به گزارش مشرق، کم شدن سهمیه المپیک وزنه برداری ایران اتفاق غیر منتظره ای بود که ورزش ایران را در شوک فرو برد. شاید کمتر کسی تصور می کرد ایران بخاطر دوپینگ های قدیمی اش جریمه شود و سهمیه خود را به سادگی از دست بدهد. پس از این اتفاق مسئولان کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش جلسه ای در این مورد تشکیل دادند و در این جلسه از فدراسیون وزنه برداری خواستند تا تلاش و رایزنی های خود برای تغییر در تصمیم هیات رئیسه IWF را آغاز کرده و وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک نیز پشتیبانی و حمایت لازم را از فدراسیون به عمل آورد.
داورزنی هم اعلام کرد: "تا آنجا که می توانیم تلاش می کنیم از تضییع حق ایران جلوگیری شود. البته چون این قانون به تایید IOC رسیده کار را سخت می کند با این حال بحث در فدراسیون جهانی وزنه برداری و کمیته بین المللی المپیک پیگیری می شود و تا آنجا که بتوانیم تلاش می کنیم شدت این تصمیم کاهش یابد."
نکته مهم در این ماجرا این است که شاید مسئولان ورزش ایران فراموش کرده اند با کدام دیپلماسی قوی می خواهند این تصمیم را به نفع خود برگردانند؟
بارها از زبان خود مسئولان ورزش شنیده شده باید تلاش شود دیپلماسی قوی تری در ورزش داشته باشیم و در کسب کرسی های جهانی ضعیف هستیم اما در عمل هیچ حرکتی مشاهده نشده است و حالا تصمیمی در وزنه برداری گرفته شده که به ضرر ایران است و مشخص نیست مسئولان ورزش با کدام دیپلماسی و کرسی تاثیر گذار در کمیته بین المللی المپیک و یا فدراسیون جهانی قرار است تلاش کنند این تصمیم تغییر کند یا از شدت آن کاسته شود؟
مسئولان ورزش ما زمانی که انتخابات فدراسیون های جهانی مهم برگزار می شود به سادگی از کنار آن می گذرند و مانند همیشه دست ما از رسیدن به یک پست مهم کوتاه می ماند. برای نمونه خرداد سال گذشته انتخابات فدراسیون جهانی وزنه برداری برگزار شد و فرصت خوبی بود تا ایران در این رشته المپیکی صاحب کرسی شود و بتواند در مورد مهمترین اتفاقات آن تصمیم گیری کند اما به وضوح مشاهده شد ایران با برنامه ریزی وارد انتخابات نشد و در نهایت شکست تنها چیزی بود که عاید ایران شد و نتوانست در هیات رییسه جایی برای خود باز کند چرا که جبهه ای که ایران از آن حمایت می کرد در انتخابات شکست خورد و در واقع پیش‌بینی‌های فدراسیون ایران اشتباه از آب درآمد.
در این سالهای اخیر اتفاقات مختلفی برای وزنه برداری افتاد مثل ناداوری هایی که گفته شد در حق بهداد سلیمی رخ داده اما ایران نتوانست کار خاصی انجام دهد و حتی در پایان مجبور به عذرخواهی هم شد بنابراین ایران که در لابی گری ضعف دارد چگونه می خواهد چنین تصمیم مهمی که گرفته شده را به نفع خود تغییر دهد؟ از طرفی بسیاری از کشورهایی که در هیات رییسه فدراسیون جهانی هستند و از این تصمیم ذی نفع بوده‌اند، اصلا اجازه این تغییر تصمیم را می دهند؟
کاش این اتفاق برای مسئولان ورزش ایران تلنگر خوبی باشد تا فکر اساسی برای دیپلماسی ضعیف ورزش ایران در مجامع بین المللی کنند و حداقل قبل از اینکه چنین تصمیماتی که سرنوشت ورزش را ایران را تغییر می‌دهد، گرفته شود بتوانند از حق ایران دفاع کنند.