به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، نوید صفری یکی از مستشاران زبده نظامی ایران در سوریه بود که بعد از مدتها حضور مجاهدانه و مستشاری در مناطق مختلف سوریه برای دفاع از حریم اهل بیت علیهم السلام چندی پیش در عملیات آزادسازی شهر البوکمال در استان دیرالزور سوریه به شهادت رسید.نوید صفری متولد 16 تیرماه 1365 بود. او یکی از پاسداران مستشار در سوریه و از دوستان و همرزمان نزدیک شهید سعید علیزاده و شهید رسول خلیلی بود. شهید صفری که به تازگی ازدواج کرده بود در 18 آبان ماه سال 96 در صحرای المیادین در استان دیرالزور سوریه در سن 31 سالگی به فیض شهادت رسید. پیکر مطهر او چندی بعد طی عملیات تفحص کشف و به کشور بازگشت. دوستان شهید نوید صفری توصیفات خواندنی از این شهید والامقام دارند.
سال 94 وارد جبهه‌های سوریه شد/از همان اول روحیه شهادت طلبی داشت
محمد نجفی از دوستان شهید در مورد آشنایی‌اش با شهید صفری می‌گوید: از بچگی با هم در یک محل بزرگ شدیم. در یک مدرسه درس خواندیم. دو سال من از او بزرگتر بودم. از دوستان پای کار مسجد بود. این اواخر هم چند سالی بود که جزء بچه‌های پاسدار شده بود. سال 94 وارد جبهه‌های سوریه شد. شهدا همه گلچین می‌شوند و نوید هم مثل بقیه شهدا از همان اول روحیه شهادت طلبی داشت. یک الگو برای بچه‌های بسیج پایگاه شهید شیرین بیان بود. در کارهای خیر پیشقدم بود و تلاش می‌کرد برای بچه‌هایی که دنبال کار بودند کاری دست و پا کند.
او ادامه می‌دهد: اکثر مواقع اصلا صحبت نمی‌کرد. به خصوص در مورد کارهایش در سوریه سکوت خاصی داشت. یک بار یادم هست دیدم داخل مسجد نشسته است. چند وقت قبلش خوابی در موردش دیده بودم. از او پرسیدم: «کی رسیدی؟» گفت: «یک هفته ای است از سوریه آمده‌ام.» گفتم: «خواب دیدم مجروح شده‌ای؟» گفت: «چطور؟» گفتم: «خواب دیدم ران پای راستت مجروح شده است.» توجهش جلب شد و گفت: «خوابت را از ابتدا برایم بگو.» می‌خواست بداند آخر خوابم شهید شده است یا نه. گفت: «من لایق شهادت نیستم.» گفت:«دقیقا از همین ناحیه ران پای راست به من ترکش اصابت کرد و مجروح شدم.»
همه حرفش هم با ما این بود که دعا کنید من شهید شوم
سید مجتبی کیایی یکی دیگر از دوستان شهید ، در گفتگو با تسنیم نوید صفری را توصیف کرده و می‌گوید: من دوست 15 ساله آقا نوید هستم. در مسجد با ایشان آشنا شدم. در بسیج محل مسئول نیروی انسانی بود. چند سالی هست که با هم یک روضه هفتگی منزل آقای رسولی راه انداخته‌ایم. که من و ایشان و آقا مرتضی از بنیان گذاران این روضه بودیم. تقریبا هر هفته با هم روضه می‌خواندیم. گاهی با هم در تلگرام هماهنگ می‌کردیم که امشب از چه کسی روضه بخوانیم. هر هفته دور هم جمع می‌شدیم و زیارت عاشورا و روضه خوانی داشتیم. بعدش نوید از خاطرات سوریه برایمان تعریف می‌کرد.
او ادامه می‌دهد: خیلی مقید بود که شب‌های جمعه دعای کمیل حاج منصور را در حرم شاه عبدالعظیم(ع) حضور داشته باشد. با هم خیلی مزار شهدا می‌رفتیم. همه حرفش هم با ما این بود که دعا کنید من شهید شوم. آنقدر هم پیگیری کرد و در روضه‌ها خواست تا به آرزویش رسید.
کروکی محل تدفینش را کشیده بود
کیایی از علاقه شهید نوید صفری به شهید خلیلی چنین می‌گوید: یکی از مطالب خیلی خاصی که زیاد از آن روایت می‌کرد، علاقه خیلی شدیدش به شهید رسول خلیلی بود. در وصیت نامه‌اش هم که چند روز پیش خواندیم خیلی اصرار داشت که من را در کنار شهید خلیلی دفن کنید. یک کروکی هم کشیده که دقیقا فلان جا من را دفن کنید. عقدش هم بالای سر شهید خلیلی خوانده شد. عکس‌هایش موجود است عکس پروفایلش این شهید بود و خاطراتش همه از شهید خلیلی بود.
او همچنین به خاطره‌ای با شهید علیزاده اشاره کرده و می‌گوید: یادم هست یکی از خاطراتی که از سوریه تعریف می‌کرد این بود که مادر شهید سعید علیزاده به او گفته بود یا شهید شد بیا و یا سالم برگرد و جانباز نشو. سعید علیزاده هم جانباز شده بود و قبل از اینکه دوستانش بالای سرش برسند تکفیری‌ها او را به رگبار بسته و به شهادت رسانده بودند. نوید بالای سرش بود که می‌گفت: «من گفتم مادرت دوست ندارد اینطوری بروی، برای همین شهیدت کردند.» دستش را گرفته بود و گاهی می‌خندید و گاهی گریه می‌کرد.
دوست شهید صفری از نحوه شهادت او چنین می‌گوید: در زمان شهادت نوید، رزمنده ایرانی دور و برش نبوده که روایت دقیقی از شهادتش داشته باشیم اما آن چیزی که گفته می‌شود این است که بچه‌های سوریه تعریف کرده‌اند که نوید و یکسری از بچه‌های سوریه در محاصره بودند، وقتی از محاصره در آمدند به سمت البوکمال در حال پیشروی بودند که تیر خورده و به شهادت می‌رسند. یکسری دیگر هم گفتند که وقتی نوید تیر خورد شهید نشد، به اسارت درآمده و در اسارت شهید شد. دقیق نمی‌دانیم چه شده است. سوری‌ها پیکر او را بعد شهادت دفن می‌کنند. منطقه که آزاد شد. چند روز گذشته بود که پیکر نوید را تفحص کرده و باز می‌گردانند. تقریبا از اربعین دیگر از نوید بی خبر بودیم و زمزمه شهادتش پخش بود.
جنگیدن با داعش مردانگی می‌خواهد/نوید به خواسته‌اش رسید
کمیل شاهینی یکی دیگر از دوستان شهید نوید صفری است. او در گفتگو با تسنیم از صمیمیتش با شهید چنین می‌گوید: یک رفیق صمیمی بود که هر روز همدیگر را می‌دیدیم. یک ماه آخر زیاد از او خبر نداشتم وقتی خبر شهادتش را شنیدم شوکه شدم. حول و حوش 20 یا 30 سال است که مراسم هیأت دارم. برایش شب اربعین پیام دادم که مراسم داریم و نمی‌دانستم آن موقع شهید شده. یکی از اخلاق های جالبی که داشت این بود که هر موقع حرف هیأت خانه ما می‌شد، می‌گفت: «کمیل پول لازم نداری؟ می‌خواهم من هم کمی سهیم باشم.»
او ادامه می‌دهد: با هم هیأت می‌رفتیم. بچه‌ها می‌گفتند می‌دانستیم نوید شهید می‌شود. وقتی می‌آمد همیشه در حال زحمت کشیدن بود. هیچ وقت عصبانیت و بد اخلاقی از او ندیدم. همیشه شوخ طبع بود. ما همیشه می‌گفتیم پایگاه بسیجمان که به نام شهید شیرین بیان است یک شهید دیگر هم کم دارد. این‌ها مرد راه بودند و ما نبودیم. جنگیدن با داعش مردانگی می‌خواهد که آدم از تمام زندگی‌اش بگذرد. نوید چند ماه بیشتر نبود که عقد کرده بود. به آن چیزی که می‌خواست رسید.