سرویس ورزش مشرق - با فاصله گرفتن از روز حذف تیم ملی ایران از جام جهانی ۲۰۱۸، جدل و بحث منتقدان و حامیان تیم ملی یا بهتر بگوئیم سبک کی روش ابعاد بیشتری به خود می گیرد. برد کره جنوبی برابر آلمان و نمایش هجومی ژاپن و حذف اسپانیا و پرتغال در این جام، عرصه را برای منتقدان سرمربی پرتغالی تیم ملی بازتر کرده و سبک بازی ارائه شده از سوی تیم ایران را با این مقایسه‌ها زیر سوال می برند. در مقابل هم حامیان کی‌روش نتیجه‌گیری مقابل تیم های بزرگ و تمجید کارشناسان بزرگ فوتبال جهان از نمایش تیم ملی ایران و قرار گرفتن در صدر رنکینگ آسیا را متذکر می شوند و معتقدند سالهای بعد چیزی که دیده می شود امتیازات کسب شده در جام جهانی است نه سبک بازی هجومی و گل خورده بالا و امتیاز کم! اما به راستی حق با کدام دسته است؟
قصه پرغصه "جشن و جنگ" تیم ملی فوتبال از روز قرعه کشی جام جهانی شروع شد. روزهایی که کارشناسان می گفتند: "با این گروه دشوار، خدا کند در روسیه کیسه گل اسپانیا، پرتغال و مراکش نشویم". حتی عادل فردوسی پور که یکی از بزرگترین حامیان کی روش به شمار می رود هم در مقطعی بر این باور بود که تیم ملی تاب این گروه و رویارویی با رقبای بزرگش را ندارد و در دقیقه ۲۰ بازی با مراکش اذعان کرد: "چرا اینقدر بازی دیر سپری میشه؟ ای کاش همین الان سوت پایان بازی را بزنند"!
پیش از طرح سئوال روز از کی روش و منتقدانش باید ابتدا فوتبال و منافاتش با برخی مباحث را برشمرد. قطعا با نتایجی که در این جام بدست آمده برای nامین بار به همه ثابت شد که این رشته غیرقابل پیش بینی است پس:
- فوتبال با رنکینگ فیفا منافات دارد که اگر نداشت روسیه تیم هفتادم رنکینگ با شصت رده اختلاف اسپانیای رده دهم و شانس اصلی کسب قهرمانی را حذف نمی کرد و یا چهار تیم آلمان، پرتغال، آرژانتین و لهستان که در جمع ۱۰ تیم برتر رنکینگ هستند الان حذف شده نبودند!
- فوتبال با منطق منافات دارد که اگر نداشت گزارشگر بازی بلژیک – ژاپن رو به میلیونها بیننده تلویزیونی اقرار نمی کرد همه انتظار گلزنی بلژیک مدعی قهرمانی را داشتیم ولی ژاپن ۲ گل زد.
- فوتبال با پیش بینی منافات دارد که اگر نداشت دو هفته پیش از هر کس درباره حذف آلمان، آرژانتین، اسپانیا، پرتغال و... سئوال می شد با تمسخر اصل سئوال را زیر سئوال می برد.
- فوتبال با آمار و ارقام هم منافات دارد که اگر نداشت اسپانیا با ۷۵درصد مالکیت توپ روبروی روسیه و بیش از ۱۰۰۰ پاس الان منتظر دیدار با کرواسی بود نه روسیه!
اما سئوال روز؛
* علاقمند دوآتشه تیم ملی ایران نتیجه می خواهد یا فوتبال زیبا؟
مهمترین بحث این روزها به سبک بازی ایران بر می‌گردد و منتقدان این سبک معتقدند تیم ملی باید هجومی تر بازی کند و با دفاع و ضدحمله به فکر گل نباشد. اما آیا هواداران و منتقدان و کادرفنی تیم ملی حاضرند که تیم بی محابا حمله کند و در هر بازی ۲ گل بزند اما ۳ گل بخورد؟ آیا هزینه زیبا بازی کردن را می پذیرند؟ و اصلاً آیا ابزار بازی زیبا همراه با زیاد گل زدن و کم گل خوردن را داریم؟!
به جز برزیل و بلژیک که قدرت هجومی آن ها بر قدرت دفاعی شان می چربد، نمونه های زیادی در همین جام داشتیم که شاید از نظر هجومی زیبا فوتبال بازی کردند ولی در نتیجه گیری چیزی عایدشان نشد و امروز در حال استراحت کنار خانواده شان هستند. نمونه های دم دست تیم های ملی پرتغال، آرژانتین، آلمان، اسپانیا و... چه بسا کرواسی هم اگر کمی بدشانسی می آورد الان خاک روسیه را ترک کرده بود!
سئوال دوم روز؛
* چه ابزاری در تیم ملی مان داریم تا هم گل نخوریم، هم زیبا بازی کنیم و هم برنده باشیم؟
قطعاً تیم ملی ایران با تفکرات کی روش، از لحاظ هجومی تیمی نیست که در هر بازی انتظار زدن ۲ یا ۳ گل و یا بیشتر از آن داشته باشیم. تیم ملی فوتبال ما با کمترین تعداد گل خورده راهی جام جهانی شد و در گروه مرگ (B) هم دو بار دروازه اش را باز شده دید یعنی میانگین ۰.۶۶ گل در هر بازی، و اذعان فیفا و کارشناسان فوتبال به داشتن بهترین خط دفاعی جام جهانی در مرحله گروهی. پس ابزار دفاعی داریم، خوبش را هم داریم، اما قطعا کی روش باید به دنبال ابزار دیگری باشد تا در جام ملت‌ها نتیجه بگیرد.
تیم کی روش همان اندازه که کم گل خورد و راهی جام جهانی شد به همان تعداد هم "کم گل زد"! با عبور از مجتبی جباری، علی کریمی، محرم نویدکیا و مسعود شجاعی (سابق) در گذشته و نادیده گرفتن قاسم حدادی فر، داریوش شجاعیان، سروش رفیعی، محسن مسلمان و دیگر هافبک های بازیساز در تیم ملی، کدام هافبک بازیساز در جام ملتهای آسیا این نقیصه را برطرف خواهد کرد؟
سئوال سوم روز؛
* کدام فوتبالیست ایرانی قدرت تاکتیک پذیری در کوتاه مدت را دارد؟
نبود تعامل بین کادر فنی تیم ملی و کادر فنی باشگاه ها بازیکن را دچار چالش دوگانگی می کند. فوتبالیست ایرانی که آموزش آکادمیک نداشته اینقدر حرفه ای نیست که سبک کارش در باشگاه را در مدت زمانی چند روزه به سبک مورد نظر کادر فنی تیم ملی تغییر بدهد. نمونه اش وریا غفوری که به دلیل ارائه دو، سه بازی در پست هافبک راست با تفکرات کی روش تطبیق پیدا نکرد و از تیم ملی خط خورد. قطعاً این نقیصه به فدراسیون ربط پیدا می کند که هنوز نتوانسته شکاف عمیق میان مربیان باشگاهی و کی روش را بعد از ۷ سال پر کند بلکه با جبهه گیری های اخیر "علیه مخالفان سرمربی تیم ملی" این شکاف را بازتر هم کرد!
سئوال آخر روز؛
* چرا فقط تیم های قاره آفریقا دنبال به خدمت گیری کارلوس کی روش هستند و هیچگاه خبری مبنی بر یک پیشنهاد اروپایی به کی روش منتشر نمی شود!؟
پاسخ این سئوال با مخاطب یادداشت!
تکمله؛
پس می توان کی روش را نقد کرد اما منصفانه.
حامیان و منتقدان کارلوس کی‌روش! لطفا "تمجیدِ صِرف" و "کوبیدنِ صِرف" را تمام کرده و برای موفقیت تیم ملی نقد منصفانه ارائه بدهید. کی روش همانقدر که در مبارزه با بازیکن سالاری و جوانگرایی و ساختار دادن به خط دفاع تیم ملی و جار زدن تحریم های ظالمانه علیه ایران به فوتبال ما خدمت کرده، در دادن بیانیه های آتشین و هجمه به مربیان لیگ برتر و دخالت در موارد غیرفنی و گرفتن آپشن های غیرمعمول پایش را از گلیمش درازتر کرده است و در این موارد کسی مقصر نیست جز مدیران فدراسیون!
به به و چه چه بیش از اندازه مجریان و کارشناسان تلویزیون و ندیدن ضعف های تیم ملی و نشنیدن نقدهای منصفانه یعنی خیانت به کی‌روش و تیم ملی. ندیدن تغییرات ساختاری و جوانگرایی تیم ملی و نادیده گرفتن امکانات جانبی و سخت افزاری تیم ملی و هجمه های بی مورد برخی بازیکنان و مربیان سابق تیم ملی علیه سرمربی هم یعنی خیانت به تیم ملی. لطفاً اندازه داشته هایمان متوقع باشیم!