به گزارش مشرق، محمد ایمانی فعال رسانه‌ای و تحلیل‌گر، طی یادداشتی در کانال سروش نوشت: اروپا پس از خروج ترامپ، بالغ بر 60 روز فرصت داشت روی "بسته پیشنهادی" برای ماندن ایران در برجام کار کند. آقای روحانی اواخر هفته گذشته مقارن سفر به سوئیس و اتریش از بسته پیشنهادی مطلع شد اما وقتی آن را گشود و دید، شوکه شد. چرا؟ چون پر از خالی بود.
اوقات روحانی تلخ شد. تا جایی که پنج شنبه، با دلخوری و گله مندی به مرکل صدر اعظم آلمان گفت"بسته پیشنهادی سه کشور اروپایی در ارتباط با چگونگی عمل به تعهدات و همکاری هایشان در برجام مایوس کننده است. متاسفانه در بسته پیشنهادی، راهکار عملیاتی و شیوه مشخصی برای ادامه همکاری‌ها وجود ندارد و یک سری تعهدات کلی در حد بیانیه‌های سابق اتحادیه اروپا عنوان شده است".
یک روز بعد (دیروز) وزرای خارجه اروپایی و چین و روسیه با آقای ظریف در وین دور هم نشستند و مجددا بیانیه ای کلی و مبهم در 10 بند صادر شد که 9 بند آن کلیات ابوالبقاست و بند 8 نیز که به موضوعات اقتصادی اشاره می کند کلی گویی بدون مشخص کردن راهکار و مکانیسم های اجرایی و تضمین هاست؛ یعنی همان کلمات شاعرانه ای که در برجام هم آمد اما روی کاغذ ماند! درباره مقابله با تحریم های آمریکا نیز سکوت مطلق اختیار شده است.
یادداشت دیگری از محمد ایمانی را بخوانید:
مفهوم امضای حاج قاسم پای موضع انقلابی روحانی
شش مطالبه حقوقی روشن ایران از اروپا
تعابیر را ببینید: "حفظ و ارتقای روابط گسترده تر اقتصادی با ایران؛ حفظ و استمرار کانال‌های موثر مالی؛ تداوم صادرات نفت و میعانات گازی و محصولات نفتی؛ تداوم روابط حمل و نقل دریایی، زمینی، هوایی و ریلی؛ تشویق سرمایه‌گذاری‌های بیشتردر ایران؛ حمایت از کنشگران اقتصادی در سرمایه‌گذاری‌ها با ایران؛ حمایت عملی از تجارت و سرمایه‌گذاری در ایران؛ حمایت از شرکت‌ها در برابر آثار فراسرزمینی تحریم‌های ایالات متحده".
بیانیه حتی در لفظ هم عهد شکنی آمریکا را محکوم نکرده و به ابراز تاسف بسنده نموده است. با این وصف و به طریق اولی، انتظار مقابله عملی با تحریم های آمریکا کاملا بیهوده است. البته حق این بود که بیانیه و قطعنامه محکومیت آمریکا به عنوان ناقض قطعنامه 2231 شورای امنیت، در همین کمیسیون مشترک برجام، مطالبه و تصویب و به شورای امنیت ارائه شود. (ادامه دارد)
برخلاف وعده های بیانیه کمیسیون مشترک که نوعا در برجام نیز قید شده، دولت های اروپایی ظرف دو ماه اخیر سر سوزنی در مقابل کارشکنی های آمریکا و محروم شدن ایران از حقوق برجامی خود واکنشی از خود نشان نداده اند و بیانیه هایی از این دست نیز شرکت ها و بانک های طرف همکاری با ایران را از بیم مجازات (و بنابراین کاهش همکاری) باز نمی دارد؛ چنان که شاهد بوده ایم.
روشن است که در بازی مار و پله "رویاهای اقتصادی برجام"، مجددا مارگزیده می شویم و به خانه اول بر می گردیم. همین، روحانی خوش بین به اروپا را هم کفری و کلافه کرده تا زبان به گله بگشاید. با این اوصاف آیا عجیب و تاسف برانگیز نیست که آقای ظریف به جای اعتراض جدی و مطالبه تضمین ها و راهکار های روشن می گوید "تعهدات اروپا را را به تهران منتقل می کنیم تا مسئولان تصمیم بگیرند."!؟
یادداشت دیگری از محمد ایمانی را بخوانید:
دولت تغییر می‌کند؟
وطن فروشی وزیر فراری مشمول مرور زمان نمی‌شود
ظریف دیروز جواب پیشاپیش را می دانست که گفت "الان کسی نتوانسته مشکل خروج آمریکا از برجام را حل کند. و این هنوز مسئله باقی مانده است لذا ایران حق اجرای اقداماتی دارد... تمامی اعضای برجام اراده سیاسی دارند تا برابر اقدام آمریکا بایستند؛حالا باید دید چقدر می‌توانند". خب! وقتی روحانی بسته را مایوس کننده و بیانیه وار و کلی می داند و ظریف می گوید مشکل تحریم های آمریکا حل نشده، پس برای چه صریح به اروپا اعتراض نمی کند؟
او چرا می گوید " بسته را برای تصمیم گیری مسئولان به تهران منتقل می کنم؟ چرا به جای حمله و انداختن توپ به زمین حریفی که مشغول وقت کشی است، به زمین خودی شوت می کند و خود را کنار می کشد؟ واضح تر اگر بگوییم، نام این کار، پاس گل به حریف است؛ اگر گل به خودی نباشد.