سرویس ورزش مشرق - در چارچوب رقابت‌های قهرمانی جام ملت‌های آفریقا و در دیدار فینال، مراکش در ورزشگاه محمد، شهر کازابلانکا به مصاف نیجریه رفت و با برتری 4 بر صفر مقابل حریف نامدار خود برای نخستین بار قهرمان قاره سیاه شد. برای مراکش میزبان حدراف 45 و 64 و  ال کارتی 61  و ال کعبی 73 گلزنی کردند. از دقیقه 48 نیجریه با اخراج انجی موسز 10 نفره بازی را دنبال کرد.

مراکش البته مراکش اصلی نبود و ماجرا از همین‌جا آغاز می شود، کارشناس مراکشی در بین دو نیمه مستقر در تلویزیون آفریقاآنلاین به این نکته اشاره کرد و گفت: این تازه تیم دوم مراکش است، تیم اصلی بهتر از این است، کسی باورش می شود این تیم از گروه خودش در جام جهانی صعود نکند؟

در این دیدارها مراکش میزبان مسابقات بود و این تیم به نوعی تیم دوم مراکشی ها به شمار می آمد، فراموش نکنیم که در جام جهانی این مراکش زهردار و آماده و خطرناک با کشورمان در گروه B همگروه است.

این رقابت ها در سطح قاره آفریقا در درجه دوم قرار دارند و با مسابقات جام ملت های آفریقا تفاوت دارد زیرا در این رقابت ها تیم ها تنها می توانند از بازیکنان لیگ داخلی کشورشان استفاده کنند و حق شرکت لژیونرها در این مسابقات وجود ندارد. در نتیجه در این تیم مراکشی که قهرمان این تورنمنت شده تنها بازیکنان لیگ داخلی حضور داشتند و لژیونرهای مراکشی که هسته اصلی این تیم را تشکیل می دهند حضور نداشتند.

این مراکش خطرناک و ترسناک بود، نه این که توی دل ابرستارگان تیم ملی بزرگ و دوست داشتنی کشورمان را خالی کنیم اما واقعیت ها را نمی شود نادیده گرفت، ستاره گلزن این بازی زکریا حدراف بود که دقیقا به جز 4 صحنه کلا در میانه میدان قدم می زد و می دوید، از او به عنوان مهاجم خاموش مراکش یاد می کنند، کسی که هر بار اراده کرده، زهردار و خطرناک نشان داده است، او 4 بار به خط حمله اضافه شد و دو بار گل زد!

سیستم کلاسیک 4-4-2 در ترکیب مراکش مشهود بود اما این تیم به راحتی و در کسری از ثانیه در آرایش خود تغییرات اساسی ایجاد می کرد و تیم حریف از این تغییرات ناگهانی شگفت زده و البته نابود می شد. نیجریه که مردانش به دوندگی زیاد در زمین معروف هستند، مقابل دوندگی بالای بازیکنان مراکش کم آورده بود و این موضوع نشان از یک زنگ خطر جدی برای فوتبال ایران دارد، نکند اسیر سرعت بالای مردان موروکو شویم؟

فوتبال مراکش هرگز بالاتر و بهتر از فوتبال ایران نبوده و نیست اما در جام جهانی صحبت بر سر ثانیه ها و غفلت های ناگهانی است نه جایگاه یک فوتبال ملی در رده بندی فیفا.

قدرت بدنی مراکشی ها نیز برگ برنده دیگر آنها محسوب می شود، بازیکنانی که در زد و خوردهای تن به تن هرگز تسلیم نمی شدند و بازگشت آنها به بازی پس از مهلک ترین ضربات خطای حریف، ستودنی و عجیب بود. این مراکش ترسناک بود و ای کاش زودتر حتی در همین بازه زمانی کوتاه فکری جدی برای این موضوع کنیم. هر چند کی روش هوشمندانه و واقع بینانه دیدار با مراکش را به اندازه فینال جام جهانی برای ایران مهم می داند و برگ برنده صعود به مرحله حذفی را در این دیدار جستجو خواهد کرد!