بر اساس این آیات که در سوره قصص قرار دارد، موسی علیه‌‏السلام پس از آنکه طی ماجرایی به شهر مدین گریخت، گروهی از مردم را دید که دامهای خود را آب می‌‏دادند و پشت سرشان دو زن را دیدکه گوسفندان خود را دور می‌‏کردند. حضرت موسی‏ گفت: «منظورتان [از این کار] چیست؟» گفتند: « [ما به گوسفندان خود] آب نمی‌‏دهیم تا چوپان‌ها [همگی گوسفندانشان را] برگردانند و پدر ما پیری سالخورده است.»

موسی(ع) این وضعیت را که دید، در جایگاه پیامبری دلسوز و مشفق به آن دو دختر کمک کرد. سپس آن دو دختر از موسای نبی(ع) درخواست کردند تا اجرش را از پدرشان یعنی شعیب(ع) بگیرد؛ لذا با رعایت محدوده عفت و حیا «تَمْشی‏ عَلَی اسْتِحْیاء» و در حالی که موسی(ع) جلوتر از دختران حرکت می‌کرد، به خانه شعیب(ع) رسیدند.

یکی از آن دو زن در حالی که با حیا گام بر می‏‌داشت نزد موسی علیه‏‌السلام رسید و گفت: «پدرم تو را می‌‏خواهد تا تو را به پاداش آب ‏دادن [گوسفندان‏] برای ما، مزد دهد.» هنگامی که موسای نبی نزد شعیب(ع) آمد و سرگذشتش را برای وی حکایت کرد، گفت: «نترس که از گروه ستمگران نجات یافتی.»

یکی از آن دو [دختر] گفت: «ای پدر، او را استخدام کن، چرا که بهترین کسی است که استخدام می‌‏کنی: هم نیرومند و هم‏ درخور اعتماد است؛ قالَتْ إِحْداهُما یا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَیْرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ‏ الْقَوِیُّ الْأَمینُ» (26 قصص). شعیب‏ گفت: «من می‏‌خواهم یکی از این دو دختر خود را به نکاح تو در آورم...»

بر اساس این آیات به خوبی متوجه می‌شویم نبیّ الهی با رعایت کامل عفت و حیا با دختران غریبه برخورد می‌کند و از دیگر سو دختران شعیب(ع) نیز در نهایت حیا و عفت در جامعه عمل می‌کنند و این یکی از بهترین گزینه‌ها برای فهم کُفویت زوجین است.

امام رضا علیه السلام فرمود: «حضرت شعیب از دخترش پرسید: چگونه امانت‏داری این جوان را فهمیدی که او را امین می‏‌خوانی؟ گفت: وقتی دعوت شما را به او ابلاغ کردم، به من گفت: از پشت‏ سرم مرا راهنمایی کن»  تا مبادا به قامت من چشم بدوزد.

بر این اساس مهم‌ترین معیار دختر شعیب رعایت عفت و حیا از سوی موسای نبی(ع) بود؛ مسأله‌ای که اکنون در جامعه ما نیز مورد آسب دشمنان و معاندان قرار گرفته است. همچنین مانور روابط بی حد و حصر بین دو جنس مخالف اکنون موضوعی است که حتی از سوی رسانه‌های جمعی در حال نهادینه‌ شدن است.

==========
منابع:
*قرآن
*تفسیر نور حجت الاسلام قرائتی
*بحار، ج 13، ص 44