به گزارش مشرق، مسابقات جهانی کشتی آزاد در شرایطی شب گذشته با عنوان نهمی تیم ایران پایان یافت که نتایج ضعیف آزادکاران و کسب تنها یک طلا توسط ستاره تیم محمد طلایی یعنی حسن یزدانی با انتقادات زیادی همراه شده است. اگر جوانگرایی هم صورت بگیرد باید به گونه‌ای باشد که تیم ملی مسابقات جام جهانی سال آینده را به دلیل ایستادن در رتبه نهم از دست ندهد. در واقع تیم ملی پوست اندازی کرد اما پوست‌مان را کَند.
هرچند تیم ملی کشتی آزاد کشورمان نفرات سرشناسی مانند حسن رحیمی، کمیل قاسمی، رضا یزدانی، سید احمد محمدی و حتی مسعود اسماعیل‌پور را در پاریس در خدمت نداشت و با تیمی جوان راهی فرانسه شده بود اما باز هم شاید این دلیل محکمه پسندی برای نتایج ضعیف تیم ایران نباشد.
کشتی‌های ضعیف مصطفی حسین‌خانی، میثم نصیری، پیمان یاراحمدی و بهنام احسان‌پور که در سال‌های اخیر به تعدد اتفاق افتاده و اعتماد کادرفنی به نتایج انتخابی تیم ملی بی‌تردید یکی از دلایل اصلی عدم نتیجه‌گیری کشتی آزاد است. هرچند در این بین عدم حضور رسول خادم در کنار تشک بعد از چند سال درگیر بودن در کار فنی نیز مزید بر علت شده تا نتایج عجیبی در فرانسه رقم بخورد.
نهمی تیم ایران جایی دردناک‌تر می‌شود که متوجه می‌شویم در جام جهانی 2018 هم تیم ایران غایب است و البته بعد از سال 1993 دیگر این اتفاق برای کشتی آزاد ایران رخ نداده و بعد از 24 سال بار دیگر نقطه سر خط و آزادکاران بین غول‌های کشتی جهان سرافکنده شده‌اند. کشتی‌های پر ایراد نفرات پر مدعایی که تنها در داخل خوب هستند و در کشتی‌های خارجی حرفی برای گفتن ندارند نیز یکی از عواملی است که می‌توان به آن توجه داشت و کادرفنی باید فکری به حال این موضوع کند تا در فاصله 3 سال مانده تا مسابقات المپیک 2020 با رفع نواقص تیمی یکدست را راهی توکیو کنیم.
نتایج آزادکاران به قدری دور از انتظار بوده که حتی رئیس فدراسیون کشتی نیز به این نتایج واکنشی جدی نشان داده و اعلام نارضایتی از کادرفنی داشته اما به واقع کادرفنی در این شکست تا چه اندازه سهیم است؟ کادری که یک سال است سایه خادم را بالای سر خود نمی‌بیند و ترک عادت کرده و البته با دستانی خالی و با تکیه بر انتخابی تیم ملی به جز یک وزن در مسلخ پاریس گرفتار شد.
با کدهایی که رسول خادم در مصاحبه خود داده باید در انتظار پوست اندازی جدیدی در تیم ملی باشیم، جایی که نفراتی مانند یاراحمدی، احسان‌پور و نصیری سال‌هاست کسب تجربه می‌کنند اما از این تجربیات گران بها را در داخل برابر رقیبان بهره می‌برند و هیچ تاثیری در جایگاه بین المللی آنها ندارد تا نام ایران از بین بزرگان جهان خارج شود.
در مسابقات جهانی امسال و در پاریس به جز حسن یزدانی که کلاسی فراتر از کشتی ایران داشته و دارد و باید این شرایط حفظ شود سایر نفرات عملکردی دور از انتظار داشتند و اینکه به چه دلیل به یکباره چنین اتفاقی برای نفرات رخ می‌دهد نیاز به نقدی فنی و کارشناسانه از سوی کادرفنی، شورای فنی و حتی کشتی‌گیران دارد. هرچند از شورای فنی که تنها به دنبال حضور در جلسات و تایید تصمیم‌گیری‌ها است بعید است آبی گرم شود.
اطری، عطری از رحیمی نداشت!
در وزن نخست کشتی آزاد تیم ایران پس از سال 2009 به جز رحیمی دیگر کشتی‌گیری را در ترکیب خود در این وزن قرار نداده و در اولین مسابقاتی که حسن رحیمی به دلیل مصدومیت حضور نداشت، نتیجه‌ای بد رقم خورد. مسابقات امسال در وزن نخست به دلیل کوچ نفرات نامدار به وزنی بالاتر از سطحی پایین برخورددار بود و بسیاری انتظار داشتند که اطری جوان خودی نشان دهد اما اطری هیچ نشانه‌ای از رحیمی نداشت و به راحتی با ابخت کنار آمد تا تنها نامی از خود در این وزن در تاریخ به جا بگذارد.
خالی بودن وزن نخست سال‌هاست که از سوی اهل فنی تذکر داده می‌شود اما کادرفنی نیز عاجز بوده و میدان دادن به هیچ کشتی‌گیری عاملی برای تحریک وی برای سوق دادن به سوی قهرمانی و قواره قهرمان بودن نیز نشده است. سرمستی و اطری و سایر نفرات این وزن فاصله زیادی با رحیمی و نفرات اول جهان دارند و باید چاره‌ای دیگر اندیشید.
احسان‌پور، ناتوان و بی‌توان
در وزن 61 کیلوگرم بهنام احسان‌پور گویا آمده تا تنها مسعود اسماعیل‌پور را از دوبنده تیم ملی دور کند. احسان‌پور برای سومین سال راهی مسابقات جهانی شد اما بازهم نتوانست خوب کار کند. کادرفنی پس از این همه سال ناکامی باید زودتر به این فکر فرو می‌رفت که احسان‌پور توان مبارزه در وزن قانونی را ندارد و این کاهش وزن تاثیر مستقیمی روی کشتی‌های او می‌گذارد. هرچند دیگر کشتی‌گیر این وزن یعنی صادقی نیز شرایطی مشابه را تجربه می‌کند اما شاید میدان دادن به اسماعیل‌پور که نقره جهان را نیز دارد می‌توانست در این مقطع کمک حال کادرفنی و تیمی جوان که سردار نداشته باشد.
نصیری، فوق تخصص در باختن
میثم نصیری که سال‌هاست ادعای حضور در این وزن و مدال گرفتن را دارد، مانند احسان‌پور در وزن قانونی خوب عمل نمی‌کند و پس از حذف در المپیک مشخص بود که وی توانی بیش از این را ندارد اما بازهم همان انتخابی و اتکا به نتایج آن باعث شد کادرفنی چاره‌ای جز انتخاب وی نداشته باشد. نصیری در جام جهانی معمولا نتایجی دور از انتظار و البته بسیار درخشان را کسب می‌کند اما در مسابقاتی به این شکل معمولا بازنده‌ای بزرگ است.
نبود سید احمد محمدی که کلاسی به مراتب بالاتر از نصیری دارد می‌توانست به کادرفنی کمک شایانی کند اما مصدومیت در این وزن نیز دستان کادرفنی را بست تا به همان نصیری اکتفا کنند. نکته‌ای که بسیاری از آن غافل شده‌اند افزایش وزن برخی کشتی‌گیران است که با درایت کشتی‌گیران و البته کادرفنی در مسابقات جهانی برای بسیاری از کشورها تبدیل به یک پوئن و حتی طلای جهان شد. حضور استابلر یا یزدانی و حتی چامیزو در وزنی بالاتر منجر به طلایی مجدد برای کشورها شد اما اینکه چرا نصیری نباید به وزنی بالاتر برود یا احسان‌پور به وزنی بالاتر رفته تا با توانی بیشتر صاحب مدال شوند و تا المپیک در وزن خود جا بیفتند، نکته‌ای است که تنها برای حسن یزدانی اعمال شده و نتیجه آن نیز مثبت بوده است. خادم می‌توانست با درایتی مثال زدنی در برخی اوزان چنین قواعدی را ایجاد کند تا هرچند امسال نتیجه‌ای حاصل نشود اما برای سال‌های آینده کشتی‌گیری بدون مشکل وزنی در اختیار کادرفنی و تیم ملی باشد.
حسین‌خانی، مقهور بی‌دقتی
مصطفی حسین‌خانی پس از حسن یزدانی شایسته‌ترین آزادکاری بود که می‌توانست به راحتی راهی فینال شود اما او نیز مقهور بی‌دقتی و شاید کوچینگ ضعیف شد و در نهایت در کمتر از چند ثانیه نه تنها از مدال جهانی فاصله گرفت بلکه تیم ایران را نیز مقهور کرد تا نتایج بدتر از قبل شود.
دارنده مدال برنز جهان با تجربیات گرانی که از حضور در مسابقات جهانی داشت می‌توانست عملکردی بهتر داشته باشد و حتی جواب اعتمادی که به وی شده بود که جایگزین داداش‌پور شود را نیز بدهد اما گویا آه داداش‌پور دامان برنزی تیم ایران را گرفت و او نیز دستش از مدال کوتاه ماند.
یاراحمدی، بی‌جان و بدون مایه
پیمان یاراحمدی در نگاه اول از لحاظ بدنی یکی از بهترین و خوش استایل‌ترین کشتی‌گیران جهان است. او در انتخابی تیم ملی نیز برابر حریفان با قدرت اول شد اما بازهم مانند قبل در برابر حریفان عاجز بود تا وی نیز یکی از بدترین کشتی‌گیران تیم محمد طلایی باشد.
یاراحمدی نسبت به قبل هیچ پیشرفتی نداشته و بدتر از قبل نیز شده و پر انتقادترین کشتی‌گیر تیم ایران بود که جای هیچ بحثی را باقی نگذاشته است. در این وزن پس از افت باروس در گذشته و البته کوچ یزدانی به وزنی بالاتر، بازهم اعجوبه آمریکایی جان گرفته و چهارمین طلای جهانی خود را بدست آورد. البته روس‌ها دارنده مدال نقره المپیک و حتی سارگوش را کنار زدند و تسابالوف قهرمان جهان را به وزنی بالاتر آوردند تا شاید به مرور زمان تا المپیک موی دماغ باروس وسایر کشتی‌گیران این وزن باشد.
برخلاف گذشته دیگر در این وزن جدالی جذاب در داخل نداریم و یاراحمدی در وزنی که مدعی نداشته اول شد تا اختلاف سطح فاحش خود با نفرات خارجی را در مسابقات جهانی به رخ بکشد.
یزدانی، اعجوبه ایرانی
حسن یزدانی آبرودار کاروان ایران در پاریس یود. یزدانی جایی برای تعریف نگذاشته و شاید بی‌نقص‌ترین کشتی‌گیر جهان باشد. او در کمتر از چند ماه تمام نواقص خود نسبت به جام جهانی را برطرف کرد تا در جهان نیز آبرودار باشد. او طلای المپیک را داشت اما طلای جهانی شیرینی دیگری دارد که آن نیز نصیب یزدانی شد. در واقع یزدانی تافته جدا بافته است.
هرچند وزن 86 کیلو نسبت به قبل کم فروغ‌تر بود اما یزدانی با نبوغ خود نشان داد که حالا حالاها می‌تواند در تیم ایران و کشتی آزاد دنیا بدرخشد.
محمدی، یک شوخی ساده!
امیر محمدی نیز در مسابقات جهانی عملکردی دور از انتظار داشت. هرچند کادرفنی برای المپیک ریو نیز روی وی حساب باز کرده بود اما محمدی نشان داد که لایق چنین اعتمادی از سوی کادرفنی نیست و شاید رضا یزدانی مصدوم با همان پایش در این مسابقات نتایجی بهتر کسب می‌کرد.
محمدی که با جوانی نیز فاصله دارد در نخستین حضورش در مسابقات جهانی نشان داد که شاید دیگر دوبنده تیم ملی نصیبش نشود و البته کادرفنی نیز بی شک پس از این نمایش ضعیف به وی اعتماد نخواهد کرد. محمدی برابر رقیبانی شکست خورد که فاصله زیادی حتی با گلیج و شهبازی جوان دارند و اعتماد به این جوان‌ها و حتی دور زدن انتخابی تیم ملی در این وزن می‌توانست برای کادرفنی راحت‌تر از کسب چنین نتایجی می‌بود.
محبی در مسیر قاسمی
یدالله محبی شاید تنها کشتی‌گیری بود که به عدم اعتماد به نفس، تجربه و جوانی خود باخت. وی در انتخابی تیم ملی کمیل قاسمی مصدوم را کنار زد اما شاید این مسابقات برای وی دستاوردی بزرگ باشد که در آینده بتواند از آن به بهترین نحو استفاده کند. هرچند او هنوز هم با کمیل قاسمی فاصله زیادی دارد اما جوانی او می‌تواند پوئن مثبتی باشد تا کادرفنی در آنیده روی وی حساب باز کند.
محبی عملکرد خوبی نداشت اما به واقع کم نگذاشت و نشان داد که لیاقت دوبنده تیم ملی را دارد و باید با استفاده از این تجربه گرانبها در آینده به فکر مدال المپیکی نیز باشد.