به گزارش مشرق، اگر بخواهید به مجموعه تئاتر شهر بروید و به همراه خانواده خود به تماشای آثار نمایشی این مجموعه بنشینید تصمیم تان با سختی های متعددی همراه خواهد بود و باید از هفت خوانی عبور کنید که دست کمی از هفت خوان شاهنامه فردوسی و روندی که در آن طی شده است، ندارد!
اگر با وسیله نقلیه شخصی خود بخواهید به این مجموعه نزدیک شوید، خود را وارد شرایطی می کنید که شاید مانع حضور به موقع شما در مجموعه تئاتر شهر و تماشای اثر مورد نظرتان شود زیرا اگر موفق به عبور به موقع از ترافیک سنگین چهارراه ولیعصر و خیابان های مجاور آن بشوید، به طور قطع نبود پارکینگ برای این مجموعه بزرگ تئاتری مشکل بزرگ شما خواهد بود.
بیشتر بخوانید:
ماجرای ورود فروشگاه صهیونیستی "اسپار" با همکاری یک ژن خوب +عکس
اگر هم موفق به پارک خودروی خود در مجاورت مجموعه بشوید، تضمینی برای حفظ امنیت خودروی شما وجود ندارد. مرحله بعدی عبور شما از محیط غیر فرهنگی موجود در پیرامون مجموعه تئاتر شهر به ویژه ضلع جنوبی آن است؛ محیطی که در آن خلافکاران، سارقان، معتادان زیادی دیده می شود.
اگر بخواهید با وسایط نقلیه عمومی و از ضلع شمالی مجموعه تئاتر شهر وارد محیط مجموعه شوید باز باید از خوان های مختلف عبور کنید مثلا مقابل در ایستگاه متروی چهارراه ولیعصر که به نام ایستگاه تئاتر شهر شناخته می شود، با انواع و اقسام فروشندگان مواد غذایی مواجه می شوید.
بوی بلال، جگر، جوجه کباب و دودی که به پا می شود به شما تصویری از ورود به محوطه فضایی فرهنگی و هنری نمی دهد. برخی مواقع معرکه گیری پهلوان ها در کنار سازه ایستگاه مترو نیز نه تنها حال و هوای فرهنگی ندارد بلکه پاتوقی برای حضور افراد بیکار و ازدحام در آن محدوده می شود، اما این پایان خوان های پیرامون مجموعه تئاتر شهر نیست زیرا خوان بعدی عبور از محدوده دستفروشان است که فضایی مشابه بازارهای مکاره را به محوطه تئاتر شهر داده اند.
به تازگی خوان جدیدی نیز افزوده شده و آن برپایی خیمه ها و چادرهایی است که در آن انواع خوراکی ها و وسایل سنتی ارایه می شود؛ چادرهایی که تیرک های آن بر کف محوطه تئاتر شهر به زمین میخکوب شده اند و با ازدحامی که ایجاد می کنند شما را ناخواسته به سمت بوستان دانشجو سوق می دهند زیرا ازدحام و رفت و آمد مردم در این فضا مانند جریان پر قدرت رودی است که اجازه حرکت به سمت مخالف را نمی دهد.
در کنار این چادر و خیمه ها استیجی بنا شده که صندلی هایی در مقابل آن قرار دارد و در شب های تابستان با اجرای برنامه های مختلف قرار است فضایی شاد و در عین حال فرهنگی برای شهروندان تهرانی ایجاد کند که البته رسیدن به این هدف خود در هاله ای از ابهام است.
بعد از عبور از این خوان ها باز هم به خوان حضور افراد بیکار و غیرفرهنگی مختلف که همچون حلقه ای مجموعه تئاتر شهر را در میان خود گرفته اند، می رسید. گه گاه هم نزاع میان این افراد و خلافکارانی که محوطه تئاتر شهر را هم مانند بوستان دانشجو در اختیار خود قرار داده اند، فضا را برای شما نامطبوع تر می کند.
وجود چنین خوان هایی به شما اجازه نمی دهد که حظ بصری از تماشای یکی از زیباترین بناهای فرهنگی و هنری تهران و ایران را داشته باشید که در زمره بناهای ملی به ثبت رسیده است. با نزدیک شدن به بنای مجموعه نیز با دیدن یادگاری نویسی های متعددی روی کاشی های این بنای ملی، آزرده خاطرتر می شوید.
شاید برایتان این سوال مطرح شود که چرا فضای پیرامون مجموعه تئاتر شهر که می تواند محیطی فرهنگی و هنری باشد و رغبت خانواده ها و مخاطبان و علاقه مندان به فرهنگ و هنر را در این محیط و مجموعه تئاتر شهر بیشتر کند، با بی توجهی مدیران و مسئولان شهرداری تهران و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به چنین وضعی افتاده است؟
بالا بردن نشاط در سطح جامعه امری ضروری و مثبت است که باید از سوی مدیران و مسئولان شهری و فرهنگی در نظر گرفته شود اما اینکه این ضرورت با چه برنامه ای اجرایی شود، مهم است. سال های متمادی است که مدیران و مسئولان شهرداری و وزارت ارشاد فقط در کلام از مجموعه تئاتر شهر و محیط پیرامون آن مراقبت و محافظت می کنند و در عمل برنامه ریزی و اقدام شان در جهت مخالف است.
همین روند و شرایط باعث شده که توجه مردمی که از پیرامون این مجموعه عبور می کنند به مجموعه تئاتر شهر کمتر باشد و شرایط و محیطی مناسب برای خانواده هایی هم که قصد تماشای آثار نمایشی در مجموعه تئاتر شهر را دارند، فراهم نباشد.
در طول سال و فصول مختلف فعالیت های متعددی در محوطه پیرامون مجموعه تئاتر شهر در نظر گرفته می شود که اکثرشان هیچ تناسبی با هویت فرهنگی و هنری مجموعه ندارند و نکته قابل تأمل این است که این وضعیت و شرایط به صورت مداوم و مستمر انجام می شود.
مدیران و مسئولان شورای شهر تهران و همچنین وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به احداث گذر فرهنگ و یا پهنه فرهنگی در محدوده مجموعه تئاتر شهر و تالار وحدت اشاره می کنند و حتی بودجه ای را هم برای این امر در شورای شهر تهران تصویب کرده اند ولی نه تنها نشانه هایی از شکل گیری چنین گذر فرهنگی دیده نمی شود بلکه وضعیت و شرایط هر روز نازل تر از گذشته می شود.