اینکه مسئولان تراز اول یک کشور داوطلبانه می پذیرند پای در میدانی بگذارند که بسیاری از آنچه باید بشنوند عاری از حقیقت و بعضا تهمت و غیر واقعی است  فقط در ایران عرف است و البته باید باشد.

همین ایرانی که علیرغم این، هر روز از ستم  غرب و پرستیژ  خواهان نقاد داخلی، تازیانه های اتهام استبداد را بر بدن خود  حس می کند.

از بسیجی تا روشنفکر نقاد شده اند و بر اساس"شنیدها "لب به سخن می گشاید و با عتاب و تشر به میهمان، از محیط کف و سوت می گیرندو از میهمان در حال محاکمه خود لبخند می شنوند.

اما همچنان نظام ما ضد آزادی است و اگر هزاران جلسه مشابه هم باشد باز هم ضد آزادی است.

می دانید چرا؟ چون الگوها و استانداردهای حیات سیاسی-اجتماعی غرب را برسمیت نمی شناسد و تا تسلیم نشود ما همچنان محور استبداد داخلی، شرارت و حمایت از تروریسم  خارجی هستیم.رضایت از ما به عدم ما بستگی دارد و تمام.