به گزارش مشرق، علما، مسؤولان، مدیران و مبلغین حوزه علمیه استان تهران در بیانیه‌ای با برشمردن خباثت‌ها و دشمنی‌های دولت انگلیس در قبال مردم ایران، خواستار مداخله قوای مجریه و قضاییه در ماجرای مهمانی امشب سفارت انگلیس شدند.
بیشتر بخوانید:
فیلم/ هدیه شما برای جشن تولد ملکه انگلیس چیست؟
دیپلماسی یعنی حراج غیرت و عزت؟!
متن بیانیه علما، مسؤولان، مدیران و مبلغین حوزه علمیه استان تهران به شرح زیر است:
بسم الله الرحمن الرحیم. إِنَّ عِبَادِی لَیْسَ لَکَ عَلَیْهِمْ سُلْطَانٌ إِلَّا مَنِ اتَّبَعَکَ مِنَ الْغَاوِینَ. وَإِنَّ جَهَنَّمَ لَمَوْعِدُهُمْ أَجْمَعِینَ
یک قرن از هولناک‌ترین جنایت دولت خبیث انگلستان علیه ملت مظلوم ایران می‌گذرد که موجب قتل عام قریب به ده میلیون ایرانی شد. خاک داغدار ایران نه تنها هرگز جنایات بیشمار انگلیسی‌ها در سرزمین ایران را فراموش نمی‌کند، بلکه خیانت‌های سیاستمداران زبون و ساده لوح ایرانی را که طی سال‌ها آلت دست خون آشامان انگلیسی شدند را نیز به خاطر سپرده است.
دولت خبیث و حقیر بریتانیا به دلیل حقارت ذاتی که داشته و دارد همواره بر چهره باشکوه فرهنگ و فر ایران بزرگ چنگ انداخته است و با سوء استفاده از سیاستمداران مزدور و نادان ایرانی به کوچک کردن سرزمین ایران و تحقیر ایرانیان مسلمان پرداخته است. این بار و پس از سال‌ها نجات ایران از نفوذ و سلطه انگلیسی‌ها چگونه این تحقیر را باید در قلب تهران و قله رمضان شاهد باشیم و رنج سالیان فراوان ستم انگلیسی‌ها در این سرزمین را به یاد بیاوریم که سفارت خانه روباه دم دربیاورد و با وقاحت سفره ذلت برای سیاستمداران ساده لوح ما پهن کند و جشن عزت برای ملکه دیکتاتور خون‌آشام دولت خود بگیرد و مخارج آن را هم از ایادی ذلیل خود در این سرزمین طلب کند.
سفیر دولت خبیث انگلستان در ایران باید بداند او نماینده سرافکنده‌ترین دولت جهان در ایران است و حقیرترین سفارتخانه در ایران بزرگ و باعظمت دارد. تفاوت سفارتخانه دولت آنها با دیگر دولت‌ها ناشی از شدت و حدت جنایات بیشمار دولت آنهاست و ایرانیان اولین قومی هستند که علیه خباثت‌های به پا خواسته‌اند و هرگز جنایات آنان را فراموش نمی‌کنند و تا ابد خیانت‌های آنان را فریاد خواهد زد تا پایان امپراطوری پوشالی جنگ و نیرنگ را رقم بزنند. تهران شهر شهیدان قهرمان و فرهیختگان نامداری مانند شیخ فضل الله نوری است که مستقیما با نفوذ انگلیسی‌ها سربدار شدند. دوران سلطه شیطان در ایران پایان یافته است و هیچ سلطه‌پذیری دیگر در ایران نامدار، خوشنام نخواهد ماند.
تهران را باید از آلوده شدن به میکرب‌های این سفارتخانه پلید پاک کرد و کمترین درخواست ما از قوه قضائیه و مجریه آن است که تکلیف باغ غارت شده قلهک را تعیین کنند و در اولین فرصت فضای تنفسی برای مردم آزادی‌خواه تهران فراهم بیاورند. تا معلوم شود مقدار نفوذ این روباه گرگ‌صفت در دستگاه‌های اجرایی مملکت چقدر است و میزان رعب برخی سیاستمداران از توهم نظام سلطه پوشالی انگلیسی تا چه حد است.
اگر ملت‌ها از جنایات بیشمار انگلیسی‌ها در جهان ناآگاهند ناشی از اعمال نفوذ عوامل پست آنها در نهادهای فرهنگی و آموزشی است که بر این جنایات سرپوش نهاده‌اند. اگر دولت‌ها نگاه خود را از تاریخ پر از خیانت انگلستان برداشته‌اند نه ناشی از اقتدار نداشته این دولت خبیث است که ناشی از ضعف روحی و فکری سیاستمدارانشان است. ایران خداپرست نمی‌تواند بردگی ملت‌های جهان را برای مشتی جنایتکار انگلیسی تحمل کند. کشوری که مقدمات آزادی ملت‌ها را فراهم آورده است، آنگاه چگونه خود دستخوش سیاست‌بازی‌های یک سفارتخانه بی‌مقدار شود؟
ایران مقتدر و مهربان جای جولان دادن روباه‌های دولتی که از قانون اساسی برخوردار نیست و از دیرپاترین دیکتاتوری رنج می‌برد، نیست. سیاستمداران ساده لوح چگونه اجازه دادند نفوذی‌ها راه را برای جشن تولد ملکه جنایت در شهر تهران که امید اول مبارزه با استعمار انگلیس در جهان است، باز کنند؟ آیا به وضوح چکیدن خون کودکان یمن را از دندان‌های این ملکه جنایت مشاهده نمی‌کنند؟ آیا سرهای بریده شده توسط داعشی‌ها این مولود شوم انگلیسی‌ها در منطقه را برگردن نحسش مشاهده نمی‌کنند؟ کدامین سیاستمدار ساده لوح حاضر شده است بر سر افطاری رنگین به خون مظلومان جهان بنشیند و تا ابد ننگ سفره‌خواری یک دولت جنایتکار را برای نسل خود به ثبت برساند؟
در این مهمانی‌های شوم نقشه کدام قحطی را برای این ملت مظلوم کشیده‌اند؟ و بستر تولد کدام جریان داعشی را در ایران پهن کرده بودند؟ مگر نه این است که رهبران دواعش که منطقه را به خاک و خون کشیدند از سر سفره سفارتخانه دولت حقیر بریتانیا در عراق بلند شدند؟ دولتمردان دانا باید این نفرت عمومی از جنایت‌های دولت خبیث انگلستان را سرمایه اقتدار خود در برابر نظام سلطه تلقی کنند، نه آنکه کار توجیه‌گری را به یاوه سرایان بسپارند و خود با سکوت و سازش، نام نادانی و بی‌تدبیری خود را سیاست ورزی بگذارند و سیاست‌بازی را با سیاستمداری اشتباه بگیرند.