حکایت حضور زنان در ورزشگاه‌ها و تماشای مسابقات ورزشی دیگر به موضوعی لوث تبدیل شده است. این ماجرا که تا چند سال پیش حتی به ذهن بسیاری از خانم‌ها هم خطور نمی‌کرد و در عمل به عنوان یکی از موضوعات دسته چندم اجتماعی است به مدد یک پروپاگاندای تمام‌عیار رسانه‌ای به مطالبه قشر خاصی از زنان تبدیل شده است؛ زنانی که نداشتن دغدغه‌هایی همچون دغدغه معاش، ‌بیمه و آینده یا مسئولیت‌های اجتماعی و خانوادگی آنقدر برایشان فرصت باقی گذاشته تا متوجه شوند مجوزی برای حضور زنان برای تماشای بازی‌های ملی در ورزشگاه‌ها وجود ندارد. قاطبه جامعه زنان آنقدر دغدغه دارند که شاید تاکنون و تا پیش از موج‌سازی‌های رسانه‌ای، اصولاً به موضوعی نظیر حضور در ورزشگاه برای تماشای مسابقات ورزشی فکر هم نمی‌کردند، چه رسد به اینکه چنین موضوعی در فهرست مطالباتشان قرار بگیرد. ماجرای بازی اخیر ایران سوریه موجب شده تا یکبار دیگر این موضوع به مدد رسانه‌های همسو با دولت به صدر اخبار بیاید تا بدانجا که شهیندخت مولاوردی دستیار ویژه رئیس‌جمهوری در امور حقوق شهروندی در صفحه توییتر خود به ماده 89 منشور حقوق شهروندی اشاره کرد و نوشت: حق همه شهروندان، به ویژه زنان است که به امکانات ورزشی و آموزشی و تفریحات سالم دسترسی داشته باشند و بتوانند با حفظ فرهنگ اسلامی- ایرانی عرصه‌های ورزشی ملی و بین‌المللی حضور یابند. جالب‌ترین نکته موجود در ماجرای ورود زنان به ورزشگاه‌ها بی‌تفاوتی زنان به حضور در مسابقات ورزشی زنان است. مهدی محبی، قائم مقام انجمن آسیب‌شناسی ایران در این باره معتقد است:‌مسئله ورود خانواده‌ها و زنان به ورزشگاه یک مسئله دست‌چندم اجتماعی است که متأسفانه با برخی رفتارها برجسته می‌شود. وقتی ما حق را ادا نمی‌کنیم و مرتب جلوی حق مانع ایجاد می‌کنیم موضوع را در جامعه پررنگ‌تر می‌کنیم. وی در عین حال می‌گوید: درست است که ورزشگاه‌ها دارای ناهنجاری‌هایی هستند، اما آیا همه افرادی که وارد ورزشگاه می‌شوند فعالیت‌های ضد ارزشی و فرهنگی دارند؟ بی‌شک زمانی که یک مرد با زن و فرزند و خواهرش به ورزشگاه می‌رود ناهنجاری از خود بروز نمی‌دهد. با این وجود، در حال حاضر اعضای فراکسیون زنان خانه ملت همان خانم‌هایی که سن بازنشستگی پیش از موعد زنان را از 42 سال به 50 سال رساندند و به رغم رکوردداری مجلس دهم با حضور 17 زن هنوز خروجی مثبتی برای زنان نداشته‌اند، به ماجرای ورود زنان به ورزشگاه که می‌رسد فعال می‌شوند. یکی از این زنان نماینده، سید فاطمه حسینی است. پیش از این با نطقی جنجالی در حمایت از حقوق نجومی پدر و صرافی شوهرش در خانه ملت و در صحن عمومی مجلس که اداره هر دقیقه‌اش 300 میلیون تومان هزینه بر می‌دارد، به مردم اعم از زن و مرد معرفی شد. البته نه به عنوان نماینده مردم بلکه به عنوان دختر صفدر حسینی! اینبار وی دست به قلم شده و در نامه‌ای خطاب به سلطانی‌فر، وزیر ورزش و جوانان در این خصوص می‌پرسد: «تا کنون در راستای فراهم نمودن شرایط مطابق با موازین اسلامی و در شأن بانوان کشورمان جهت حضور در ورزشگاه برای تماشای رقابت‌های ورزشی چه برنامه‌ریزی و اقدامی صورت گرفته است؟» ابتکار در عین حال به نظرات دیگر دولت زنان و زنان خانه ملت هم در این مورد اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد: «اختلاف‌نظرهایی در این زمینه وجود دارد، اما نباید فراموش کرد که حضور و ورود به ورزشگاه‌ها برای قشری از خانم‌ها بسیار مهم است و باید به نظر این قشر احترام گذاشته شود، حتی اگر تعداد محدودی از جامعه باشند. ضمن اینکه نظر دولت تدبیر و امید در این قضیه کم و بیش مشخص بود و هست زیرا حضور بانوان همراه با خانواده‌های خود می‌تواند فضا را تغییر دهد و لزوماً نباید جنبه منفی مسئله دیده شود. »

ابطال بلیت زنان ایرانی برای تماشای بازی ایران و سوریه و راه دادن زنان سوری برای تماشای این مسابقه، هر چند نشانه ضعف تدبیر و مدیریت وزارت ورزش و جوان بود، اما درست در لحظاتی که تعداد کمی از زنان برای از دست دادن این مسابقه دغدغه داشتند، ‌زنان سرپرست خانوار دغدغه‌شان نان شب فرزندانشان بود و ‌آینده مبهم و بی‌پشتوانه دغدغه زنان خانه‌داری که 15 سالی می‌شود، چشم انتظار حمایت بیمه‌ای هستند.

منبع: روزنامه جوان