به گزارش مشرق، حامد رحیم پور در سرمقاله روزنامه خراسان نوشت:
کنگره خلق چین در یک رای‌گیری محدودیت دوره ریاست جمهوری را که دو دوره پنج ساله بود، برداشت و به این ترتیب شی جین پینگ، رئیس جمهوری کنونی چین عملا می‌تواند مادام‌العمر در این منصب باقی بماند. این اصلاحیه با ۲۹۵۸ رای موافق دو رای مخالف و سه غایب در کنگره حدود سه هزار عضوی به تصویب رسید. حامیان حزب حاکم کمونیست چین معتقدند که تصمیم کنگره از حمایت عمومی برخوردار است و تاکید دارند که چین خوش شانس است که رهبری با ظرفیت‌های شی جین پینگ دارد.
اما واقعیت هم این است؟آیا واقعا شانس به چینی ها لبخند زده است؟ چرا حزب کمونیست به دنبال تصویب این قانون بود؟ واساسا مادام العمر شدن ریاست شی جین پینگ چه تاثیر و پیامدهایی بر نظام بین الملل می تواند داشته باشد؟در این یادداشت سعی می کنیم به این سوالات پاسخ دهیم: بدون تردید چین در دوران ریاست جمهوری جین پینگ در زمینه اصلاحات اقتصادی، مبارزه شدید علیه فساد و همچنین تجدید حیات ناسیونالیسم چینی جهش قابل ملاحظه‌ای داشته است. جین پینگ یک چشم انداز سیاسی روشن را برای تقویت جایگاه چین در عرصه جهانی پیش رو نهاده است. طرح های ملی بلندپروازانه ای مانند ابتکار یک جاده یک مسیر( One Belt One Road ) برای ایجاد مسیرهای تجارت جهانی جدید و اعلام برنامه های گسترده ای برای از بین بردن فقر در چین تا سال 2020 موید چنین امری است. بنابراین موفقیت های جین پینگ این دیدگاه را در بخشی از نخبگان سیاسی حزب کمونیست به وجود آوردکه چین طی دوران2020 تا 2035 نیازمند یک رهبری پایدار، قوی و پیشرو مانند جین پینگ است. در این دیدگاه همان طور که روزنامه "خلق"، نهاد حزب کمونیست چین نوشته است تغییر قانون اساسی ضرورتا به معنی ریاست جمهوری مادام‌العمر نیست.
اما مخالفان مادام العمر شدن ریاست جمهوری جین پینگ می گویند که تصویب این قانون به نوعی حکمرانی مطلقه بر چین را نهادینه می سازد .به گفته آن ها ، پکن از زمانی که جین پینگ در اواخر ۲۰۱۲ بر قدرت مسلط شد بر مخالفان و منتقدان داخلی بیشتر سخت گرفت و بی تردید با برداشته شدن محدودیت بر دوره ریاست جمهوری و مادام العمر شدن این مسند فرهنگ چاپلوسی جانشین نقد سازنده و تشدید سانسور و خفقان سیاسی در داخل می شود و شاید تکرار دوران تلخ و تکرار فجایعی مانند طرح «جهش بزرگ به سمت جلو» در دهه ۱۹۵۰ و «انقلاب فرهنگی» در دهه بعد (1976-1966) که دانشگاهیان و مسئولان به طور فزاینده از ابراز دیدگاه‌هایی متفاوت با رهبری حزب خودداری می‌کردند، باشیم.
ترس منتقدان آن است که با تصویب این طرح هرگونه حرکت قدرت در آینده موجب شک و تردید مقامات در داخل یا خارج از حزب شود و بدون توجه به منبع قدرت به سرعت با آن برخورد حذفی شود.جود بلانشت، پژوهشگر مسائل سیاسی چین می‌گوید: «این یک گام خیلی مهم به سوی تبدیل شدن چین به نظام (حکمرانی) یک نفره است. با توجه به اهمیت چین در اقتصاد جهانی و موسسات بین المللی، تاکید بیش از حد بر این نکته که این مسئله برای آینده چین و جهان چه اتفاق مهمی است، دشوار است.» در بعد خارجی مسئله مادام العمر شدن ریاست جین پینگ نیز باید گفت که از زمان روی کار آمدن ترامپ جنگ تجاری میان چین و آمریکا به شدت تشدید شده است که این موضوع تا حدود زیادی به علت سیاست های موفقیت آمیز اقتصادی چین در دوران جین پینگ بوده که توانسته است موقعیت مسلط آمریکا در جهان را به چالش بکشد. موضوعی که کانون راهبرد امنیت ملی آمریکا را به سمت مقابله با توسعه طلبی چین در شرق آسیا سوق داده است. در این شرایط تداوم حکمرانی جین پینگ طبیعتاً به معنای افزایش تنش های غرب و پکن در آینده خواهد بود.
به هر روی به نظر می رسد که با توجه به کارنامه موفق شی جین پینگ و همچنین روند تحولات بین المللی ،ثبات در عالی ترین سطح سیاسی در چین می تواند حرکت مدیریت شده بیدار شدن اژدهای چینی را به دنبال داشته باشد. چینی ها بعد از یک دوره انزواگرایی و تاکید بر زیر ساخت های اقتصادی در آستانه ورود به عرصه بین المللی به عنوان یک ابرقدرت جدید هستند و در چنین شرایطی بهترین مولفه می تواند ثبات سیاست های سیاست گذاران باشد. موضوعی که طبیعتا با مخالفت و نگرانی هایی نیز همراه است.
اکنون سوال این است که آیا دوره جدیدی در نظام بین الملل آغاز شده است ؟ دوره ای که در آن الگوی حکمرانی مبتنی بر افزایش ثبات و ثروت در حال گرفتن جای دموکراسی است؟ درست بیخ گوش چینی ها از مدت ها قبل ولادیمیر پوتین به عنوان نماینده شاخص این رویکرد در قالب راهکار های مختلفی همچون الگوی پوتین – مدودف و تغییر قانون اساسی مسیر خود را به پیش برده است .
پوتین از اوت ۱۹۹۹ تاکنون همواره پست ریاست‌جمهوری یا نخست‌وزیری روسیه را در اختیار داشته‌است و به رغم انتقاد ها به رویکرد غیر دموکراتیک وی در طول این سال ها توانسته روسیه متشتت و منزوی را به کشوری تاثیر گذار در عرصه بین المللی تبدیل کند او که این روزها آماده ورود به دور دیگری از رقابت های تشریفاتی انتخاباتی می شود گفته است اگر در انتخابات پیش رو پیروز شود، تا سال ۲۰۲۴ یعنی تا ۷۲ سالگی در قدرت باقی می‌ماند. تصمیم روز گذشته کنگره خلق چین نشان می دهد مکتب پوتین رهروان دیگری نیز پیدا کرده است که حتی کاتولیک تر از پاپ هستند. گویااین رویکرد در حال تبدیل به اپیدمی است و حتی دونالد ترامپ هم به ستایش از مادام العمر شدن دوره ریاست جمهوری در چین پرداخته و تاکید کرده است : « شاید ما هم امتحان کردیم!»