به محتوا و سناریوی این بازی‌ها دقت کنند و به رگِ غیرتشان بر بخورد! به این بحث بیشتر پرداخته شود. شاید کمی باید از دشمن یاد بگیریم. دشمنی که به کمتر از حذفِ یک مرحله از بازی، آن‌هم در سطحِ‌ وزارتِ امور خارجه رضایت نمی‌دهد!

در چنین وضعی،‌ هم باید به سناریو‌پردازان و نویسندگانِ این بازی اعتراض کرد، هم به کمپانی EA و هم به دولتِ‌ امریکا، که چرا به خودشان حق ساخت چنین بازی را داده‌اند، باید طوری اعتراض کنیم. این اعتراض می‌تواند به صورتِ جدی در جوامع بین­الملل مطرح گردد.

حقِ ترساندن

این بازی سناریوی کاملی برای حمله به ایران است، که در قالب یک بازی به بازی­باز اجازه­ی حمله­ و تجاوز به خاک ایران را می­دهد. این بازی و سناریوی آن آنقدر برای سازندگان مهم است که سفارش نوشتن یک کتاب درباره­ی بازی را به تهیه کنندگی ندی مک نب و پاتریک بَچ داده­اند. از میان این دو نفر ندی مک نب یکی از رمان‌نویس‌ها و عضو سابق گروه SAS می باشد که در چندین عملیات نیز شرکت داشته است. امّا سوال مهم این است؟ چرا ما نباید برای چنین پروژه­هایی هزینه و بودجه­ی ملّی بگذاریم و طرح حمله به آمریکا را در قالب بازی منتشر کنیم؟ وقتی آلمان، روسیه و ژاپن از آمریکا برای این سناریوپردازی شکایت نمی­کنند، ما هم نباید شکایت کنیم؟

نقشه‌ی حملات خیالی و واقعی امریکا به کشورهای مختلف در عرصه‌ی بازی‌سازی

ممکن است در نهایت کمپانی‌ سازنده با این توجیه که این بازی بر اساسِ‌ یک سناریوی خیالی ساخته شده، از زیر بار این اتهام فرار کند اما یک حقِ محفوظ را برای ما باقی خواهد گذاشت.

کارِ دیگری که باید صورت گیرد این است که، تا می­توانیم از این سناریوهای خیالی(!) نوشته و دست به ساخت پروژه­های ساخت ملّی در حوزه­ی بازی فیلم، یا حتی داستان و رمان، بزنیم.

آنها در غالبِ سناریوپردازی‌ به خود حق همه چیز را می­دهند، حق حمله، حق ترساندن، حق نفوذ، حق تجاوز به خاک، امّا این چرا از سوی ما نه؟!

در پایان باید اشاره کرد که این بازی اگر با اعتراض مواجه نشود، دشمن خیال بد می­کند. مطمئن باشید این بازی حداقل کارش این است که مخاطب ایرانی را بسنجد که چقدر به خاکش عِرق دارد اگر اعتراض کرد که نشان دهنده­ی غیرتش است که همیشه به آن معروف بوده در دنیا؛ اگر هم اعتراض نکرد بیگانه فردا روزی را برای خود متصور می­شود که حمله کرده به این خاک و خواهد گفت که ساختیم بازی را و استقبال هم شد و غیرت هم گذشت دورانش...

ردیف	نام بازی/ کشورهای مورد هجوم		کشورِ‌ مهاجم	آلمان(نازی‌ها)	آمریکا	ایران	ژاپن	روسیه
01			آمریکا				*
02			آمریکا
03			آمریکا
04			آمریکا				*	*
05			آمریکا			*
06			آمریکا	*				*
07			آمریکا	*				*
08			آمریکا	*
09			آمریکا	*
10			آمریکا					*
11			آمریکا	*			*	*
12			روسیه		*			*
13		آمریکا		*				*
14		روسیه			*
15			آمریکا	*
16			آمریکا	*
17			آمریکا	*
18			آمریکا	*
19			آمریکا					*
20			آمریکا	*
	مجموع			12	2	1	3	8