به گزارش مشرق، در روز ۲۰ آذر ۱۳۶۰ آیت‌الله سیدعبدالحسین دستغیب، نماینده امام در فارس و امام جمعه وقت شیراز به شهادت رسید.
آیت‌الله دستغیب، قبل و پس از پیروزی انقلاب نیز در زمرۀ افراد تاثیرگذار استان فارس بود. او بعد از چندی به نمایندگی از مردم استان فارس در اولین مجلس خبرگان انتخاب شد و در همین ایام بنا به درخواست مردم و به فرمان امام به سمت نماینده امام در استان و امام جمعه شیراز منصوب شد.
بیشتر بخوانید:
نظر آیت الله دستغیب درباره ولی فقیه
فراموشیِ 32 ساله‌ی یک خانواده شهید + عکس
آیت‌الله دستغیب همزمان ریاست حوزه علمیه فارس را برعهده داشت و در دوران کوتاه حیات خود بعد از پیروزی انقلاب، توانست مدارس علمیه قوام، هاشمیه و آستانه شیراز را که سال‌های طولانی توسط رژیم پهلوی تعطیل شده بود، دوباره دایر کند. آیت‌الله دستغیب سرانجام در روز جمعه ۲۰ آذرماه ۱۳۶۰ در حالی که مثل هر هفته راهی محل برگزاری نماز جمعه بود هدف یک حملۀ تروریستی قرار گرفت.
یکی از آثار ارزشمند ایشان که بعد از انقلاب مورد استقبال قرار گرفت کتاب ارزشمند گناهان کبیره است این کتاب نشان داد راه رسیدن به درجات عالی و پذیرفته شدن عبادت و نیز شرط رستگاری، تقواست. ارزش هر کس نیز به اندازه تقوای اوست. مرتبه نخستین تقوا، انجام دادن واجبات و ترک گناهان است.
کتاب گناهان کبیره شهید دستغیب، از نظر علمی بسیار ارزشمند و از نظر منابع و ارجاعات بسیار استوار است و مطالب را با استفاده از آیهها و روایتها، رسا و شیوا بیان میکند. این کتاب با مقدمهای شروع می‌شود و با ضمیمهای درباره توبه و حکایتهای بیدار کننده پایان مییابد.
بخش اول کتاب، درباره گناهانی است که افزون بر کبیره بودن، وعده عذاب هم بر آنها داده شده است. بخش دوم نیز به سه نوع گناه می پردازد: 1. گناهانی که در قرآن مجید یا روایت معتبر، وعده صریح یا ضمنی به آتش و عذاب بر آن داده شده است.2. گناهانی که در کتاب یا سنت، تصریح شده باشد به اینکه از یکی از گناهان کبیرهای که کبیره بودنش از روی آیههای قرآن یا سنت، قطعی و ثابت شده، و بزرگتر است. 3. گناهانی که نزد دینداران، بزرگ است.
آیت الله دستغیب (ره) در کتاب گناهان کبیره در مورد نا امیدی می‌نویسد پس از شرک به خدا هیچ گناهی بالاتر از یاس نیست، زیرا هر گناهی از شخص سر زند تا وقتی که مایوس نباشد ممکن است در صدد توبه برآمده و با استغفار آمرزیده شود ولی شخص ناامید آمرزیده شدنی نیست زیرا امیدی به آمرزش خداوند ندارد تا توبه کند.از این گذشته یاس سبب جرات بر جمیع گناهان می‌شود چون که می‌گوید من که عذاب می‌شوم چرا خودم را از شهوت دنیا دور کنم؟
یکی از موارد امید به خداوند همین اجابت دعا است. چه بسیار اشخاص که مضطر و از اسباب بریده بودند و پروردگار عالم امر آنها را اصلاح فرموده و حاجت آنها را عطا فرموده است. چه بسیار مریض‌هایی که از اسباب عادی بریده و از شفا یافتن مایوس بودند، در اثر صدقه و دعا شفا یافته اند.چه بسیار فقیرهایی که بدون سبب های معمولی ثروتمند گردیده اند. چه مبتلاهایی که به بلاهای عجیب مبتلا بوده و پروردگار عالم آنها را از راهی که گمان نمی کردند نجات داد و کتب روایات و سیر تواریخ از این داستان ها پر است.